Θα είμαι σοβαρός έστω για μοναδική φορά σε ένα review συναυλίας. Ελπίζω να με συγχωρήσετε. Σας υπόσχομαι ότι δεν θα επαναληφθεί.
Την περίμενα πολύ τη μέρα αυτή που θα έβλεπα μαζεμένα μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του Εικοστού Αιώνα σε εκτελέσεις που θα ικανοποιούσαν όχι απλά τον πιο απαιτητικό Beatle-οφιλο, αλλά και τον πιο δύσκολο χαιφιντελιστα. Είχα πάρει ήδη μια πρώτη γεύση από το demo cd αλλά αυτό που συνέβη χθες βράδυ στο Τεχνοσπιτο της Σαχτούρη δεν είχε προηγούμενο.
Καταρχάς να δηλώσω ότι δεν τα πηγαίνω καλά με τις ανά τον κόσμο tribute band. Χωρίς να συντάσσομαι με την άποψη του David Gilmour, ο οποίος είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι το Australian Pink Floyd Show είναι «ο,τι πιο ελεεινό είχε δει ποτέ και οι μουσικοί που συμμετέχουν είναι για λύπηση γιατί αντί να καθίσουν να βγάλουν νέα μουσική και να δοκιμάσουν τα δικά τους κομμάτια, προτιμούν να εκτελούν τραγούδια γραμμένα από τρίτους πριν από 30 χρόνια», θεωρώ ότι απευθύνονται μόνο στα χαμένα και βυθισμένα ανθρώπινα συναισθήματα της λήθης και του νόστου. Έχοντας παρακολουθήσει το Australian Pink Floyd Show στην Οξφόρδη την εποχή που σπούδαζα εκεί, δεν είχα μείνει ικανοποιημένος όχι λόγω πιστότητας των εκτελέσεων, αλλά γιατί έμοιαζε να έλειπε κάτι, ένα συστατικό που θα μεταμόρφωνε την εμπειρία αυτή σε κάτι transcendental, σε κάτι που θα υπερέβαινε τα τετριμμένα και θα απογειωνόταν –όπως ήταν και η μουσική των Floyd άλλωστε. Αυτό δεν συνέβη. Ή δεν συνέβη στο βαθμό που εγώ το περίμενα.
Δεν συνέβη το ίδιο με την The Beatles Live Tribute Band: Δεκατέσσερα τον αριθμό μουσικοί επί σκηνής –ο Νίκος ο ντραμερ λόγω αιφνίδιας ασθένειας δεν κατάφερε να παρευρεθεί– εκ των οποίων τρία βιολιά, ένα τσέλο, δυο κιθάρες και δυο πιανίστες. Και τέσσερις χαρισματικοί περφορμερ, δυο άντρες και δυο όμορφες κοπέλες. Ειδικά ο ένας –του οποίου το όνομα δυστυχώς δεν γνωρίζω– είχε α κ ρ ι β ω ς την ίδια χροιά φωνής με αυτήν του Μακαρτνει σε βαθμό που σου σήκωνε την τρίχα από την ταραχή. Άψογες φωνητικές αρμονίες, τραγούδια που εκτελέστηκαν όχι μόνο με μουσική δεινότητα, αλλά κυρίως με περισσή αγάπη και ειλικρίνεια απέναντι σε αυτό που αντιπροσωπεύουν. Και συγκίνηση. Πολλή συγκίνηση. Ειδικά με τα Because, Let It Be και το ενκορ Hey Jude –κομμάτια που ούτως ή άλλως έχουν από μόνα τους ένα συναισθηματικά φορτισμένο βάρος- ένιωσα να βουρκώνω και προσπάθησα να το κρύψω εντεχνως αλλά δεν τα κατάφερα… Τα όποια ελάχιστα, μηδαμινά πραγματικά λάθη που έγιναν θεωρώ ότι καλώς έλαβαν χώρα για να αποδειχτεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι αυτό που ακούγαμε δεν είναι καραοκε -γιατί ένας καχύποπτος ελέω πιστότητας των εκτελέσεων μπορεί και να το έβαζε κατά νου.
Στα highlight της βραδιάς ο κιθαρίστας που έβγαλε το εφε του Lucy χρησιμοποιώντας ένα… γυάλινο ποτήρι και η πολύ καλή επικοινωνία των τεσσάρων τραγουδιστών με το κοινό, μια επικοινωνία που προσωπικά εμένα με «έπεισε» απόλυτα και δεν μου φάνηκε ούτε στιγμή επιτηδευμένη και δήθεν. Ίσως ένα από τα καλύτερα μουσικά happening της πόλης αυτή τη στιγμή, η The Beatles Live Tribute Band εγγυάται δυο ώρες με την μουσική της Μεγαλύτερης Μπάντας του Εικοστού Αιώνα, ενός συγκροτήματος που τα τραγούδια του έχουν ανακηρυχτεί από το αγγλικό κράτος National Heritage. Οι αντιδράσεις του κόσμου μαρτυρούσαν ότι αποτελούν και Πολιτιστική Κληρονομιά για όλους αυτούς που αγαπούν την Μεγάλη Μουσική.
