Το πρωί του Σαββάτου, εκεί γύρω στις 9, ύστερα από μία ακόμα «τυπική» βραδιά από bar σε bar, και από club σε club της πόλης, τραβάω το ταλαιπωρημένο κορμί μου με τις φλέβες γεμάτος οινόπνευμα, προς το σπίτι μου. Παρατηρώ την Ολυμπιακή ανοικοδόμηση της Αθήνας να συνεχίζεται ακάθεκτη από τους αλλοδαπούς εργάτες βέβαια, και τις γιαγιάδες που πηγαίνουν στην λαϊκή αγορά για να προλάβουν τις καλές ντομάτες. Φτάνοντας σπίτι, τα μάτια μου συναντούν την 17χρονη πιτσιρίκα που είχα τσεκάρει και κάποιες μέρες νωρίτερα - η αθώα ομορφιά δεν περνάει ποτέ απαρατήρητη – φορώντας παλαιστινιακή μαντήλα, αν και είχε ήδη αρκετή ζέστη, και ένα αυτοσχέδιο αντιπολεμικό πλακάτ. «Μάλιστα, έχει συλλαλητήριο στο κέντρο» σκέφτηκα. «Πάω να ροχαλίσω, θα την δω το βράδυ στους Chumbawamba πιθανότατα».
Τελικά είχε πάρα πολύ κόσμο στο Gagarin εκείνο το βράδυ και δεν κατάφερα να την εντοπίσω. Ανέλπιστα πολύ κόσμο, για να είμαι πολύ πιο σαφής. Σκέψεις της στιγμής: Τελικά υπάρχουμε ακόμα εμείς τα κατάλοιπα των Brit indie pop των ‘90s; Αυτό είναι το αναγνωστικό κοινό του Μετρό; Αυτοί που πέταγαν πέτρες στο συγκρότημα πριν από λίγα χρόνια, έχουν έρθει σήμερα; Αν η Alice Nutter ήταν Ελληνίδα, θα ήταν κολλητή της Λιάνας Κανέλλη; Γιατί πήρε ο Κόκκαλης τον Αλέφαντο (άσχετο);
Το «επαναστατικό» ποπ καμπαρέ της κολεκτίβας από την πρωτεύουσα της Αγγλικής Βλαχιάς, το Leeds, ξεδίπλωσε σε ένα τυπικό 75λεπτο set αυτό που ξέρουν πολύ καλά. Ποπ, άλλοτε καλή, άλλοτε κάκιστη, με πολιτική ατζέντα, άλλοτε σχετικά έξυπνη και άλλοτε απίστευτα κλισέ και αφελέστατη, δείχνοντας το μεσαίο δάχτυλο σε εμφανείς και εύκολους στόχους. Ο θεατρινισμός επί σκηνής των Chumbawamba μπορεί μεν να κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή, έτσι ώστε να παρασύρεται και ο ακροατής, και να μην προσέχει το αδιάφορο αρκετών στιγμών των τραγουδιών τους, όμως και πάλι το θέαμα της Alice Nutter ως αλκοολικής καθολικής καλόγριας δεν είναι και ότι φαντεζί, ενώ από την άλλη, το πολύ αριστερίζον κατηχητικό το βαριέται και η Αλέκα.
Βέβαια, ναι, ήταν διασκεδαστικοί, ειδικά για όσους έχουν συνδυάσει κάποιες φάσεις της ‘90s clubbing ζωής τους με mini anthems όπως τα “Enough is Enough”, “Mouthful of Shit”, “Tubthumping”, “Timebomb”, “Homophobia” ή όταν με μακάβριο χιούμορ αποχαιρετούν τους επιβαίνοντες στην “Passenger List For Doomed Flight # 1721”, η οποία εκτός από ονόματα όπως η Βασίλισσα Ελισάβετ, ο Κάρολος, ο George W Bush και ο Tony Blair ανανεώθηκε και με τους Gandalf και Rondo από το “Lord of the Rings”. Τα περάσματα μέσα από το “Backstreet’s Back” και το “I Can’t Get You Out Of My Head” είναι λίγο tongue-in-cheek και αρκετά ξεπερασμένα, και λίγα λόγια για τον Justin και την Kylie, ενώ η a cappella εκδοχή του “Bankrobber” αφιερωμένη στον μακαρίτη Joe Strummer ίσως άρεσε περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα τέσσερα τραγούδια του encore.
Τελικά πόσο βαριά είναι η παντιέρα που σηκώνουν οι οχτώ Chumbawamba όταν το ημερολόγιο δείχνει 20 Μαρτίου 2004; Πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια όταν ξεκίναγαν εκεί στο Leeds ήταν πράγματι ένα ιδιαίτερο και επικίνδυνο ειδικό βάρος. Το να τα χώνεις όμως πλέον σε Ναζί, φασίστες και ρατσιστές είναι απόλυτα περιττό, άσε που οι τρεις αυτές κατηγορίες ανθρώπων είναι μία απλή γραφικότατη μειοψηφία της μειοψηφίας, για τους οποίους και μόνο ότι τους αναφέρεις τους δίνεις αξία, εκτός και αν επιθυμείς να θεωρείς υπαρκτό τον φόβο του αντιπάλου σου απέναντι, όπως οι Αμερικάνοι θέλουν να υπάρχει η τρομοκρατία, οπότε… τι; Συνεχίζουμε να στηρίζουμε την καριέρα μας σε t-shirts με τον Γκεβάρα και αντι-οτιδήποτε παρλάτες, ή γράφουμε κανένα τραγούδι της προκοπής για να ανεβάσουμε το κοινό μας, αντί να αναλωνόμαστε σε διασκευές Ιταλικών επαναστατικών ύμνων, άκου "Bella Ciao", για να ικανοποιήσουμε το αδηφάγο συναίσθημα των «συντρόφων» μας, να μας χειροκροτήσει και να δικαιολογήσουμε και τα λεφτά μας;
P.S. Όσο για τους No Balance; Δυστυχώς μπήκαμε στο Gagarin την στιγμή που τελείωναν το set τους, λόγω αυξημένης κίνησης στους δρόμους. Δικαιολογίες…
