Πως γίνεται κάθε φορά και είναι ακόμα καλύτεροι από την προηγούμενη;
Περίμενα να περάσει μια ολόκληρη μέρα για να γράψω για την υπέροχη εμπειρία της πρώτης μέρας του Μάρτη. Διαφορετικά το μόνο που θα κατάφερνα να πληκτρολογήσω θα ήταν «YO LA TENGO» ένα εκατομμύριο συνεχόμενες φορές σαν τιμωρία. Και εντάξει, δεν θα ήταν τιμωρία κάτι τέτοιο για μένα και τα πέντε εγκεφαλικά κύτταρα που μου έχουν απομείνει, απλά τραγικά βαρετό για όποιον κακομοίρη τύχαινε να το διαβάσει.
Ξεκίνησαν με το “Let’s Save Tony Orlando’s House”, φανερά νευρικοί και αμήχανοι, κυρίως η Georgia, η φωνή της οποίας φαινόταν έτοιμη να σπάσει. Με τις πρώτες νότες όμως του “Autumn Sweater”, που ακολούθησε, άρχισαν να λιώνουν και να γίνονται ένα με τον κόσμο επιδεικνύοντας την ικανότητα τους να διώχνουν κάθε θλίψη, να σε νανουρίζουν στην αγκαλιά τους, να σκουπίζουν χαζά ή σοβαρά δάκρυα και να σου λένε ότι όλα θα πάνε καλά και συγκεκριμένα ότι “You Don’t Have To Be So Sad”. Σαν μια τρυφερή μαμά με 6 χέρια που αλλάζουν μεταξύ τους όργανα και μικρόφωνα και εναλλάσσονται και δημιουργούν την πιο ζεστή ατμόσφαιρα στον κόσμο, με τις μελωδίες τους να ανοίγουν σαν όστρακο και να σε ρουφάνε και μετά να σε φτύνουν στον αέρα (Χριστέ μου, τι σκατά γράφω;)
Οι αλλεπάλληλες ανατριχίλες και το μούδιασμα στη ραχοκοκαλιά μου υπενθύμισαν πόσο και γιατί αγαπώ αυτή τη μπάντα, όπως και το tricky μήνυμα ενός φίλου «Εύχομαι να τους βλέπεις». Το οποίο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι το ίδιο βράδυ ο Arthur Lee με τους Love του, εμφανίζεται σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο Forum και μάλλον βιώνουμε αντίστοιχες συγκινήσεις σε διαφορετικά μέρη του Λονδίνου, με διαφορετικό αντικείμενο λατρείας. Παρόμοιες εσωτερικές αγωνίες φαίνεται πως είχε και ο Ira που μουρμούρισε «Considering what’s happening today, it’s so strange that you’re here this moment…Thank you so much”. Προς στιγμήν βλαστήμησα που δεν αγοράζω εφημερίδα και δεν ενημερώνομαι για το τι συμβαίνει στον κόσμο από τότε που μετακόμισα εδώ και άρχισα να πλάθω διάφορα καταστροφολογικά σενάρια (σεισμός; βομβαρδισμοί;). Όχι ηλίθια, τίποτα κακό δεν συνέβη σήμερα στον κόσμο, απλά η ψυχή των Yo La Tengo αισθάνεται περίεργα που ένα από τα είδωλά του βρίσκεται επί σκηνής την ίδια ακριβώς στιγμή στην ίδια πόλη. Καμιά αναφορά φυσικά στους Placebo που έπαιζαν το ίδιο βράδυ στο Brixton Academy… Ποίος χέστηκε.
Μια 15λεπτη μαχαίρι-στην-καρδιά εκτέλεση του “False Ending” από το Electr-o-pura με κάνει να θέλω να αγκαλιάσω το αγόρι μου που δυστυχώς έχει εισιτήριο για το πάνω διάζωμα και με παρενοχλεί πετώντας φιστίκια στο κεφάλι μου, όποτε αγκαλιάζω μια κολώνα που υπάρχει εύκαιρη εκεί δίπλα και το βουλώνω. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα με το ασύλληπτο cover στο «Nuclear War” του Sun Ra, “It’s A motherfucker/don’t you know/ if they push the button/Yo ass gotta go”, ο οποίος σίγουρα παρακολούθησε τη συναυλία από το σύννεφο του περήφανος για τα πνευματικά του τέκνα.
Η διασκευή στο “This house Is Not A Motel” αφιερώνεται σε όσους έχασαν την συναυλία των Love και νομίζω ότι με τις πρώτες νότες διακρίνω ένα γνώριμο ουρλιαχτό από την αντίθετη κατεύθυνση, προερχόμενο προφανώς από το φίλο που αναρωτιόμουν σε ποιο από τα δυο live είχε πάει... Μια ακόμα διασκευή που δυστυχώς κανείς μας δεν ξέρει τι είναι. Και εεεεε, που πάτε; Γιατί άναψαν τα φώτα; Πέρασαν ήδη 90 λεπτά; Όχι. Δεν θα το κουνήσετε αν δεν παίξετε το “Stockholm Syndrome”; Μην με αναγκάσετε να παω στο Brighton αύριο για να σας ξαναδώ. Ελάτε πισωωωωωωωωωωωωωωω...
Πι.Ες 1. Τους Gorky’s τους λατρεύω και θα κατάφερνα να τους απολαύσω ξανά αν έβρισκαν εγκαίρως το εισιτήριο μου οι κάφροι στο ταμείο. Δεν έγινε ακριβώς έτσι.
Πι.ες.2. Πυκνάδα, Καραφωτιά, Βογιατζή και λοιποί, έρχομαι Ελλάδα στις 17 του μήνα. Ό,τι παραγγελιά τώρα που γυρίζει.
Πι.Ες 3. Κωνσταντίνε ξέρεις φυσικά ότι η συλλογή του “Agent Provocateur” ήταν για μένα και θα σε συγυρίσω σε μερικές μέρες από κοντά. Συγκεκριμένα σκέφτομαι να σε βάλω να φας ένα βρακί από σοκολάτα για να αποδείξεις αν πραγματικά είσαι τόσο ικανός όσο κοκορεύεσαι.
