Μπροστά σε πεντακόσιους τυχερούς, το τρίο από το San Francisco, ομολογουμένως πραγματοποίησε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του, στο μικρό υπόγειο κόσμο, στο Camden. Ένα secret gig, που έγινε γνωστό μόνο στο fan club/mailing list των B.R.M.C., λίγες μέρες πριν από την επίσημη εμφάνιση του συγκροτήματος στο Brixton Academy, στα βραβεία του N.M.E. Ξεκινούν στις 9:30 ακριβώς με τέσσερα ακουστικά τραγούδια και αφήνουν τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό. Το «Salvation” είναι ότι ακριβώς υποδηλώνει ο τίτλος του και το “Red Eyes And Tears”, το παίζουν αργά και μελαγχολικά, σαν να τους έχουν παρατήσει το ίδιο βράδυ και τους τρεις οι κοπέλες τους. Καλπάζουσα φαντασία σε συνδυασμό με ευσεβείς πόθους λέγεται αυτό.
Αναρωτιόμαστε αν ολόκληρο το set θα είναι ακουστικό. Όχι βέβαια. Ξέρουν και οι ίδιοι πως το καλύτερο φάρμακο για το jet-lag είναι η υπερβολική δόση εκκωφαντικού rock n roll. Όταν λοιπόν παίρνουν τις κανονικές τους θέσεις επί σκηνής, το κοινό κρατάει την αναπνοή του.
Με τις πρώτες νότες του “Love Burns” γίνεται πανζουρλισμός. Ο drummer Nick Jago τα δίνει όλα, πράγμα που με κάνει να αγνοήσω προς το παρόν το καινούριο look “άστεγος πλην τίμιος και κουλτουριάρης φοιτητής στην Λάρισα» που υιοθέτησε (γιατί χρυσό μου; Δεν έχεις καταλάβει ακόμα πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην είσαι sexy, όσες προσπάθειες και να κάνεις;). O υπόλοιπος γυναικείος πληθυσμός, προφανώς συμμερίζεται τις απόψεις μου, γι’ αυτό και έχει στριμωχτεί μπροστά. Εντάξει, δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Και εγώ εκεί είμαι, τόσο που κάποια στιγμή σταγονίτσες από το κούτελο του Robert Turner, προσωπική προτίμηση λόγω θανατηφόρου συνδυασμού μπάσου και φαβορίτας, έρχονται κατά πάνω μου, πράγμα όχι και τόσο ευχάριστο (δεαρ ιζ ολγουέιζ ε λιμιτ).
Πρόκειται για ένα καθαρό πάρτι κιθαριστικής τεστοστερόνης. Παρόλο που δείχνουν φανερά ζαλισμένοι και κουρασμένοι, επιβεβαιώνουν με τον πιο δυνατό τρόπο τη φήμη τους: δεν έχει συμβεί τίποτα ανεπανόρθωτο στο rock n’ roll τους. Το αντίθετο μάλιστα. Στο “Spread Your Love”, ο κιθαρίστας και βασικός τραγουδιστής Peter Hayes δίνει μια ιδρωμένη και ισοπεδωτική ερμηνεία. Το σετ συνεχίζεται με εναλλαγές σε τραγούδια από τον παλιό αλλά και τον πρόσφατο δίσκο τους (“Head Up high”, “We’re All In Love”, “Stop”). Στο encore, «Whatever Happened To My Rock n’ Roll”, ο μπασίστας λέγε-με-θεό- Robert Turner, παραπατάει και τελικά καταλήγει κάτω από την σκηνή, πράγμα που δεν τον πτοεί και συνεχίζει να παίζει ανάμεσα στον κόσμο, που ανοίγει χώρο χωρίς να χρειάζεται καν να επέμβουν οι σεκιουριτάδες. Στο τέλος φυσικά τα κάνουν όλα ρημαδιό και αποχωρούν με χάρη από τη σκηνή.
Υπέροχη βραδιά. Δεν γκρινιάζω ούτε για το ότι έχασα το τελευταίο τρένο (καλά να πάθω αφού ξέμεινα στο μπαρ), ούτε για τη βροχή, δεν με νοιάζει που έχω πρωινό ξύπνημα αύριο. Δεν με νοιάζει τίποτα. G.O.R.N.R.B.B.R.M.C*
*God of Rock ‘n Roll bless Black Rebel Motorcycle Club!
p.s. Και τώρα μερικές αράδες, αφιερωμένες στις φίλες αναγνώστριες και στους φίλους gay αναγνώστες: Έχω την εντύπωση ότι έγινε κανονικότατο casting για να φτιαχτεί αυτό το συγκρότημα. ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΠΡΩΤΟΚΟΙΤΑΞΩ ΣΑΣ ΛΕΩ. Είναι κούκλοι, sexy και ...τρεις, απλωμένοι στην σκηνή, κάπου αλληθώρισα. Ξέρω ότι οι άντρες αναγνώστες που διαβάζουν κρυφά, με βρίζουν τώρα, οπότε σταματώ.
