Είδα για πρώτη φορά τους Primal Scream, μαζί με πολλούς άλλους ανυπόμονους Αθηναίους, στο θέατρο του Λυκαβηττού, το Σεπτέμβρη του 1994 (Χριστέ μου, πέρασε σχεδόν μια δεκαετία;) Εποχή Give out But Don’t Give Up. Δεν μου άρεσαν καθόλου. Πίστευα για καιρό ότι ως μικρή (χμμ) και άμυαλη κάτι δεν έπιασα εκείνο το βράδυ. Ήταν όμως φανερό ότι ο κύριος Gillespie ήταν τόσο λιώμα (διένυε άλλωστε περίοδο που πραγματικά έπαιρνε πολλά drugs, κυρίως πρέζα αν δεν κάνω λάθος) που δεν μπορούσε καν να σταθεί στη σκηνή. Πόσο μάλλον να κρατήσει το μικρόφωνο και να τραγουδήσει. Οι φιλότιμες προσπάθειες της μαύρης ευτραφούς κυρίας με την βαθιά soul φωνή που τον συνόδευε, δεν έκαναν καμιά διαφορά. Είχαμε απογοητευτεί τόσο πολύ, που γίναμε κομμάτια (ευκαιρία...) και μετά το τέλος της συναυλίας κάναμε 5 φορές το γύρο του Λυκαβηττού με τον φίλο μου τον Μήτσο για να βρούμε που είχε παρκάρει το αυτοκίνητο του.
Δέκα σχεδόν χρόνια μετά και ενώ πλέον αμφότεροι βάφουμε το μαλλί, ετοιμάζομαι να συναντήσω ξανά τον Bobbie G, στη πρώτη από τις δυο καρασολντάουτ βραδιές. Η ίδια η μπάντα έχει επιβάλλει σε όλους όσους είναι στη guest list να συνεισφέρουν τουλάχιστον 5 λίρες για έναν οργανισμό που βοηθάει τα παιδιά του Ισραήλ. Σωστή κίνηση αν και είμαι αδέκαρη αυτές τις μέρες. Την «Γραμμή του Ίκαρου» δεν την πρόλαβα. Ξέρετε πόσο απέχει το Hammersmith από το Ανατολικό Λονδίνο; Άκουσα καλά λόγια πάντως. Και στο after show party παρατήρησα ότι κατεβάζαν τα pints πέντε-πέντε, άρα δεν μπορεί, κάτι θα αξίζουν. Λίγο χαζό όνομα πάντως. Άσε που μοιάζει με το Ikara Colt.
Primal Scream με all star σύνθεση, εκτός από τον Bobbie Gillespie, o Mani (με τρελό Spinal Tap κούρεμα) και φυσικά ο μεγάλος Kevin Shields, ακούνητος και αμίλητος στην άκρη της σκηνής, ο αφανής ήρωας με την αφάνα. Η επιρροή του είναι εμφανής: τα πέντε πρώτα κομμάτια έχουν απλά τις απόλυτες My Bloody Valentine-ικές κιθάρες. Υπόγειες, σκοτεινές, συμπληρώνουν μαγικά τον συνολικό ήχο. “Gentle Tuesday”, “Imperial”, “Ivy, Ivy, Ivy”. H βραδιά είναι γεμάτη από hits, με αφορμή την κυκλοφορία του best of “Dirty Hits”. Ο κόσμος χορεύει σαν τρελός, ένας τύπος κυκλοφορεί ανάμεσα στο πλήθος διαλαλώντας την πραμάτεια του «Pills and charlie, pills and charlie”, όπως παλιά στο γήπεδο φώναζαν «κοκ και σάμαλι», η ατμόσφαιρα υπέροχη αν και ο ήχος είναι τραγικός.
Μετακινούμαι προς τα μπρος. Δίπλα μου κάθεται ένας μπιχλιάρης νεοχίπης που κουνάει τα παλιο-dreadlocks του μανιασμένα και έχει αρχίσει να με εκνευρίζει, οπότε μου μπαίνουν ιδέες, με τις πρώτες νότες του “Kill All Hippies”, αλλά τουλάχιστον ο ήχος είναι κάπως καλύτερος τώρα. Ο Gillespie είναι σε φοβερή φόρμα, μια μαυροντυμένη φιγούρα που χορεύει ασταμάτητα, η φωνή του είναι εκφραστικότατη και στο “Moving On Up” μοιάζει με πιτσιρικά που προσπαθεί να ρίξει την ωραία του σχολείου. Μόνο που στην πραγματικότητα έχει κάνει ένα Apollo να τρίζει και εκατοντάδες χέρια να σηκώνονται προς τον ουρανό. Ειδικά στα “Kowalski”, “Miss Lucifer”και “Swastika Eyes”, λίγο η φοβερή ενέργεια της μπάντας, λίγο το εμπόρευμα του τύπου που προανέφερα, το πλήθος έχει γίνει κουβάρι.
Βάζουμε στοίχημα ότι το encore θα είναι το “Loaded” και είναι και γίνεται της pidiolas. Δυο ακόμα τραγούδια, αδιάφορα (δεν θυμάμαι καν ποια), θα μπορούσαν να είχαν λείψει στο φινάλε για να μπορούσα να πω ότι έμεινα με την καλύτερη των εντυπώσεων. Σας αφήνω τώρα. Παραδίδω εργασία την Τρίτη και κανονικά δεν θα έπρεπε να γράφω review αυτή τη στιγμή, αλλά δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ ήσυχη αν δεν μοιραζόμουν με κάποιον αυτή τη σπουδαία συναυλιακή εμπειρία. Wish me luck.
