PJ Harvey (σχόλια): «H κρυφή γοητεία του θορύβου»

Αν μου έλεγαν ότι για το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι είχα την επιλογή να δω μία, και μόνο, συναυλία, θα διάλεγα, χωρίς πολύ σκέψη, αυτήν της PJ Harvey. Βλέπετε, δεν είχα χορτάσει (όπως όλοι άλλωστε) την προηγούμενη 50λεπτη εμφάνισή της στο Rockwave του 2001 και λόγω ..."βλακείας" δεν είχα πάει το 1995 στο Ρόδον.

Μόλις τελείωσε το πρώτο κομμάτι ήμουν σίγουρος ότι, αν όντως ίσχυε ο περιορισμός, θα είχα κάνει τη σωστή επιλογή. Σίγουρα, τόσα πολλά decibel δεν έχω ακούσει ποτέ ως τώρα στο Λυκαβηττό (πιθανόν οι Pumpkins να ήταν πιο θορυβώδεις, αν δεν μας «λάχαινε» τότε η παρουσίαση του ηλεκτρο-ακουστικού “Adore”). Γραμμές μπάσου που τσάκιζαν κόκαλα, αλλεπάλληλα feedbacks και αυτοσχεδιασμοί από έναν μόνο κιθαρίστα που στροβιλιζόταν συνεχώς (όχι, όμως, με το απαράμιλλο στυλ του Johnny Greenwood) στη μισή σχεδόν σκηνή.

Δύο βεβιασμένες ακροάσεις του πρόσφατου album και μόνο η εκτέλεση του πρώτου κομματιού ήταν αρκετές για να βγουν τα πρώτα συμπεράσματα: το αριστουργηματικό πέρασμα της αγαπητής Polly Jean από τη rock ‘n roll (με τη γενικότερη έννοια του όρου) παράδοση της Νέας Υόρκης, είχε δώσει τη θέση του στο πιο θορυβώδες παρελθόν των 3 πρώτων albums. Βλέπαμε στη σκηνή μια PJ «βρώμικη», προκλητική αλλά και θεατρική όσο ποτέ. Με το σκέρτσο, το δυναμισμό και τη μαγικές κινήσεις των χεριών της καθήλωνε και μαγνήτιζε το ακροατήριο και των δύο φύλων που την παρακολουθούσε.

Να ξέρετε ότι τα παραπάνω γράφονται από κάποιον που δεν δηλώνει fan του θορύβου: η δεύτερη πλευρά του Loveless δεν έχει παίξει ποτέ στο pick up μου, δεν έχω στη συλλογή μου ούτε ένα album των Sonic Youth (…ζητώ συγγνώμη Μr Τrippy, είμαι εν γνώσει μου ιερόσυλος…), όταν ο γείτονας Κώστας μού έφερε τους Girls Against Boys μόλις άκουσα το ξύσιμο της κιθάρας έκπληκτος αναφώνησα: «τι είναι αυτά ρε;» και όταν ο Μηλάτος είχε βάλει Add N To (X) στο ράδιο, έβαλα τα γέλια μόνος μέσα στο αμάξι . Παρ’ όλα αυτά, στη τελευταία συναυλία των αδελφών Reid (ήταν όντως η τελευταία;) είχα περάσει πολύ καλά, στο ντεμπούτο των Verve έχω βρει ουκ ολίγες γοητευτικές στιγμές και όταν ο προαναφερθείς Johnny ασελγούσε στην κιθάρα του στο “My Iron Lung” έμενα με ανοιχτό το στόμα για δύο συνεχόμενες μέρες.

Κι όμως, εγώ που χόρευα στο Ρόδον με τον Neil Hannon στα 5 μέτρα μακριά μου, και λικνιζόμουν στους Morcheeba, βρέθηκα προχτές να χοροπηδώ παρασυρμένος από 6+4 εκκωφαντικές χορδές και να γοητεύομαι από το θόρυβο και τις κραυγές του «ωμού» “Who The Fuck”.

Δεν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες καθότι υπάρχει και το review του Μάνου. Το live ήταν εκρηκτικό και εκπληκτικό, παρόλο που -πάλι- κράτησε λίγο. Αυτό είναι και το μοναδικό παράπονό μας από την Polly Jean, μαζί με το ότι παρέλειψε το “The Sky Lit Up” από ένα setlist στο οποίο θα ταίριαζε «γάντι»…