Τελευταία ημέρα σήμερα του φεστιβάλ και ομολογουμένως η κούραση έχει αρχίσει να μας καταλαμβάνει, μετά από τέσσερις συνεχείς μέρες παρουσίας, δρομολογίων και άγχους το πρωι για να προλάβουμε τα πάντα. Βέβαια, η σαρξ μπορεί να αρχίσει να χάνει την προθυμία της, αλλά το πνεύμα μάζεψε μπόλικες εικόνες και ήχους ως ενθύμιο και ...αντέχει! Το αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους της didimusic, τουλάχιστον ως προς το πρακτικό μέρος, κι έτσι ελπίζουμε ότι του χρόνου θα γίνουν βελτιώσεις στα σημεία που λίγο πολύ επισημάνθηκαν απ' όλους. Εκείνο που δεν μπορούν να προβλέψουν για τη χρονιά που μας έρχεται είναι τα έργα στην εθνική ή πιθανές βροχές, αστραπές και καταποντές, τις οποίες φέτος γλίτωσαν για καλή τύχη όλων και διαψεύδοντας πολλούς από τους νόμους του Μέρφυ, τους οποίους είχαν αποστηθίσει παλαιότερα... 
Όπως προείπα, βρέθηκα αναγκαστικά και στις δύο ημέρες του metal, στο οποίο έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έτυχε να εντρυφήσω. Άλλος κόσμος, άλλο κοινό, άλλη αγάπη, σχεδόν παθολογική, άρρωστη, πάντα όμως με την καλή έννοια. Στριμωξίδι πριν ανοίξουν οι πόρτες, μάχες για μία εκ των μπροστινών θέσεων, straight ξύλο -ειδικά στους Soulfly- κι όποιος αντέξει, άφθονο merchandising να ρέει ως δεύτερη βασική πηγή εσόδων για τα groups και πιστή εφαρμογή των προσταγών του leader κάθε group. Δεν είναι λίγο να παρακολουθείς τον Καραδήμα των Nightfall εν μέσω αφόρητης ζέστης να προσκαλεί το κοινό να σηκώσει τα χέρια κι ένα ολόκληρο Terra Vibe να ακολουθεί χωρίς δεύτερη σκέψη. Κάποιοι μπορεί να το χαρακτηρίσουν cult, αρκούντως 80s και η όλη εικόνα μίας ενιαίας μαυρίλας (από την οποία ξεχωρίζουν μόνο τα logos των groups στις μπλούζες) κάτω από καύσωνα να τους φαίνεται εντελώς γραφική μπροστά στις πανέμορφες indie, στυλιζαρισμένες φατσούλες, με τα πολύχρωμα μπλουζάκια της τέταρτης ημέρας. Όταν όμως ασελγούσαν επί σκηνής οι "γέροι" Pixies, αποδεικνύοντας ότι δεν ήρθαν για να τα αρπάξουν μόνο, η ανταπόκριση του κοινού δεν μπορούσε να συγκριθεί ούτε με εκείνους που άνοιγαν τις metal ημέρες. Anyway, όπως είπαμε στην αρχή άλλο κοινό, άλλος κόσμος και ...κουβέντα να γίνεται.
Τη χθεσινή ημέρα είχαμε σύσσωμο το team του Avopolis παρόν (Πάνος Καραφωτιάς, Βασίλης Κυριακόπουλος, Τάκης Θανόπουλος, Κωνσταντίνος Τσάβαλος, Xριστιάννα Φινέ, Μάνος Μπούρας, Δημήτρης Γκιώνης, Παναγιώτης Κονδύλης, Αλέξης Μπρουλης, Βασιλική Παναγιώτου), αν και λόγω ενδιαφέροντος οι περισσότεροι (μαζί και ο υποφαινόμενος) ήταν απόντες από το περίπτερο, ευρισκόμενοι κυρίως στην press area που, όπως και να το κάνουμε, έχει πολύ καλή οπτική. Εκεί βρίσκονταν και οι λίγοι διαπιστευμένοι φωτογράφοι, ελεγχόμενοι όπως πάντα από τους ανθρώπους της didimusic. 
Εκεί γίνονταν και τα γνωστά πηγαδάκια, οι γνωριμίες κι εκεί δέσποζε η μορφή του Βαϊου Μαχμουντέ, υπεύθυνου για το promo του φεστιβάλ -δεν υπήρχε άνθρωπος που τον γνώρισε από κοντά που να μην τον συμπαθήσει για τα καλά, για το αστείρευτο χιούμορ του και την προθυμία του να εξυπηρετήσει τους πάντες. Ειδικά όταν μας διηγήθηκε την φάση κατά την οποία βρέθηκε μπροστά από τη σκηνή και ένιωσε μια όαση δροσιάς, προερχόμενη όμως από τον ιδρώτα ενός μακρυμάλλη μέταλ φαν, δεν μας έμεινε άντερο. Πάντως, όσο κι αν ο υποφαινόμενος ήταν απών πολλή ώρα από το περίπτερο, πρόλαβε και χαιρέτισε φίλους, γνωστούς από το community, αλλά και ανθρώπους από δισκογραφικές και συναυλιακές εταιρίες που πέρασαν από μας.
Στις συζητήσεις που προλάβαμε να κάνουμε αυτές τις μέρες με τους ανθρώπους της didimusic, διαπιστώσαμε αυτό που είχαμε πει για την πρώτη μέρα. Ότι λίγο πολύ η φετινή διοργάνωση είναι κάτι σαν test-drive για τις επόμενες. Μάθαμε λεπτομέρειες τις οποίες δεν γνωρίζαμε, για τις δυσκολίες και για πράγματα καθαρά λειτουργικά που η κοινή λογική θα τα έφερνε αλλιώς. Για παράδειγμα, το μικρό κτίριο στη μέση του πουθενά έχουμε την εντύπωση ότι θα ήταν καλύτερο να βρισκόταν σε άλλη θέση, μεγαλώνοντας έτσι το capacity ουσιαστικής παρακολούθησης. Όμως αι βουλαί της πολεοδομίας ήταν ...άλλαι. 
Υπάρχουν πάντως προοπτικές για να μεγαλώσει ο χώρος για την επόμενη χρονιά. Όσο για το camping, μεγάλες πιένες γνώρισε το σαββατοκύριακο και ειδικά ανάμεσα στις δύο μέταλ ημέρες. Οι τουαλέτες ήταν φέτος περισσότερες από ποτέ και το "εστιατόριο" πλησίασε την αυθεντική του έννοια, πουλώντας μακαρόνια, αν και παρασάγγας απέχει ακόμα από αυτό που είχαμε φανταστεί. Επιπρόσθετα, κάτι θα πρέπει να γίνει την επόμενη χρονιά και με το θέμα parking - είναι κάτι το οποίο μας επισήμαναν πάρα πολλοί αναγνώστες που μας επισκέφθηκαν όλες αυτές τις μέρες (ίσως το μοναδικό που δεν τους ικανοποίησε). Είναι θετικό το ότι χρησιμοποιήθηκε ο δρόμος, αλλά ίσως και η ίδια η κοινότητα της Μαλακάσας να μπορούσε του χρόνου να βοηθήσει σ' αυτό με κάποιον extra χώρο σε κοντινή απόσταση. Το συμπέρασμα όμως γι' αυτές τις μέρες είναι ότι η didimusic, ακόμα και στα δύσκολα, όταν δηλαδή πλάκωσαν 10.000 νοματαίοι την τρίτη ημέρας, τα πήγε πολύ καλά.
Αρκετά όμως με το ρεπορτάζ! Θα ακολουθήσουν τα review των συντακτών του Avopolis για την χθεσινή, τέταρτη μέρα.
