Και ήταν "Σάββατο Βράδυ"... και μας το αφιέρωσε ο Κωνσταντίνος Β, αλλά πάνω απ’όλα το χάρισε στον ίδιο. Ήταν ακριβώς το Σάββατο Βράδυ που υποσχόταν πριν μερικά χρόνια μέσα απο το ομώνυμο κομμάτι αλλά και αυτό που υποψιαζόμασταν ελαφρώς μέσα στο κάλεσμά του για να κυλήσουμε όλοι μαζί στην άγρια χλόη.
Σάββατο βράδυ φθάσαμε κατά τις 9.30 στον Ρόδον αναμένοντας την live ακρόαση του νέου δίσκου. Ο κόσμος ήταν ακόμα λιγοστός αλλά ευτυχώς αυτό δεν κράτησε για πολύ, γιατί μετά απο λίγο ο χώρος άρχισε να γεμίζει ευχάριστα. Η αναμονή λίγη παραπάνω, αλλά τελικά άξιζε τον κόπο.
Λίγο μετά τις 10.30 παρά στη σκηνή εμφανίστηκε ο Κωνσταντίνος Β. μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, η λευκή οθόνη γέμισε απο εικόνες , θολωμένες σαν όνειρα πρίν το ξύπνημα, και το «Σάββατο βράδυ» γέμισε ήχους ηλεκτρονικούς και ακουστικές μελωδίες. Απο την πρώτη κιόλας ήταν αισθητό πως όλα θα γίνονταν μέρος ένος ταξιδιού, δικού του και συνάμα δικού μας. Ο Κ.Β ήταν ακριβώς αυτό το «χαζό» παιδί, για να δανειστούμε τον τίτλο του εναρκτήριου κομματιού του νέου του άλμπουμ... Ανέμελος, χαρούμενος, γεμάτος κέφι,αλλά και άκρως συναισθηματικός, είχε κατακτήσει ολοκληρωτικά τη σκηνή και μας τους ίδιους που χαζεύαμε σαν μικρά παιδιά τη χαρά προσωποιημένη. Παρόλο που ήταν έντονα εσωτερική αυτή η έκφρασή του την μοιράστηκε μαζί με όλους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έμοιαζαν όλα σαν ένα πάρτυ, με πολλούς καλούς φίλους και την ψυχή του (πάρτυ) να τα δίνει όλα. Τουλάχιστον αυτή την αίσθηση είχα όλη τη διάρκεια της συναυλίας αλλά ακόμα και τώρα έχω ένα χαμόγελο ανεμελιάς. 
Ακούσαμε κομμάτια απο την Άγρια Χλόη, απο τις προηγούμενες προσωπικές του δουλειές αλλά και μερικά απο Στέρεο Νόβα εποχές, λίγο πιο πειραγμένα, λίγο διαφορετικά ηλεκτρονικώς ενορχηστρωμένα. Κομμάτια όπως Σάββατο Βράδυ, Κορίτσι, 3 Υποθέσεις, Κορίτσια Καριέρας, Κύμα, Σήμα, Έκπτωση, Στον Απέναντι Δρόμο, Διευθέτηση, Απέλαση, Άστρο (ακουστικό) και άλλα.
Νομίζω όμως, οτι η απόλυτη στιγμή ήταν όταν, με απίστευτα τρυφερό τρόπο, τραγούδησε τη Μιράντα και εκείνα τα εκπληκτικά στιχάκια της προσωπικής του επιστολής ... «Δες τα χέρια μου, έχουν ματώσει, μ’είχες φιλήσει, σ’είχα πληγώσει, Αγαπώ τη ζωή, η ζωή είναι αγάπη, μου λείπεις πολύ, αλλά είμαι εντάξει».
Όλο αυτό δεν ήταν παρά μια προσωπική ηλεκτρονική διήγηση που χανόσουν στις εικόνες τις, αυτές που είχες μπροστά σου και αυτές που προέκυπταν απ’ τις μουδιασμένες ιστορίες και εξομολογήσεις που άκουγες. Οι κινήσεις του σώματος υποσυνείδητα ακολουθούσαν τους ηλεκτρονικούς ήχους και ρυθμούς και το μυαλό ταξίδευε απερίσπαστα.
Έμοιαζε σαν να τ’άκουσα όλα, σαν να είδα όλη τη ζωή, μουσική και μη, του Κ.Β να περνάει μέσα απο τα μάτια μου και κάπου να ξεπετιούνται μαζί και οι δικές μου ιστορίες και συναισθήματα. 
Ο Κ.Β δε σταμάτησε στιγμή να ευχαριστεί με απίστευτο ενθουσιασμό, ενώ στο τέλος, παρόλο που τα ηλεκτρονικά κομμάτια έλαβαν τέλος, έπιασε την κιθάρα, για να πεί 3 τελευταία κομμάτια (κατόπιν απαίτησης του κοινού, κι ας φοβότανε πως αν συνέχιζε έτσι, θα μας έπαιρνε ο ύπνος, έπειτα απο το ηλεκτρονικό ντελίριο). Έκλεισε με το Χαζό παιδί ...και το Σάββατο βράδυ συνέχισε με απέριττα χαμόγελα στα πρόσωπά μας και στα κυριακάτικα όνειρά μας.
