Τι σχέση έχουν ένα ζευγάρι μπορντό μυτερές μπότες, το V.I.P. ξέκωλο Paris Hilton, ένα καφέ κουνέλι, το «μέγαρο μουσικής του Λονδίνου», μια πεολειχία, ο παρουσιαστής του πάλαι ποτέ “Alternative Nation”, η P.J. Harvey και η καλύτερη συναυλία της χρονιάς μέχρι τώρα; Αυτό αναρωτιέμαι καθώς κατευθύνομαι προς το μπαρ του Royal Festival Hall, αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας του ego-tripping μεγαλοφυούς προικισμένου ήρωα μου.
Παίρνω τα πράγματα από την αρχή και ακολουθώ τη δράση, ίσως με λίγο πιο σύντομους ρυθμούς απ’ ότι η ταινία “Brown Bunny”. Η θέση μου είναι στις πρώτες σειρές του πάνω διαζώματος. Ακριβώς δίπλα μου έρχεται και κάθεται ο Toby Amies, πρώην παρουσιαστής του Alternative Nation, μεταμεσονύκτιας μουσικής εκπομπής στο M.T.V. που έβλεπα φανατικά όταν ήμουν νέα. Το κωλόπαιδο, έχει κρύψει κάτω από το παλτό του ένα ολόκληρο pint μπύρα και λυσσάω γιατί το αλκοόλ δεν επιτρέπεται μέσα στο θέατρο και δεν έχω φροντίσει να πάρω το φλασκί μου. Κωλώνω να του μιλήσω, αλλά έτσι και αλλιώς τα φώτα χαμηλώνουν και οι φιγούρες των Steve Shelly, ντράμερ των Sonic Youth και Jim O’ Rourke, ξεπροβάλλουν, κάνοντας το χειροκρότημα να δώσει στα αυτιά όλων, το πρώτο δείγμα της αδιανόητης ακουστικής του χώρου. Και αμέσως μετά εμφανίζεται ο ψηλόλιγνος Gallo.
Επικρατεί σιγή νεκρική όταν ακούγεται ένα χαμηλόφωνο «του,τουτουρουρου», δηλαδή το “When” και ο διπλανός μου αφήνει προς στιγμήν το ποτήρι του στην άκρη (ναι Toby μας, κοίτα λίγο προς τα ‘κει, όχι δεν είδα κανέναν να πίνει τη μπύρα σου χρυσό μου). Ο συνδυασμός των ανθρώπων που βρίσκονται πάνω στη σκηνή, του χώρου, του ήχου και της όλης ατμόσφαιρας με κάνουν να νιώθω σαν να πατάω σε ένα σύννεφο. Και έχω και υψοφοβία γαμώτο. Η γνώριμη γοητευτικά περίεργη φωνή του και τα διαπεραστικά του μάτια, ειδικά με τις πρώτες νότες του “Yes, I’m Lonely”, με κάνουν να ψάχνω για το κεφάλι της φίλης μου της Άννας που κάθεται αλλού. Χρειάζομαι ένα νεύμα της για να καταλάβω αν όλο αυτό είναι πραγματικό. Δεν μπορώ να την εντοπίσω. Δεν καταλαβαίνω πως το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο. “My Beautiful White Dog”, “Cracks”… Ο κύριος Toby επίσης έχει λυσσάξει με τα πηγαινέλα στην τουαλέτα και το μπαρ, με σηκώνει ασταμάτητα και με εκνευρίζει με τις μπίρες που κουβαλάει κάτω από το παλτό του. Διψάω.
Στο “Laura” συνειδητοποιώ ότι χαίρομαι που κάθομαι γιατί διαφορετικά νομίζω θα είχα λιώσει. Και έρχεται ένα σωτήριο “Was” για να με επαναφέρει στη πραγματικότητα με την γλυκύτητα και την απλότητα του. Το επόμενο είναι ένα καινούριο κομμάτι, δεν συγκρατώ τον τίτλο αλλά ο Gallo επαναλαμβάνει συνέχεια στους στίχους, όπως πάντα με το βλέμμα στο κενό, “So sad…”. Και μετά ένα ορχηστικό που θα μπορούσε να ανήκει στο soundtrack του “Wicker Man”. Ο πολυτάλαντος Vincent ενημερώνει ότι υπάρχει περιορισμένος αριθμός t-shirt στην είσοδο, φτιαγμένα από τα χεράκια του, μόνο 70 λίρες το ένα λεει και όλοι γελούν. Που να ήξεραν ότι δεν είναι αστείο. Τόσο κοστολογούνται δυστυχώς. Η αβάσταχτη κάθε άλλο παρά ελαφρότητα του “I Wrote This Song For The Girl Paris Hilton” και το “Honey Bunny” κάνουν το κοινό να χειροκροτεί μανιασμένα. Μετά νεκρική σιγή ξανά.
“I wanted to rehearse this song at the A.T.P. festival, but my friends Polly Harvey and John Frusciante, they kept ignoring me…” λεει ξαφνικά και ο προβολέας πέφτει πάνω σε μια πανέμορφη κοπέλα στο θεωρείο στα αριστερά. Η κοπέλα κρατά από το χέρι ένα αγόρι και αρχίζει να προχωρά βιαστικά προς τη σκηνή. Είναι η P.J. Harvey. Και ο John Frusciante. Ερμηνεύουν μια ανατριχιαστική διασκευή στο “Moon River”, με τον Frusciante στην κιθάρα και την Polly Jean Harvey να τραγουδά μαζί με τον Vincent Gallo. Και αποχωρούν έτσι απλά, ενώ το θέατρο σείεται από το χειροκρότημα και το κοινό αναρωτιέται αν αυτή ήταν η καλύτερη συναυλία της χρονιάς μέχρι τώρα.
Πι.ες. Το “Brown Bunny”, δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει στο Λονδίνο και μεταξύ μας δεν νομίζω να βγει ποτέ. Βρέθηκα όμως στο Παρίσι και το είδα την περασμένη Κυριακή. Δεν έχω να πω τίποτα. Νομίζω βγαίνει στην Ελλάδα αυτές τις μέρες οπότε θα διαπιστώσετε μόνοι σας περί τίνος πρόκειται. Μην Το χάσετε. Τουλάχιστον η επίμαχη σκηνή αξίζει.
Παρόλα αυτά:
Αγαπημένε μου Vincent,
υπάρχει μια διαδικασία που λέγεται editing. Δεν είναι απλή ιστορία, συγκεκριμένα είναι κακό σπυρί στον πισινό, αλλά επειδή τυχαίνει να ασχολούμαι με αυτό τον τελευταίο καιρό, αν θελήσεις στην επόμενη ταινία σου να συνεργαστούμε ευχαρίστως θα σε δέσω στην καρέκλα και θα κάνω ότι μου γουστάρει με το υλικό σου.
Με εκτίμηση.
Μια «πρωτοετής» φοιτήτρια στο Λονδίνο
