Το ελάχιστο χρονικό διάστημα από τα μέσα του 1983 μέχρι τις αρχές του 1985 ήταν αρκετό για να σημαδέψει ανεξίτηλα και για πάντα δυο ισχυρές αλλά και τόσο αλληλοαντικρουόμενες προσωπικότητες, θρυλικές φιγούρες πλέον στην ιστορία του gothic κινήματος: τον Andrew Eldritch, ιδρυτή των Sisters Of Mercy και τον Wayne Hussey συνοδοιπόρο του πρώτου για το παραπάνω χρονικό διάστημα στην ίδια μπάντα. Λίγοι μπορούν να πουν με βεβαιότητα ποια θα ήταν η πορεία των Sisters εάν δεν είχε περάσει από αυτούς ο Hussey. Η παρουσία του ήταν εκείνη που έθετε σε αμφισβήτηση τα πρωτεία του Eldritch και απειλούσε το τεράστιο ‘’εγώ’’ του και ταυτόχρονα έδινε μια άλλη, διαφορετική και περισσότερο ‘’εμπορική’’ κατεύθυνση στη μουσική των Sisters. Οι σφοδρές, καθημερινές συγκρούσεις μέσα στη μπάντα σχετικά με τη μουσική τους πορεία και οι μετέπειτα ατελείωτες διαμάχες –δικαστικές και μη- έδιναν στο γκρουπ μια μυθική διάσταση πια. Οι Sisters έφτασαν σχεδόν στη διάλυση μετά το ντεμπούτο τους First & Last & Always, με τον Hussey μαζί με τον μπασίστα Graig Adams, να αποχωρεί εν μέσω θυελλωδών καβγάδων, διεκδικώντας την κυριότητα του ονόματος των Sisters για λογαριασμό του, χωρίς επιτυχία. Η νέα προσπάθεια του Hussey να ιδιοποιηθεί το όνομα The Sisterhood (το οποίο ήταν και ο τίτλος του επίσημου fan club των Sisters) αποτυγχάνει μετά από την έξυπνη ενέργεια του Eldritch να προλάβει και να κυκλοφορήσει ένα μίνι άλμπουμ υπ’ αυτό το όνομα (το οποίο παρεμπιπτόντως είχε τον τίτλο Gift –δηλητήριο στα γερμανικά-, πρωτοποριακό για την εποχή του με ηλεκτρονικούς ήχους). Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Mission πίσω στα 1986 και η αιώνια κόντρα τους με τους Sisters Of Mercy... 
Το βράδυ της Κυριακής, το θρησκευτικό μου καθήκον με καλούσε να παρακολουθήσω μιαν άλλη κόντρα αιωνίων με τόπο τέλεσης το τέμενος της Λεωφόρου. Σοφά σκεπτόμενοι, οι διοργανωτές της συναυλίας μετέθεσαν την ώρα έναρξης της, έτσι ώστε όλα τα υβρίδια ποδοσφαιρόφιλων-gothάδων να μπορέσουν να την παρακολουθήσουν. Και όσοι από εσάς εθελοτυφλείτε πιστεύοντας πως είναι αδιανόητο ένας gothας να ασχολείται με τη μπάλα, το ξέρετε πως κάνετε μεγάλο λάθος.
Η απόσταση Λεωφόρος-Λιοσίων είναι ένα τσιγάρο δρόμος κι έτσι κατά τις 11 και, βρισκόμουν ήδη μέσα στο Gagarin. Η μοίρα φαίνεται πως τα έχει φέρει έτσι ώστε οι αξιόλογοι Έλληνες Past Perfect να μην μπορούν να παίξουν μπροστά σε ένα σεβαστό αριθμό κόσμου. Υποθέτω πως κάτι τέτοιο θα συνέβη και προχθές λόγω του ντέρμπυ. Είχα την ευκαιρία να τους δω live τέσσερις περίπου μήνες νωρίτερα, σ’ εκείνο το άτυχο Playhouse Gotique και μου είχαν αφήσει καλές εντυπώσεις. Επιφυλάσσομαι όμως για την επόμενη εμφάνιση τους.
Ο Wayne και η παρέα του λοιπόν, βρίσκονταν πάλι σε ελληνικό έδαφος τέσσερα χρόνια ύστερα από την τελευταία και επεισοδιακή τους εμφάνιση στη χώρα μας (όσοι είχαν βρεθεί το 2000 στο Octagon club κάπου στη Πειραιώς, θα θυμούνται την 4ώρη καθυστέρηση και την ακύρωση της εμφάνισης του support των Nexus λόγω τραγικών τεχνικών προβλημάτων). Χαμένος κάπου ανάμεσα στη Βραζιλία και την Ιταλία βρήκε την ευκαιρία να αναστήσει τους Mission για μια μίνι βρετανική τουρνέ, οι ημερομηνίες βόλεψαν και είπε να περάσει και μια βόλτα από τα μέρη μας. Ζωντανός, κεφάτος, επικοινωνιακός, με όρεξη για αστειάκια τόσο με το κοινό όσο και με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, έδειχνε –και ήταν- πολύ άνετος πάνω στη σκηνή. Άλλωστε η εμπειρία είναι κάτι που σίγουρα δεν λείπει από τον Hussey και αναμφισβήτητα αποτελεί έναν από τους καλύτερους frontmen (με όλη τη σημασία του όρου) που έχουν περάσει από τις σκηνές των ελληνικών clubs τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Τα μαύρα γυαλιά τον συνόδευσαν για μια ακόμα φορά ενώ το κοντό πια μαλλί του ήταν χρωματισμένο κόκκινο. Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, πράγμα το οποίο σου επέτρεπε να παρακολουθήσεις πολύ άνετα και ξεκούραστα τα τεκταινόμενα επί σκηνής. Ο βασικός πυρήνας των Αθηναίων dark μουσικόφιλων ήταν εκεί, όπως άλλωστε σε κάθε ραντεβού του είδους. Απλά αυτός ο πυρήνας είναι δυστυχώς πεπερασμένος αριθμητικά. 
Μέσα σε αυτό το ζεστό, όμορφο και οικογενειακό κλίμα οι Mission μας έδωσαν έναν πολύ καλό εαυτό, δείχνοντας δεμένοι σαν μουσικοί, με ελαφρώς πιο σκληρό ήχο από αυτό που μας είχαν συνηθίσει, σχεδόν χωρίς καθόλου προηχογραφημένα, εκτελώντας άψογα τα κομμάτια που είχαν επιλέξει να παρουσιάσουν στο set list τους. Ένα set list, best of που μπορώ να πω μετά βεβαιότητος ότι δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Ξεκίνησαν με το Crystal Ocean και συνέχισαν –μεταξύ άλλων- με τα Evangeline, Garden Of Delight (αν και το προτιμώ τραγουδισμένο από τον Eldritch), Severina, Butterfly On A Wheel, Wasteland (σε ένα μικρό medley με το υπέροχα διασκευασμένο Like A Hurricane) και το Daddy’s Going To Heaven Now.
Το καλύτερο όμως το είχε αφήσει ο Hussey για το encore: ‘’ Ok, what do you wanna hear?’’ ρώτησε με σαδιστικό χαμόγελο στα χείλη, ξαναβγαίνοντας στη σκηνή. Και ακολούθησαν τα καταπληκτικά Beyond The Pale, Serpent’s Kiss και Deliverance με τον κόσμο επιτέλους να γίνεται πραγματικά εκδηλωτικός και να τραγουδά τους στίχους και τον Hussey να αφήνει την πρωτοβουλία στο κοινό. Κάπου εκεί έδωσε και το μπουκάλι κρασί που έπινε, στο χέρι κάποιου οπαδού (τον οποίο είδα αργότερα να το αναμειγνύει με tequila). Οι Mission ξαναβγήκαν για ένα τελευταίο κομμάτι αποχαιρετώντας το κοινό τους με το Tower Of Strength και τον Wayne να λέει χαρακτηριστικά: ‘’See you in 4 years!’’.
