Όσο κι αν βρίσκω ενοχλητικό το γεγονός ότι συρρέουν στη χώρα μας όλοι οι ροκ δεινόσαυροι για συναυλίες, κατανοώ εξίσου πως και η εν λόγω περίπτωση δεν απέχει και πολύ απ’ το να ενταχθεί κι αυτή στις γραφικότητες του ροκ παρελθόντος. Πώς αλλιώς εξάλλου να δεις δύο πρώην πανκιά που πλησιάζουν ολοταχώς τα 50, βάφουν τα μαλλιά τους ακόμη κόκκινα και συνεχίζουν να ροκάρουν σαν τζόβενα παρέα με δύο αληθινά τζόβενα (ίσως όχι και τόσο, μιας και έχουν κι εκείνοι περάσει τα 30, αλλά τέλος πάντων μακριά ηλικιακά από τα δύο παλιότερα και ιδρυτικά μέλη του γκρουπ). Απλά, συναισθηματικά είμαστε πολύ περισσότερο κοντά τους από τους όποιους Uriah Heep, και είπαμε να τιμήσουμε τη συναυλία για την ιστορία (που έχουμε προσωπικά εδώ και καμιά εικοσαετία).
Όπως λοιπόν και με τους Stiff Little Fingers πριν από κάμποσα χρόνια, παρακολουθήσαμε μια εμφάνιση που θα μπορούσε να κριθεί σαν αξιοπρεπής, αν και ποτέ δεν παύσαμε να σκεφτόμαστε ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο να φύγεις με άσχημες εντυπώσεις αν αποφασίσεις να είσαι περισσότερο αυστηρός στις κρίσεις σου και σ’ αυτά που περιμένεις από τους μουσικούς που αγαπάς.
Έδωσαν δηλαδή δικαιώματα για κάτι τέτοιο οι Buzzcocks; Και βέβαια έδωσαν – αν ξεπεράσεις το στοιχείο ότι είχαν έναν πολύ άσχημο ήχο, που έθαβε τα φωνητικά και επέτρεπε στο μπάσο να απλώνει ένα ενοχλητικό μπούκωμα επάνω από τους υπόλοιπους μουσικούς, από εκεί και πέρα υπήρχε το στήσιμο της μπάντας επάνω στη σκηνή. Ήταν ανάγκη ο Steve Diggle να παίζει λες και είχε μπροστά του χιλιάδες Αμερικάνους στριμωγμένους σε ένα επαρχιακό αμφιθέατρο; Και όντως ο ήχος τους είχε ορισμένες φορές αποχρώσεις που περιμένεις από μια μπάντα της αποκεί μεριάς που θέλει να λέγεται και πανκ και να απευθύνεται στα ίσα στους φίλους ενός σκληρού aor ροκ υβριδίου. Αυτός και ο λόγος που το σετ έκανε κοιλιά σε σημεία, ιδίως όποτε έπαιζαν καινούργια τους κομμάτια ως είθισται να κάνουν όλα τα συγκροτήματα.
Για το νέο τους άλμπουμ τα είχαμε πει πρόσφατα, κι αυτό το υλικό διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συγκινήσει το ακροατήριο που βρίσκεται εκεί για να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο μιας ανύπαρκτης συναυλιακής σχέσης. Αν μιλήσουμε λοιπόν για τα υπόλοιπα κομμάτια, τα παλιότερά τους, να πούμε ότι εκεί δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα να τα σερβίρουν στην ώρα τους, σε ικανοποιητικές ποσότητες και χωρίς εκπλήξεις. Εδώ που τα λέμε τι περίμενα επιτέλους, οι άνθρωποι μας έδωσαν αυτό που τους βγάζει το ψωμάκι τους τόσα χρόνια και πήγαν στην επόμενη πόλη που τους έχει ζητήσει να τους χαρίσουν μια νέα, γενναία μερίδα νοσταλγία (παρεμπιπτόντως, το “Nostalgia” δεν το έπαιξαν.
Τι έπαιξαν; Ξεκίνησαν με “Boredom” (και το σόλο που ξέρω και μπορώ να παίξω κι εγώ – η πλάκα ήταν που κάποιοι ρωτούσαν αν θα είναι και ο Devoto μαζί τους, you wish φίλοι μου!), καπάκι το “Fast Cars” από το ντεμπούτο τους κι αυτό, ενώ από το σετ πέρασαν και τα (χωρίς σειρά εμφανίσεως, δεν κρατούσα και σημειώσεις!) “Orgasm Addict”, “What Do I Get?”, “I Don’t Mind”, “Why She’s A Girl From The Chainstore” και το “Ever Fallen In Love” ασφαλώς, που αποθεώθηκε όπως ήταν αναμενόμενο. Δεν έπαιξαν όπως γίνεται αντιληπτό τουλάχιστον άλλα τόσα αριστουργηματικά τους κομμάτια σαν το “Lipstick”, το “Promises” ή το “Everybody’s Happy Nowadays” (για να μην μπω στα δικά μου αγαπημένα). Αυτό από μια άποψη τους τιμά, μιας και δείχνει ότι δεν πρόκειται για ένα περιοδεύoν greatest hits, μα για ένα γκρουπ που προωθεί το νέο του δίσκο και παίζει αρκετά παλιά κλασικά τραγούδια του, απ’ την άλλη θα ανέβαινε έτσι λιγάκι ακόμη η διάθεση του κοινού.
Α, ναι, δεν είπαμε για το κοινό, που απαρτιζόταν κυρίως από 30 somethings σαν κι εμένα που πήγαμε μια βόλτα απ’ την εφηβεία μας, πιτσιρικάδες που ήθελαν να δουν από κοντά έναν απ’ τους θρύλους της πανκ μουσικής και φυσικά μοϊκανούς που – έκπληξη! – υπάρχουν ακόμη! Έγιναν κάτι μικροτσαμπουκάδες σαν φόρος τιμής στην αρχέτυπη πανκ συναυλία, είδα και κανέναν-δύο να φτύνουν (βλέπε ως άνω) και μετά πήγαμε σπίτι μας.
Πάει, τους είδαμε κι αυτούς, οπότε μένουν μόνο οι Sex Pistols απ’ τους παλιούς που δεν έχουν περάσει απ’ τη χώρα μας. Αλήθεια, τι γίνεται μ’ αυτό το τσίρκο, λειτουργεί ακόμη; Κι αν ναι, υπάρχει κανείς τρελός να δώσει την περιουσία που σίγουρα θα ζητούν σαν αμοιβή για να τους φέρει κατά δω;
