Η συναυλία των πολυαγαπημένων μου Blonde Redhead ήταν να πραγματοποιηθεί την προηγούμενη μέρα, Δευτέρα στο Garage. Μικρός χώρος, εξ’ ου και είχα αγοράσει εισιτήρια εγκαίρως. Με την ψυχή στο στόμα, την Δευτέρα λοιπόν, έφυγα από την άλλη άκρη του Λονδίνου για να πάω στο Garage και να μάθω καθ’ οδόν και εντελώς τυχαία ότι η συναυλία μεταφέρθηκε για την επόμενη μέρα σε άλλο venue. Η ακύρωση ανακοινώθηκε μια ώρα πριν το gig, με τη δικαιολογία του τεχνικού προβλήματος...
Τρίτη λοιπόν, στο Scala. Δεν θα πολυλογήσω. Ούτε θα αναφερθώ στο μήκος της ουράς έξω από το club, όπου κάτοχοι εισιτηρίων και μη, είχαν όλοι την ίδια μοίρα.
br>1. Οι Twisted Charm, πιτσιρικάδες με κλίση στη φασαρία για το τίποτα, που καλά θα κάνουν να παίζουν από δω και πέρα στην αποθήκη της κουφής γιαγιάς του τραγουδιστή, επιστρατεύτηκαν για να καλύψουν το κενό των T.V. On The Radio, που την ίδια ώρα έπαιζαν στο Buffalo Bar...
2. Το κανονικό support, δηλαδή οι T.V. On The Radio, ανακοινώθηκε ότι θα παίξει μετά το κυρίως act δηλαδή τους Blonde Redhead. (άλλη μια καινοτομία των διοργανωτών, το support εμφανίστηκε μετά τους headliners)
3. Οι TV On The Radio τελικά βγήκαν μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, άρα όσοι αποφάσισαν να τους δουν έχασαν το τελευταίο tube = πακέτο. Αυτοί που παρέμειναν, δεν τους είχαν ξανακούσει ποτέ στη ζωή τους και ο μοναδικός λόγος που κάθισαν να τους δουν ήταν η περιέργεια και το γεγονός ότι ο εγκέφαλος τους, ήταν ένας εκ των παραγωγών του δίσκου των Yeah Yeah Yeahs. Δεν άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, οι άνθρωποι προφανώς δεν θα μπορούσαν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για δεύτερη φορά την ίδια νύχτα, χωρίς sound check και με την ψυχή στο στόμα. Δεν τους κατηγόρησε κανείς.
Μοναδική απόλαυση της βραδιάς, ήταν φυσικά οι Blonde Redhead. Δυο δίδυμα αδέρφια από την Ιταλία, στα drums και στην κιθάρα/φωνή αντίστοιχα και μια γιαπωνέζα στο μπάσο και στα φωνητικά, που σχηματίστηκαν στη Νέα Υόρκη πριν από μερικά χρόνια για το καλό όλων μας. Τους είχα ξαναδεί στο All Tomorrow’s Parties το 2002 («αξέχαστες» στιγμές με τον φίλτατο Καραφωτιά- καλή του ώρα, να θαυμάζει τα καλλίγραμμα πόδια της γιαπωνεζούλας), αλλά δεν μετράει για τους γνωστούς λόγους αλκοολικής αμνησίας.
Ξεκίνησαν με το “Melody Of Certain Three”, από τον δίσκο τους «Melody Of Certain Damaged Lemons” του 2000 (παραγωγή του Guy από τους Fugazi), περίπτωση τραγουδιού που δεν έχει να κάνει με απλή μελωδία. Αυτό και μόνο στάθηκε ικανό να ξεμουδιάσει το κοινό, που ήταν φανερά ενοχλημένο από τις προαναφερθείσες γυφτιές. Ακολούθησαν δυο τραγούδια από το καινούριο album τους, που θα κυκλοφορήσει από την 4AD στα τέλη Μαρτίου. Αν κατάλαβα καλά πρόκειται για δισκάρα. Διατηρούν ακόμα την Sonic Youth- ική τους χροιά, αλλά έχουν και κάτι τρομερά κατατονικό και μελαγχολικό. Τι γράφω τώρα; Λες και οι προηγούμενοι δίσκοι τους ήταν μέσα στην αισιοδοξία... Τέλος πάντων καταλάβατε τι εννοώ, αξιοθαύμαστος συνδυασμός χειμερίας νάρκης και κιθάρας, βουτηγμένα σε κοκτέιλ αντικαταθλιπτικών και speed, για μια ακόμα φορά. Και πάνω απ’ όλα η τσιριχτή φωνούλα της τραγουδίστριας.
Το πρώτο single λέγεται “Elephant Woman” αν κατάλαβα καλά αυτό που ψιθύρισε η γιαπωνέζα (έχω κάνει practice με τον φίλο μου τον Ryota, a.k.a ο γιαπωνέζος με την πιο σιγανή φωνή στον κόσμο). Η οποία γιαπωνέζα εξακολουθεί να είναι η πιο sexy μπασίστρια στο σύγχρονο r n’ r, μετά την Kim Gordon φυσικά. (Καραφωτιά, σου έχω αποκλειστικές φωτογραφίες, μόνο που αυτή τη φορά δεν φορούσε φούστα μήκους 2 χιλιοστών).
Στα παλιά τους “This Is Not”, “For The Damaged” και “In Particular”, έδωσαν πραγματικά ρέστα και τελείωσαν με δυο ακόμα καινούρια τραγούδια, τα (ελπίζω να άκουσα καλά) “Doll Is Mine” και “Pink Love”. Στο encore μας πρόσφεραν ένα αριστουργηματικό instrumental, που συνοδευόταν μόνο από περίεργες γιαπωνέζικες κραυγούλες από την γνωστή ύποπτη. Με άλλα λόγια «Κομπάι»! Που σημαίνει «στην υγειά τους» (ας εκμεταλλευτώ τα ελάχιστα γιαπωνέζικα που μάταια προσπαθεί να μάθει το Ryotaκι στην ανεπίδεκτη καμένη μαθήτρια...)
p.s. Υπόσχομαι να μην πω ποτέ ξανά κακή κουβέντα για έλληνα promoter συναυλίας. Ποτέ. Δεν θα γκρινιάξω ξανά και δεν θα αποκαλέσω κανέναν γύφτο, κακό επαγγελματία και καραγκιόζη. Όχι όσο υπάρχουν οι Άγγλοι concert promoters. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να πάρουν θάρρος οι υπάρχοντες άπειροι κακοί επαγγελματίες έλληνες διοργανωτές, για να κάνουν -χωρίς τύψεις- τις γνωστές τους τσαπατσουλιές στο μέλλον.
