Παρασκευή βράδυ και κινήσαμε για την μουσική σκηνή – λέγε με και πάλκο – Gagarin για να παρακολουθήσουμε άλλη μια ελληνική συναυλία...Μετά τους χορούς που σέρναμε στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, είπαμε να κάνουμε το ίδιο και στην συναυλία της ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑ Νέας Ιωνίας.
Η ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑ Νέας Ιωνίας αποτελεί την πιο σοβαρή έως τώρα προσπάθεια ανασύστασης αυτού του είδους ορχήστρας, που άκμασε στα παράλια της Μικράς Ασίας στα τέλη του 19ου αιώνα, έγινε η πιο αυθεντική μουσική γέφυρα Ανατολής και Δύσης και διέδωσε το σμυρναίικο τραγούδι ακόμη και έξω από τα όρια του Ελληνισμού.
Το Gagarin είχε πραγματικά μεταμορφωθεί για τις ανάγκες του κόσμου που θα παρακολουθούσαν αυτό το πρόγραμμα. Οι κόκκινες καρεκλίτσες που μας ανέχονταν επι ώρες στα κινηματογραφικά φεστιβάλ, τώρα εν συνοδεία μάυρων τραπεζίων, γέμιζαν τα διαμορφωμένα επίπεδα του «κέντρου» και φιλοξενούσαν ένα τελειώς διαφορετικό κοινό. Σίγουρα δε θα ξαναδούμε τέτοιο κόσμο στο Gagarin εκτός και αν ξαναγίνει κάποιο ανάλογο live. Ήταν όλα όμως πολύ καλά οργανωμένα και για τους τραπεζωμένους αλλά και για τους ορθίους. Μεγάλη άνεση ακόμα και αν ο χώρος ήτανε γεμάτος.
Αφού λοιπόν κάναμε τις παρατηρήσεις μας και διερευνήσαμε το χώρο ώστε να «αράξουμε» και να απολάυσουμε με χαρά τη συναυλία, τα 11 μέλη της ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑ Νέας Ιωνίας (Συνολικά είναι 20) ανέβηκαν στη σκηνή παρέα με τα πρώτα ορχηστρικά τους κομμάτια. Την ορχήστρα πλαισίωσε και ο Χρίστος Τσιαμούλης και φωνητικά αλλά και οργανοπαιχτικά.
Για την πρώτη ώρα κάτι δεν λαμβάναμε σωστά ως ήχο...ερχόταν λίγο απο μακριά. Αναζητούσαμε την ένταση, αναζητούσαμε το κέφι του κόσμου που ακόμα δεν είχε ζεσταθεί, που εμείς το είχαμε ώρες πρίν αλλά αναμέναμε. Και επειδή η υπομονή ανταμοίβεται, καθώς αρχίσαμε να χανόμαστε στους ήχους της ανατολής και στις σεβντάδικες φωνές, ο ήχος μας αγκάλιασε και μας παρέσυρε αλλού γι αλλού. Εγώ μια φορά πάντως εξέφυγα.
Τα κομμάτια που παρουσιάσε αυτή η πολυμελής ορχήστρα είναι ως επί τον πλείστον γλετζέδικα (με την καλή έννοια) και ανάλαφρα, τα οποία προέρχονται απο την παράδοση του Σμυρναίικου τραγουδιού. Τραγούδια όπως το Πασαλιμανιώτισσα, Τικ Τακ (τικι τικι τακ, κάνει η καρδιά μου), Δε σε Θέλω πια, Γλέντα τη ζωή, Τζιβαέρι, Καροτσέρη και άλλα πολλά.
Στη σκηνή εμφανίστηκαν πρώτοι η Λιζέτα Καλημέρη, η Σοφία Παπάζογλου και ο Παναγιώτης Λάλεζας (ερμηνευτής παραδοσιακών τραγουδιών – μαγευτικότατος), ταυτοχρόνως και ξεχωριστά, όπου έδωσαν το εναυσμα για τα πρώτα παλαμάκια κεφιού και ελαφρού κουνήματος επάνω στα καθίσματα. Δεν έμειναν όμως εκεί γιατί στη συνέχεια κατάφεραν να ξεσηκώσουν όλο τον κόσμο που όλο και αφηνόταν...
Όμως μια απο τις αξιότερες στιγμές της βραδυάς ήταν η εμφάνιση του Χρόνη Αηδονίδη μαζί με τον Πέτρο Γαιτάνο. Ήταν η στιγμή της χαλάρωσης και του παραμυθιού και της συγκίνησης συνάμα. Για να πω την αλήθεια μου ο Γαιτάνος μου έκανε πολύ καλή εντύπωση, όχι απο καλλιτεχνικής απόψεως, αλλά απο συμπεριφοράς. Πολύ απλός και σεμνός. Για τον Αηδονίδη απλά δεν υπάρχουν λόγια, μόνο συναισθήματα υψηλά.
Στο δεύτερο μέρος λοιπόν αφού πάλι είχαμε τη χαρά να απολάυσουμε τους 3 βασικούς τις παρέας ξανά...την τελειωτική απογείωση μας την προσέφερε η Ελένη Βιτάλη. Μοναδική η παρουσία της, μοναδική και η φωνή της. Είναι αυτή η τσιγγάνα ψυχή που την οδηγεί και μαζί έσυρε και εμάς για 6 έξι κομμάτια σε ένα τρελό χορό. Εκεί δεν υπήρξε κανείς που να μην παραλύρισε και να μην ξέφυγε. Δεν θυμάμαι,όχι, όλα είχαν γίνει μουσική,όλα είχαν γίνει γλέντι και γω απο κάτω χόρευα ανενόχλητη και τραγουδούσα μαζί με όλο τον κόσμο «Γλέντα τη ζωή»...
