Το περυσινό άλμπουμ της Colleen (ή κατά κόσμο Cecile Schott) φιγουράριζε στην τρίτη θέση με τα καλύτερα της χρονιάς του γράφοντα. Κι γιατί παρακαλώ, μπορείτε να ρωτήσετε; Είναι απλό. Σπάνια ακούς ένα τόσο συγκινητικό, πλήρες σε ατμοσφαιρική επάρκεια και ονειρικό πλούτο άλμπουμ, για την ακρίβεια είχα να πέσω τόσο άτσαλα στη ζαλιστική, μεθυστική παγίδα ενός δίσκου από τότε που είχε υποπέσει στην αντίληψη μου το παρθενικό άλμπουμ των Mum.
Σε μεγάλο βαθμό ambient μα κάτι σαφώς μεγαλύτερο απ’ αυτό, και ουσιαστικότερο αν θέλετε, το “Everyone Alive Wants Answers” ήταν με μια λέξη καθηλωτικό, εύκολο σαν λυρικό άκουσμα μα και αρκούντως απαιτητικό λόγω των συχνών πειραματικών του επιδιώξεων. Επρόκειτο με άλλα λόγια για electronica που δεν ήταν και πολύ φανατική να ονομάζεται έτσι, θα της ταίριαζαν καλύτερα άλλοι χαρακτηρισμοί όπως folktronica ή dream-on-ica! Το “Ritournelle” είναι ένα απ’ τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί στην ηλεκτρονική περιφέρεια μετά το “The Watersample” των Tarwater, ενώ το “I Was Deep In A Dream And I Didn’t Know It” μιλάει καθαρά και γλαφυρότατα για το περιεχόμενό του απ’ τον τίτλο του κιόλας! Αυτό πάντως που ερχόταν να σου δώσει τη χαριστική βολή ήταν η αφιέρωση στο εσωτερικό του εσωφύλλου του (ένα περίτεχνο, μεγάλο σε διαστάσεις σκαρίφημα που θυμίζει πολύ τα πρόσφατα artworks των δίσκων της Bjork) «Στον αδελφό μου Frederic (1973 – 1994)». Αυτό και μόνο, μα και σε συνδυασμό με τη μελαγχολική, σχεδόν τραγική σε σημεία υφή της μουσικής της, μπορεί να σε κάνει κομμάτια συναισθηματικά.
Το ζήτημα ήταν πώς θα μπορούσε να παιχτεί live ο δίσκος αυτός. Εύκολο, θα σκεφτόταν κανείς, ένα laptop χρειάζεται μόνο, φορτωμένο με samples και όλα θα πάνε περίφημα. Το παρήγορο ήταν ότι πριν από τη συναυλία, είχαμε διαβάσει συνέντευξή της όπου εκεί δήλωνε ότι απεχθανόταν αυτού του είδους τις συναυλίες. Πολύ καλό αυτό, σκεφτήκαμε, και προσήλθαμε. Και ήταν καλύτερα απ’ όσο θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Η Cecile είχε μαζί της μονάχα ακουστικά όργανα – μια κιθάρα, ένα τσέλο (ή κόντρα μπάσο, ποτέ δεν έμαθα τη διαφορά τους!), μια φλογέρα και δύο μουσικά κουτιά, δεν πρέπει να ξεχνάω κάτι. Εκείνη ήταν μια εύθραυστη φιγούρα, κλασική γαλλιδούλα όπως τις καθόρισε εμφανισιακά η Amelie (όχι τόσο γλυκιά, και καλύτερα εδώ που τα λέμε, είχαμε να κάνουμε με μια πιο προσιτή και πιο «γήινη» κοπέλα), αρκετά ντροπαλή όπως έδειχνε και μάλλον αποτραβηγμένη σ’ ένα δικό της, πανέμορφο κόσμο. Εξ αρχής καταστήθηκε σαφές ότι λόγω της ιδιαιτερότητας της συναυλίας, θα έπρεπε να τηρηθεί ησυχία ώστε να μπορούν όλοι να απολαύσουν τη μουσική όπως της αξίζει. Κάτι τέτοιο ασφαλώς και δεν τηρήθηκε, γιατί εδώ είναι Ελλάδα και οι συναυλίες είναι ο χώρος όπου δίνονται τα ραντεβού και συναντιούνται οι φίλοι που έχουν να ειδωθούν καιρό. Ήταν πολύ ενοχλητικός ο θόρυβος που ερχόταν από το πίσω μέρος της αίθουσας, αλλά για τον γράφοντα, από κάποιο σημείο και μετά ήταν ασήμαντος, έτσι όπως μας απορρόφησε με τους ήχους της η Colleen.
Αυτό που έκανε λοιπόν η ξυπόλητη επί σκηνής καλλιτέχνης ήταν το εξής: ξεκινούσε παίζοντας σε κάποιο όργανο μια μουσική φράση, το σαμπλάριζε επιτόπου, το έκανε λούπα, κι εκεί επάνω έχτιζε ένα κομμάτι, προσθέτοντας συνεχώς καινούργιες φράσεις στο υπόβαθρο και καταλήγοντας στο τέλος να έχει χτίσει ένα γοητευτικό, βομβώδες (για να μην γράψω droney που είναι και σωστότερο) μα και σταθερά λυρικό οικοδόμημα. Το αξιοπερίεργο ήταν επίσης – και αξιέπαινο συνάμα – ότι τίποτε απ’ όσα έπαιξε δεν θύμιζαν συγκεκριμένα κομμάτια του δίσκου της, το όλο πράγμα έμοιαζε με μια αυτοσχεδιαστική παράσταση!
Θα λέγαμε ότι η εμφάνισή της ήταν η επιτομή ενός υγειούς μινιμαλισμού, όπου με ελάχιστα συστατικά μπορούσε να στοιχειοθετηθεί κάτι τόσο αποδοτικό σε συναισθηματική αξία. Όποιος δεν άφησε την αίθουσα αναστατωμένος ψυχικά, μάλλον θα ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που μιλούσαν στο βάθος, και καλά θα κάνει να προσέλθει την επόμενη φορά εάν μάθει ότι τα ντεσιμπέλ θα είναι αυτά που αρμόζουν στην περίπτωσή του. Όσο για τους υπόλοιπους, την περιμένουμε να επιστρέψει σε χώρο και κοινό που της αρμόζει περισσότερο, είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα ήθελαν σφόδρα να της ξαναδούν ζωντανά.
