Εάν δεν υπήρχε η παρουσία των Clan Of Xymox, το festival του Σαββάτου ίσως να μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας μικρός φόρος τιμής στους Sisters Of Mercy και της ευρύτερης ‘’οικογένειας’’ τους, μιας και τα μισά συγκροτήματα που συμμετείχαν κουβαλούσαν τις φανερές επιρροές του Andrew Eldritch και των επιγόνων του. Ίσως να ξενίζει, αλλά το αυτό θα μπορούσε να πει κανείς για κάποιες από τις πρώτες στιγμές των Xymox χωρίς αυτό να αποτελεί μομφή για το ιστορικό σχήμα.
Οι Ολλανδοί Clan Of Xymox μπορούν να θεωρούν τους εαυτούς τους ως ένα από τα πιο σημαντικά dark groups που άφησαν το δικό τους ξεχωριστό στίγμα από τα μέσα της μαγικής δεκαετίας του ’80 και ένθεν, συνδυάζοντας για πρώτη φορά τόσο πετυχημένα τις σκληρές κιθάρες με τον ηλεκτρονικό ήχο και δημιουργώντας ένα νέο μουσικό υβρίδιο που έμελλε να επηρεάσει ένα μεγάλο αριθμό κατοπινών συγκροτημάτων (με ποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τους Ιταλούς Frozen Autumn, για αναφέρουμε ένα μόνο όνομα). Σήμα κατατεθέν του Ronny και των εκάστοτε συντρόφων του, ήταν η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της μουσικής του με τις σκοτεινές, μελαγχολικές αλλά τόσο ξεχωριστές μελωδίες σημαδεμένες από τη βαθιά φωνή του (κάτι χρωστά στο Robert Smith) και τον τόσο χαρακτηριστικό ήχο του μπάσου. Οι γυναίκες πάντα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στο συγκρότημα, από την αρχή του μέχρι σήμερα και τη θέση αυτή κρατά εδώ και πολλά χρόνια πλέον η αγέραστη Mojca. Δυστυχώς όμως δεν βρισκόμαστε πια στα 80’ς...
Μπαίνοντας στο Gagarin, μια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε: στο γνωστό, κεκλιμένο δάπεδο του club είχε (επιτέλους) γίνει η προσθήκη κλιμακωτών επιπέδων (όπως στο Ρόδον δηλαδή) πράγμα που σήμαινε ότι η ταλαιπωρία της ορθοστασίας για πολλές ώρες, σε κατηφορικό έδαφος λάμβανε πια τέλος. Μπροστά στο ολιγάριθμο, την ώρα εκείνη κοινό, έκανε την πρώτη του σοβαρή live εμφάνιση το νέο σχήμα των Ελλήνων Opened Paradise. Τόσο οπτικά όσο και ηχητικά , η μπάντα παραπέμπει σαφέστατα στους Fields Of The Nephilim (και σε όλη την ‘’οικογένεια’’ που αναφέραμε παραπάνω). Η δυνατή κιθάρα, ο γεμάτος ήχος, τα βαριά φωνητικά και τα ημίψηλα καπέλα δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία. Η σκηνική τους παρουσία πολύ καλή, με τσαμπουκά, ίσως όμως λίγο υπερβολική. Είναι και ωραία παιδιά! Δυστυχώς όμως χωρίς προσωπικό ήχο και ύφος.
Ακολούθησαν οι επίσης Έλληνες και με σεβαστή ιστορία στο χώρο, Ophelia’s Garden, με τρία –αν δε με απατά η μνήμη μου- album στην πλάτη. Τα παιδιά προσπάθησαν αλλά ο ήχος μάλλον δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα. Τουλάχιστον στο σημείο που βρισκόμουν, δυσκολευόμουν αρκετά να ακούσω τα φωνητικά. Τα ανδρικά βλέμματα μαγνήτισε η νέα βιολονίστρια, που μαζί με τη Βίλλυ τράβηξαν το ενδιαφέρον.
Και έτσι φτάνουμε στους Garden Of Delight. Την πρώτη φορά που είχα ακούσει το Shared Creation μπορούσαν να ορκιστώ ότι ήταν κάποιο νέο ακυκλοφόρητο κομμάτι των Sisters! Αρκετά χρόνια μετά, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο Artaud Seth έχει καταφέρει την πιο πετυχημένη απομίμηση φωνής του Eldritch. Κάλλιστα οι Garden Of Delight θα μπορούσαν να είναι η φυσική συνέχεια των Sisters: ξεκίνησαν ακριβώς από το σημείο που σταμάτησαν εκείνοι: τελευταίο album για τους πατεράδες του gothic το 1990, πρώτο για τους G.O.D. το 1991. Καπέλο και μαύρα γυαλιά ο Eldritch; Το ίδιο και το αυτό ο Artaud. Ακόμη και το όνομα τoυς προέρχεται από ένα κομμάτι για την πατρότητα του οποίου έριζαν για χρόνια οι κ.κ. Hussey & Eldritch και το οποίο έκανε την εμφάνιση του στο πρώτο album των Mission. Μόνο που το πρωτότυπο έχει πάντα μεγαλύτερη αξία... Σίγουρα ο Eldritch θα έχει ικανοποιήσει ένα μεγάλο μέρος από την περιλάλητη εκείνη ματαιοδοξία του βλέποντας όλες αυτές τις μπάντες (Merry Thoughts, G.O.D, Star Industry κ.α.) να προσπαθούν απεγνωσμένα να του μοιάσουν όλα αυτά τα χρόνια.
Και θα ρωτήσετε: το Σάββατο τελικά τι είδαμε από τους G.O.D; Θεατρικότητα επί σκηνής με σημαίες, βίβλους, καουμπόϊκα καπέλα, γυαλιά, πομπώδες ύφος και καπνό, πολύ καπνό! Τον Artaud πλαισίωναν στις κιθάρες οι Mike και Thym York και στη θέση του μπασίστα -που για ένα φεγγάρι κράτησε ο Adrian Hates (ναι, ο γνωστός)- η γλυκειά Jawa. Τα τύμπανα και τα κρουστά ήταν προηχογραφημένα και παρά το γεγονός ότι το κουαρτέτο κατάφερε να δημιουργήσει ατμόσφαιρα, το κοινό δεν ανταποκρινόταν ιδιαίτερα, πράγμα που γινόταν αντιληπτό από την οχλαγωγία που ακουγόταν ανάμεσα στα κενά των κομματιών. Μας αποχαιρέτησαν με ένα encore και τον Artaud να ευχαριστεί στα ελληνικά.
Είχε έρθει πλέον η σειρά των Xymox να ανέβουν στη σκηνή και το έκαναν εν μέσω χειροκροτημάτων ξεκινώντας με το There’s No Tomorrow, τον προπομπό του τελευταίου τους δίσκου Farewell. Μέχρι τη χθεσινή συναυλία δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω το συγκεκριμένο album και πρέπει να ομολογήσω ότι ο ήχος του με ξάφνιασε δημιουργώντας μου ανάμεικτα συναισθήματα. Δυνατές, σχεδόν future pop συνθέσεις τις οποίες όμως δεν ήμουν προετοιμασμένος να ακούσω παιγμένες από μια μπάντα σαν τους Xymox. Τα πιο πρόσφατα κομμάτια τους σε λίγα πράγματα θύμιζαν τον παλιό τους εαυτό και συνειρμικά έφερναν στο νου άλλα συγκροτήματα. Τον Ronny και την Mojca συνόδευσαν δυο νέα μέλη, αντικαθιστώντας τους παλαιότερους Paul και Denise ο ήχος όμως δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός: τα προηχογραφημένα κομμάτια ήταν τόσο ψηλά που αρκετές φορές ‘’σκέπαζαν’’ τα φωνητικά και την κιθάρα, ιδιαίτερα στο A Day όπου o ήχος της κιθάρας ήθελε και λίγη φαντασία για να γίνει αντιληπτός.
Ο κόσμος ναι μεν είχε πλέον πυκνώσει αλλά απείχε αρκετά από το να θεωρηθεί ότι το club είχε γεμίσει. Το κλίμα δεν ήταν ιδιαίτερα ζεστό, το παρατήρησε άλλωστε και ο Ronny και μόνο προς το τέλος –κατά την διάρκεια των encore- όπου ακούστηκαν τα παλιά και αγαπημένα This World, Back Door (αφιερωμένο), Michelle και Moscoviet Mosquito άλλαξε κάπως η κατάσταση. Από πλευράς set list, το κύριο βάρος –όπως ήταν αναμενόμενο- έπεσε στον τελευταίο δίσκο (Into Extremes, Farewell, Skindeep κ.α.) αλλά και μια επιλογή από τις προηγούμενες δουλειές τους: I Want You Now, Jasmine & Rose, Louise (μαζί με τη Michelle, ήταν οι 2 από τις 6 κυρίες του Ronny που έδωσαν το παρόν). Οι μέρες της θρυλικής 4 A.D. έχουν περάσει πια ανεπιστρεπτί και ο Ronny φαίνεται να είναι παγιδευμένος στην εικόνα του ίδιου του εαυτού του...
