Photos: Olga K.
Κείμενο: Τάκης Θανόπουλος
Ναι, είμαι σε συναυλία των Primals και δεν έχει συμβεί τίποτα σ' εμένα ούτε σε αυτούς! Έπρεπε να κάνω αρκετές προσπάθειες για να μου επιτρέψει η μοίρα να τους δω live. Πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια στο Λυκαβηττό, όπου βέβαια τους έχασα με καθαρά δική μου υπαιτιότητα. Οι κριτικές που έφτασαν στα αυτιά τότε ήταν μέτριες αλλά δεν τους έδωσα και πολλή σημασία... Λέω θα είναι αυτή η Stones-περίοδος του Give Out But Don't Give Up που είχε ξενερώσει αρκετούς.
Δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια, στην Αγγλία την εποχή του XTRMNTR χωρίς να φταίω εγώ αυτή τη φορά (τα sold outs τότε γίνονταν σε χρόνο ρεκόρ) και οι Primals να βρίσκονται πολύ στα πάνω τους. Ο κύριος Πυκνάδας τότε είχε μπει πρώτος στη λίστα των υποψήφιων θυμάτων μου, μετά όσα τα έγραψε στο διθυραμβικό εκείνο κείμενο του στο Avopolis. Ε, μετά από αυτό ούτε μια χιονοθύελλα δε θα με εμπόδιζε να τους δω.. Αλλά ως γνωστόν συνέβη και αυτό και μπορεί να μην εμπόδιζε εμένα που θα κατέβαινα από το Μαρούσι ακόμα και με έλκηθρο αλλά εμπόδισε τελικά αυτούς.
Για να μην τα πολυλογώ όμως, όλα αυτά τα παιχνίδια της μοίρας έφτασαν στο τέλος τους και να ‘μαι στο Ρόδον περιμένοντας τους Primals με μια ανησυχία μήπως και συμβεί κάτι και αυτή τη φορά. Να όμως που βγήκαν στη σκηνή, πιστοί και αυτοί και εγώ στο rendez-vous μας, με το μόνο να με ανησυχεί πλέον να είναι η παρουσία του Bobby Gillespie που έμοιαζε με φιγούρα βγαλμένη από το Trainspotting. Θα κατάφερνε να τα βγάλει πέρα ο Bobby; Δύσκολο φαινόταν αλλά τελικά τα κατάφερε και με το παραπάνω, παρόλο που παραστράτησε αρκετές φορές καταλήγοντας στις πρώτες σειρές του κοινού. Με τη βοήθεια όμως των securities και του ενθουσιασμού του κοινού επέστρεφε κάθε φορά δριμύτερος στο rock’n’roll τσίρκο που εξελισσόταν επί σκηνής.
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το στήσιμο των Primal Scream είχε ως εξής:
Όλη την πίσω πλευρά καταλάμβαναν οι δυσθεόρατοι όγκοι των keyboards και των drums, μαζί με μια σειρά από ηχεία, σε μια δυνατή οπισθοφυλακή που παρήγαγε ένα εντυπωσιακό και συμπαγές ηχητικό τοίχος με loops και συνεπές rhythm section, πάνω στα πρότυπα του XTRMNTR.
Παρατηρώντας τον drummer να φορά ακουστικά και τον keybordιστα πίσω από τόσα μηχανήματα καταλαβαίνεις ότι δεν θα πρόκειται για μια κλασική rock’n’roll συναυλία όπως την έχουμε στο μυαλό μας. Από εδώ και μπρος θα αναφερόμαστε στην πίσω πλευρά με τον όρο “νηφάλια πλευρά”.
Μπροστά τώρα, στη “μη-νηφάλια πλευρά” είχαμε το δίδυμο Gillespie – Mani στο κέντρο, με τον πρώτο χαμένο στο διάστημα και τις σκοτεινές του σκέψεις ενώ τον δεύτερο σε μια πιο χαρωπή έλλειψη νηφαλιότητας, προφανώς λόγο του ποτού που είχε δίπλα του και κατάφερνε με κάποιον τρόπο να το έχει συνεχώς γεμάτο. Δίπλα τους οι δυο κιθαρίστες που συμμετείχαν στο όλο concept (της μή-νηφάλιας πλευράς) χωρίς να κλέψουν όμως τη δόξα των δυο πρωταγωνιστών. Ο αφανής ήρωας (όπως λέει και η Βασιλική) Kevin Shields ήταν άφαντος και όταν ένας από το κοινό φώναξε “where is Kevin” ο Bobby μας είπε μια ιστορία που πιθανόν κανένας δεν θα καταλάβαινε ακόμα και αν έπεφταν υπότιτλοι εκείνη τη στιγμή.
Το πρώτο μισάωρο κύλησε κατά τα αναμενόμενα, με απανωτά κομμάτια στο μετά-XTRMNTR στυλ, σαν μια cyberpunk εκδοχή των Ramones, με τους κιθαρίστες να κάνουν νοήματα στον ηχολήπτη να τους ανεβάζει την ένταση. Ευτυχώς όμως ο ηχολήπτης ανήκε στην “νηφάλια πλευρά” και έτσι ο ήχος σιγά σιγά έγινε καθαρός και συμπαγής και tracks σαν τα Accelerator και Miss Lucifer δυναμίτισαν την ατμόσφαιρα. Ο Bobby συνέχιζε να κοιτάζει βαριεστημένα στις πρώτες σειρές, στις οποίες είχαν ανατρέξει όσα κοριτσάκια και αγοράκια ήθελαν να τσεκάρουν από κοντά την ισχνή φιγούρα του.
Πρώτη ας πούμε έκπληξη η οποία ξεσήκωσε και τα πλήθη ήταν το Sick City του Holmes που, μαζί με το Rocks που ακολούθησε στο καπάκι, δυνάμωσαν τη φλόγα τόσο στον κόσμο όσο και στη σκηνή, όπου ο Gillespie άρχισε να βγαίνει από την εσωστρέφεια του (και από το πουκάμισο του) και να γίνεται επικίνδυνος για τους γύρω του με τον τρόπο που εκσφενδόνιζε τη βάση του μικροφώνου του (την οποία μόνο για την χρήση για την οποία προοριζόταν δεν χρησιμοποίησε) ενώ ο Mani να δίνει πλούσιο υλικό στην Όλγα για φωτογραφίες, με τις γκριμάτσες και τις κινήσεις του.
Η συνέχεια περιλάμβανε όλα τα “dirty hits” (βλέπε Kill all Hippies, Kowalski κλπ) με κατάληξη το Movin’ on up το οποίο όλος ο κόσμος υποδέχτηκε με τα χέρια ψηλά κάνοντας τον Mani να σταυροκοπιέται και εμένα να αναρωτιέμαι γιατί όταν έβαζα το Screamadelica στα γυμνασιακά πάρτυ με κοίταζαν όλοι σαν εξωγήινο (που ήσασταν παιδιά τότε να μου συμπαρασταθείτε).
Μετά την πρώτη διακοπή και αφού ο συμπαθής κύριος με τα 500 tatoo μάζεψε τον Bobby για άλλη μια φορά από το κοινό, επέστρεψαν οι Primals με το Loaded, έναν ακόμα ύμνο για το Αθηναϊκό (και όχι μόνο) indie κοινό. Τελειώνοντας και το πρώτο encore ο Mani έχοντας επίγνωση της κατάστασης και των παροτρύνσεων του κοινού έφερε τους υπόλοιπους άλλες δυο φορές στη σκηνή και κάπου εκεί ξέφυγε ο έλεγχος από τη “νηφάλια πλευρά” με ότι μπορείτε να φανταστείτε ότι σημαίνει αυτό. Δεν θα πω περισσότερα για το φινάλε, εκτός του ότι άρχισα και εγώ να σιγοντάρω τον Bobby μαζί με τους υπόλοιπους, βγάζοντας άναρθρες κραυγές του στυλ ‘give me medication’ και ‘kick out the jams’!
Δεν ξέρω πως θα είναι τα πράγματα απόψε, στη δεύτερη εμφάνιση των Primals στο Ροδον (είναι και αυτή η κατάσταση του Bobby που μόνο αβεβαιότητα δημιουργεί) αλλά μια καλή συμβουλή για όποιον παρευρεθεί είναι να χωθεί αρκετά μπροστά, ακόμα και αν στο τέλος καταλήξει με προσωρινή απώλεια της ακοής ή κάποιο μαυρισμένο μάτι από τo μικρόφωνο του Gillespie!
Update: το video που ακολουθεί είναι από την εμφάνισή τους στο FIB Heineken εκείνης της χρονιάς
{youtube}AMidJQ4LMOk{/youtube}
