Photos: Olga K.
Κριτική για την εμφάνιση του Peter Gabriel.
Βλέποντας τον κόσμο να έρχεται και να στήνει σκηνές στον ειδικό χώρο, να ξαπλώνει (ή να χύνεται) στο γρασίδι, να κόβει βόλτες στα περίπτερα των χορηγών και των οργανώσεων, βλέποντας τον πατέρα να παίρνει την οικογένεια επ' ώμου για μουσική και φεστιβαλική επιμόρφωση, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι για πολλοστή φορά ότι άλλο συναυλία (έστω και καλοκαιρινή) και άλλο φεστιβάλ. Παρά τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχει κανείς σχετικά με το πόσο το συγκεκριμένο line-up αρκεί για να χαρακτηρίσει την πρώτη αυτή μέρα κομμάτι ενός θεσμού που προϋποθέτει μαζική συμμετοχή acts, αυτή η ξεχωριστή ώσμωση εντυπώσεων που σου δίνει το περιβάλλον, όσο και να μην μπορεί να συγκριθεί με άλλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είναι κάτι που έχουμε ανάγκη, όχι ως χώρα (και λοιπές σαχλαμάρες), αλλά ως μουσικόφιλοι. Μην καταλήξουμε όμως να μιλάμε σαν το συγχωρεμένο Άλκη Στέα για λιλιπούτειους φεστιβαλιστές (με την ανάλογη προσαρμογή)...
Test Drive
Η πρώτη μέρα λειτούργησε για τη didi music ως ένα μικρό test-drive, αλλά παράλληλα μη ενδεικτικό των αναγκών των υπολοίπων. Σαν να παίζει η εθνική μας πριν από το ευρωπαϊκό με το Λιχτεστάϊν. Είτε οι παίχτες μπουν με φανατίλα για να στανιάρουν με 3-4 τεμάχια, είτε αναμένουν το ημίχρονο για κάνουν κανένα τσιγάρο και να ελέγξουν αν έχουν κάποιο μήνυμα στο κινητό, οι εντυπώσεις στην εξέδρα θα είναι ίδιες. Έτσι λοιπόν, δεν γνωρίζουμε αν τις επόμενες μέρες (ειδικά την ημέρα των Judas Priest) ο κόσμος στοιβαχτεί, αν θα αρκέσουν οι τουαλέτες ή αν στα bar επικρατήσει ατέρμονος συνωστισμός. Αυτό που είδαμε είναι ότι στο χώρο βρέθηκαν χθες 3.000-4.000 άτομα και τα πράγματα ήταν εξαιρετικά χαλαρά. Φύγαμε από το περίπτερό μας αμέσως μετά την έναρξη του σετ του Gabriel με το σύνθημα "πάμε μπροστά" και βρεθήκαμε αίφνης σε απόσταση αναπνοής με τη σκηνή να χαιρετάμε τον γερο-Peter. Όσο για τα bar, που βρίσκονται ακριβώς δίπλα στο χώρο μας, ήταν επίσης άνετα από κόσμο (και οι τιμές -για να κάνουμε και λίγο το Νίκο Tσιαμτσίκα του Άλτερ- αρκετά καλές). 
Το τι θα γίνει τις επόμενες μέρες θα το δούμε. Όπως πάντα κρατάμε τις επιφυλάξεις μας, αλλά προς το παρόν θα πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα, με μια μικρή ένσταση στο θέμα "εστιατόριο", που ελπίζουμε του χρόνου να είναι πραγματικότητα. Τέλος, όπως είπαμε πριν την έναρξη, ο χώρος -καίτοι μικρός- είναι πραγματικά υπέροχος. Αυτό το "όαση εκτός των ορίων της αστικής ζωής" και τα λοιπά μαρκετινίστικα, είναι πραγματικότητα! Η κλίση του χώρου είναι επίσης δυνατό ατού, όπως επίσης και η μεγάλη σκηνή. Συγχαρητήρια λοιπόν...
Ιστορίες ελληνικών security...
Φτάσαμε στο χώρο -παρά την μνημειώδη κίνηση- αρκετά νωρίς, όταν οι χορηγοί έστηναν τα τελευταία stands τους και το μεγάλο team της didimusic έτρεχε πανικόβλητο για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Η είσοδός μας, μάλιστα, ήταν αρκούντως περιπετειώδης, χάρη στην "ευγένεια" των security στην πόρτα, οι οποίοι αν και είχαμε κάρτες χορηγών και προσκλήσεις απαιτούσαν με απειλητικές διαθέσεις από τον υποφαινόμενο να "διαλέξει ποιός θα μείνει απέξω". Και από το ύφος υποπτευθήκαμε ότι δεν επρόκειτο για κάποιο είδος κακόγουστου αστείου, αφού πίσω από μας ερχόταν ο υπεύθυνος promo της didimusic, τον οποίο επίσης δεν άφηναν να εισέλθει στο χώρο. Τελικά, λίγο πριν η ένταση εκραγεί, ενεμφανίσθη ο Νίκος Λώρης και το πρόβλημα λύθηκε. Αν εκτός από την άμεση ενημέρωσή τους για το ποιοι έχουν δικαίωμα εισόδου στο χώρο, διδαχθούν ότι και η ευγένεια έχει το δικαίωμα να συνάδει με τη δουλειά τους (τουλάχιστον ως ανταπόδοση αυτής που εισπράττουν), τότε και σ' αυτό τον τομέα θα πλησιάσουμε τα ευρωπαϊκά festival.
Ατμόσφαιρα Avopolis στο festival!
Η ένταση και τα νεύρα όμως ήταν προσωρινά, αφού η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο περίπτερό μας μέχρι το βραδυ, έκαναν την κούραση ασήμαντο παράγοντα. Ο γράφων, ο Παναγιώτης Κονδύλης, η Τίνα Μαλλιάρα, ο Βασίλης Κυριακόπουλος ήταν οι πρώτοι που προσήλθαν. Κάποια στιγμή προς το απόγευμα επικρατούσε το αδιαχώρητο και μπροστά μας, με τους Δημήτρη Γκιώνη, Όλγα K., Χριστιάννα Φινέ, ακόμα και παιδιά από το Movieworld, να πίνουν τεκίλες, μαζί με αναγνώστες που ήρθαν για να μας γνωρίσουν. Αρκετά αργά ήρθε και ο Μάνος Μπούρας, ο οποίος επιδόθηκε σε έναν εκ των συνηθων τσακωμών του με τον Κώστα Πλατή της Universal μπροστά από το περίπτερο, αλλά και ο Ηλίας Σβίνος της EMI, άνθρωποι με τους οποίους μιλάμε καθημερινά για κυκλοφορίες, συνεντεύξεις και οι οποίοι είναι και ...φανατικοί αναγνώστες, όσο κι αν αποφεύγουν να το εκφράζουν! Ακριβώς δίπλα μας ήταν το περίπτερο του περιοδικού Rock+Roll και όπως αντιλαμβάνεστε, οι συζητήσεις με τους σαφώς πιο low-profile "γείτονες" ήταν ουκ ολίγες. Στην ατζέντα όλων των συζητήσεων ήταν και η παρουσία του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος κάθισε στο γρασίδι κι έφυγε έπειτα για το VIP (οκ, γίναμε εντελώς Ciao!).
Γενικά σχόλια για το μουσικό μέρος
Για το μουσικό μέρος του Peter Gabriel θα διαβάσετε στo review του Μάνου Μπούρα, αλλά αξίζει να πούμε δύο λόγια. Ξεκινώντας από την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Μαγνησίας έχω την εντύπωση ότι δεν έπαιξε στο φυσικό της περιβάλλον και πέρασε ελαφρώς απαρατήρητη στο 40λεπτο σετ της, παρά την πλήρη παράταξή της και τους σπουδαίους μουσικούς που την απαρτίζουν (μαζί με φωνές όπως τη Σοφία Παπάζογλου). Παρασάγγας απείχε αυτό που νιώσαμε -έστω και με το πιο βαλκανίζον παίξιμό της, που έδωσε μια διαφορετική χροιά- σε σχέση με εκείνο στο Gagarin 205 ελάχιστους μήνες πριν, αν και είμαι σίγουρος ότι η Χριστιάννα θα διαφωνήσει. Δεν χρειάζεται και αποδεικτικό υψηλής νοημοσύνης με σφραγίδα Mensa για να αντιληφθεί κανείς ότι όλος ο κόσμος ανέμενε πως και πως τον Gabriel. Και δεν απογοητεύτηκε, αν και ήταν αναπόφευκτες οι συγκρίσεις των μεγαλυτέρων σε ηλικία με την εμφάνισή του τον Οκτωβρίο του 1987 ή με τη συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας στο Ολυμπιακό Στάδιο, παρέα με Sting, Bruce Springsteen και ...Νταλάρα.
Από το πρώτο πάτημά του στη σκηνή, πάντως, δύσκολα παρεκκλίνεις από την επικρατούσα άποψη περί μοναδικής περσόνας, παρά τον ...προγραμματισμό. Εντάξει, ο Peter Gabriel, τόσο με το Genesis παρελθόν του, και τις μοναδικές δουλειές του, όσο και με δραστηριότητες τύπου φεστιβάλ Womad, ετικέτας Realworld κτλ., είναι ένα πρόσωπο καθόλα σεβαστό και από όσους δεν συγκινούνται από τη μουσική του. Αλλά πάνω στη σκηνή, έστω και στα 54 του χρόνια, είναι ικανός να μας συγκινήσει θυμίζοντάς μας για ποιο λόγο λιώσαμε (ετεροχρονισμένα ο γράφων, λόγω ηλικίας), τo "[3]", το "So" και όχι μόνο. Έπαιξαν, μεταξύ άλλων, Secret World, Sledgehammer, Games Without Frontiers, Digging in the Dirt, Mercy Street, Red Rain και το τέλος (2ο encore) ήρθε με ένα Biko, υπενθυμίζοντας μας ότι κι ένα κομμάτι θρυλικής δύναμης μπορεί να περνάει πλέον απλά ως μια ξεχωριστή στιγμή ενός σετ. Mήπως όμως φταίει κι αυτή η τελειομανία του που δεν συνοδεύεται με την απαραίτητη δόση ψυχής πλέον; Αρκεί που περάσαμε καλά, όσο κι αν ο ίδιος είχε σιγουρέψει τα πάντα γι' αυτό. Όσο για το πρώτο encore...
Love I get so lost, sometimes
days pass and this emptiness fills my heart
when I want to run away
I drive off in my car
but whichever way I go
I come back to the place you are...
All my instincts, they return
and the grand facade, so soon will burn
without a noise, without my pride
I reach out from the inside...
Κριτική για την εμφάνιση του Peter Gabriel.
