Ένα παλιό τηλέφωνο χτυπάει, βήματα ακούγονται στο βάθος, ένα υποχθόνιο βουητό κυριαρχεί παντού, η βελόνα ενός παλιού πικάπ περιστρέφεται πάνω σε έναν σκονισμένο δίσκο. Αίσθηση εντροπίας και συνεχούς ασυνέχειας. Ένα ταξίδι στον θαυμαστό κόσμο του χάους. Βρισκόμαστε στο Μικρό Μουσικό Θέατρο και ο Coti μας παρουσιάζει τη νέα του δουλειά.
Η όλη κατάσταση θυμίζει περισσότερο μία συγκέντρωση ομοϊδεατών, παρά μία παρουσίαση δίσκου. Ο χώρος είναι από την αρχή σκοτεινός, μία γυμνή λάμπα τρεμοσβήνει και η «σκηνή» βρίσκεται ακριβώς στην απέναντι πλευρά απ’ ότι συνήθως. Η ατμόσφαιρα σχεδόν μυστικιστική και μία υπόνοια ήχου στο background μας προετοιμάζει για την τελετουργία. Ο Coti κάθεται απέναντί μας, έχοντας μπροστά του το laptop, την κονσόλα, τον μίκτη και τον ενισχυτή. Επικρατεί απόλυτη σιωπή και η αμεσότητα μεταξύ πομπού και δέκτη, μας προκαλεί -για ελάχιστα δευτερόλεπτα- ένα είδος αμηχανίας ή αλλιώς τρακ. Ξεκινάει…
Εισαγωγή άμεση. Ο ήχος ακούγεται σαν να βγαίνει από μέσα μας και όχι από τα ηχεία. Μας ταρακουνάει. Κάποιοι μπορεί να τρομάξουν, άλλοι να προσηλωθούν και οι πιο μυημένοι να ξεφύγουν. Στο τέλος, όλοι θα ξεφύγουν. Ο λιγοστός χώρος του Μικρού Μουσικού Θεάτρου ξαφνικά γίνεται τεράστιος. Η μουσική γίνεται ορατή, η συνείδηση καθαρή, τα συναισθήματα έντονα. Ο ήχος του Coti μας βάζει μέσα σε μια άλλη διάσταση. Τη μια στιγμή βρισκόμαστε σε νιρβάνα και την άλλη ενεργοποιούνται όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα. Ambient ρυθμοί, παραμορφώσεις, abstract ήχοι, δυνατά basslines και ζωντανές ηχογραφήσεις, αποτελούν τα βασικά συστατικά αυτής της μουσικής διαδρομής. Φτάνουμε στο τέλος ή γυρίζουμε στην αρχή. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει διαφορά.
Η νέα δουλειά - με τίτλο “Lido/Lado”- του μεγαλύτερου ίσως δημιουργού της ελληνικής electronica, αποτελεί -κατά τη γνώμη μας- μία από τις πιο ώριμες δουλειές του (τουλάχιστον έτσι όπως την βιώσαμε στο χώρο του Μικρού Μουσικού Θεάτρου), καθώς γίνεται πλέον πιο συγκεκριμένος, πιο άμεσος και χωρίς άσκοπα χαοτικά σημεία. Ο Coti τα κατάφερε. Μας παρέσυρε στο άγνωστο. Σε αυτόν είναι σίγουρα πιο οικείο. Και σε μας τελικά…
