Έχουν μεσολαβήσει πολλές και ενδιαφέρουσες συναυλίες (Liz Phair, Adam Green, Hidden Cameras, Libertines, Angie Reed, Fiery Furnaces…) από την τελευταία φορά που έγραψα για το αγαπητό Avopolis. Η απουσία, είχε να κάνει με την δυσκολία εύρεσης ελληνικής γραμματοσειράς στη Λόντρα και όπως όλοι γνωρίζουν, οι δικαιολογίες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Τώρα όμως που το πρόβλημα φαίνεται πως λύθηκε, υπόσχομαι ότι θα βλαστημήσετε την ώρα και τη στιγμή, γιατί οι ανταποκρίσεις θα είναι πολλές και καυτές. Χμμμμμ...
Οι (όχι και τόσο γνωστοί προς το παρόν) Unisex παρουσιάζουν ενδιαφέρον για πολλούς λόγους. Αφορμή για να πάω να τους δω, ήταν, όχι μόνο τα θετικά σχόλια του αγγλικού τύπου, αλλά και το γεγονός ότι ο manager τους είναι φίλος. Μετά από όλα όσα είχα ακούσει για δαύτους όφειλα να σύρω το κουρασμένο μου κορμί στο Arts Club. Και ανταμείφθηκα με το παραπάνω.
Το κοινό ασυνήθιστο για παρθενική εμφάνιση ανερχόμενης μπάντας. Συνήθως στις περιπτώσεις συγκροτημάτων που συνοδεύονται από το απαραίτητο υπόγειο hype-άκι, το κοινό μοιάζει στυλιστικά σαν να παίζει σε μπάντα και συγκεκριμένα στους Strokes. Ευτυχώς ή δυστυχώς όχι σήμερα.
Οι εκ Σουηδίας ορμώμενοι Unisex, υπόγραψαν μόλις στην οξφορδιανή Shifty Disco και σύντομα θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τους άλμπουμ, με σημαία το πρώτο single, “Pigs And Their Farms”, ένα remix του οποίου έχουν κάνει και οι δημοφιλείς στη χώρα μας Archive. Φαίνονται αποφασισμένοι να ταρακουνήσουν το χαριτωμένο Arts Club, να βάλουν το κοινό στη διαδικασία να κατεβάζει σφηνάκια B55 (δηλαδή β52 με αψέντι) και μετά να πετάει τα σφηνοπότηρα στον αέρα. Πολλές μελανιές και καρούμπαλα με λίγα λόγια. Η φωνή του τραγουδιστή θυμίζει αμυδρά αυτή του Neil Young, βγαίνει αβίαστα και το γκαραζογκάζι τους κάνει τα ηχεία να τρίζουν. Ένα τσούρμο από αγρία, μανιασμένα κωλόπαιδα, που παίζουν για περισσότερο από μια ώρα, βολτάρουν ανάμεσα στον κόσμο ενώ παίζουν και κερδίζουν τις εντυπώσεις, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία που θέλει το βορά πρωτοπόρο του νέο-garage. Μοιάζουν με κλώνους του Animal από το Muppet show, παίζουν για την πλάκα τους αλλά και γιατί φαίνεται πώς τους αρέσει να κάνουν αλητείες πάνω στη σκηνή, όπως και εκτός, απ’ ότι είδα μετά το τέλος του live. Η φωτεινή επιγραφή “Rock n’ Roll” έχει ανάψει και βγάζει σπίθες. Τόσα πολλά καλοπροαίρετα κωλοδάχτυλα, κεφάλια και ανακατεμένα μαλλιά είχα να δω μάλλον από τη συναυλία των Motorhead στο Λυκαβηττό, αφού όσο καιρό είμαι στο Λονδίνο δεν έχω επιδιώξει να πάω σε καμιά συναυλία των Darkness (δεν έχω πέσει τόοοσο χαμηλά). Οι Unisex θα μπορούσαν να συγκριθούν με τους Hives, αλλά ελπίζω να τραβήξουν άλλο δρόμο γιατί είναι πολύ καλύτεροι. Μάλλον για να ακριβολογώ, είναι πάρα πολύ καλοί. Μετά το ΙΚΕΑ, το επόμενο εντυπωσιακό δημιούργημα από τη Σουηδία μπορεί να είναι οι Unisex.
P.S. Θα εκμεταλλευτώ το διαδικτυακό αυτό βάθρο για να μεταφέρω ένα μήνυμα: όποιος απρόσεχτος άνθρωπος πήρε (κατά λάθος) το αγαπημένο μου μαύρο παλτουδάκι, με κίτρινη “Baby I’m Bored” Evan Dando κονκάρδα, να ξέρει ότι με ανάγκασε να γυρίσω σπίτι, μες τη μαύρη νύχτα και τον ψόφο, φορώντας μόνο ένα t-shirt και να την αρπάξω χοντρά. Το αναφέρω εδώ γιατί στον καναπέ του Arts Club που δυστυχώς άφησα το παλτό να ξεκουραστεί, κάθονταν κάποια -άγνωστα- κορίτσια που όμως μιλούσαν άπταιστα ελληνικά. Αν τύχει να διαβάσουν αυτό το κείμενο και ξέρουν κάτι, παρακαλώ να στείλουν e-mail στο
