Photos: Olga K.
Rockwave Festival 2004: 1η μέρα (Overview)
Αν σας πω ότι ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα για να φτάσω στη Μαλακάσα, δεν θα σας πω και τίποτε καινούργιο, έτσι δεν είναι; Μιάμιση ώρα για μια απόσταση μισής ώρας είναι αρκετή για να σου καταστρέψει όλη την καλή διάθεση, συμπεριλαμβάνοντας μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα και το δεκάλεπτο περπάτημα από το χώρο στάθμευσης του αυτοκινήτου! Ευτυχώς, η πρώτη εντύπωση από το χώρο ήταν πολύ καλή, συμμαζεμένος και γενικά όμορφος και λειτουργικός, με πολύ καλή οπτική επαφή με τη σκηνή για όλους.
Η καθυστέρηση αυτή βέβαια ήταν αρκετή για να μας φάει ένα μέρος απ’ την εμφάνιση του Peter Gabriel, βλέποντας πάντως το υπόλοιπο της συναυλίας, αντιληφθήκαμε ότι τελικά δεν έιχαμε χάσει και πολλά. Τα πάντα έδειχναν σαν μέρος μιας καλοστημένης παράστασης, όπου όλα λειτουργούσαν βάση σχεδίου και δεν έμενε στον ακροατή καμία έκπληξη σαν εντύπωση. Το φόντο πίσω απ’ τη σκηνή με τα φωτισμένα πεύκα ήταν κάτι το διαφορετικό – στοίχημα ότι ο Gabriel δεν είχε σκεφτεί ποτέ να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιου είδους σκηνικό στα κονσέρτα του – αλλιώς όλα τα υπόλοιπα συνέθεταν μια ελάχιστα ροκ συναυλία, απ’ την άποψη ότι δεν υπήρχε κανένας αυτοσχεδιασμός, καμία έμπνευση της στιγμής, τίποτε το απρόβλεπτο. Με λίγα λόγια, ήταν σαν να άκουγε κανείς το cd του με όλη την τελειότητα του ήχου του. 
Τέλεια ήταν και η μπάντα επί σκηνής, και τι άλλο θα περίμενε κανείς από τέτοιες μουσικάρες; Tony Levin στο μπάσο, σταθερά δίπλα του εδώ και χρόνια – όταν δεν είναι απασχολημένος με τους King Crimson - , από την εποχή μάλιστα που είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη χώρα μας στο Λυκαβηττό, Ged Lynch στα τύμπανα, Richard Evans και David Rhodes στις κιθάρες και Melanie Gabriel στα φωνητικά. Έπαιξε συνολικά έντεκα κομμάτια, τα οποία και επιμήκυνε αρκετά σε διάρκεια.
Παραδόξως, άφησε απ’ έξω το “Shock The Monkey” και άλλα αγαπημένα και καθόλου παραδόξως, δεν έπαιξε τίποτα από τo πρόσφατo άλμπουμ του “Up”. Το “So” είχε την τιμητική του με τρία κομμάτια (“Red Rain” που άνοιξε τις εργασίες, “Sledgehammer” που έκλεισε το σετ και “In Your Eyes” στο ανκόρ), δύο από το “Us” (“Secret World” και “Digging In The Dirt”), το “Millenium Show” (“White Ashes” και “The Tower That Ate London”) και το τρίτο του άλμπουμ (“Games Without Frontiers” και “Biko”), ένα απ’ το πρώτο του (“Solsbury Hill”) κι ένα απ’ το τέταρτο (“San Jacinto”). Ερμηνευτικά ο ίδιος ήταν άψογος και πολύ προσιτός στο κοινό του, και με κάποιο παράδοξο τρόπο έδειξε ότι πρόκειται για άνθρωπο με υψηλή αίσθηση του χιούμορ. Ποιός όμως μπορεί να ξέρει;
Θετικές λοιπόν οι εντυπώσεις από την εμφάνισή του, μας ανοίγουν την όρεξη για τις υπόλοιπες ημέρες του φεστιβάλ. Τώρα μάλιστα που ξέρουμε και τα κόλπα, θα είμαστε ακόμη περισσότερο προετοιμασμένοι (και ψυχολογικά) για να περάσουμε ακόμη καλύτερα.
Rockwave Festival 2004: 1η μέρα (Overview)
