Ως μουσικό περιοδικό είμαστε απαράδεκτοι, άι νόου γκάις! Εφτά χρόνια ζωής κλείσαμε και κοιτώντας το αρχείο μας πρόσφατα, παρατήρησα ότι δεν είχαμε ούτε ένα live review των Lost Bodies! Και όμως…
Σε κάποιο παλιό μου άρθρο, σε μία ξεχασμένη και μουχλιασμένη στήλη πλέον που συντηρούσα μία εποχή, με αφορμή κάποιo indie free festival είχα αναφερθεί στην εμπειρία που είναι ο Θάνος Κόης και η παρέα του. Η πρώτη μου επαφή με το χαμογελαστό χάος που είναι οι Lost Bodies είχε πραγματοποιηθεί στο indie free του 1997, εκεί στο μικρό θεατράκι, πάρα πολύ αργά το βράδυ. Ήμασταν πολλοί όσοι είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα σε αυτή την performance που όμοιά της δεν έχει υπάρξει ξανά στην χώρα μας. Από τότε τα ραντεβού μας ανανεώνονται στην Αθήνα το πολύ δύο φορές το χρόνο, και όπως τότε οι πιστοί συνεχίζουν να προσέρχονται και να σκύβουν σεμνά μπροστά στους ιερείς του αστικού σουρεαλισμού.
Συνεχίζω με την πιο κλισέ έκφραση που θα μπορούσα να διανοηθώ… Το Μικρό Μουσικό Θέατρο αποδείχθηκε πολύ «μικρό» το βράδυ του Σαββάτου. Η μουσικοχορευτική υπερπαραγωγή "Το γιατί και το διότι, φάγανε τον Παναγιώτη..." των Lost Bodies ήταν η αφορμή και η αιτία για να σνομπάρουμε κιθαριστικούς δεινοσαύρους, ραδιοφωνικά υβριδικά αστεράκια, και δυστυχώς να χάσουμε και τις τέσσερις αμερικανιδούλες, που τίμησαν το Αθηναϊκό Σαββατόβραδο. Όπως έκαναν και τόσοι άλλοι, από όσους κατάφεραν να μπουν στο μικρό θεατράκι της Βεϊκου, αφού δεκάδες φίλοι έμειναν με την όρεξη και έφυγαν άπρακτοι. Όπως και η συνάδελφος Χριστιάννα Φινέ, η οποία δεν κατάφερε να πάρει αυτή τη φορά το βάπτισμα του πυρός στην εμπειρία των Lost Bodies. Την επόμενη φορά αγαπητή!
Πάμε τώρα στη δράση…
Χμμμ… σόρρυ αλλά δεν μεταφέρεται σε λέξεις. ‘Oσοι χόρεψαν twice φωνάζοντας “Αρκετά ρε μαλάκες με τις μαλακίες σας, μας γαμήσατε!”, και μόνο crowd surfing δεν είδαν τα μάτια μας, όσοι για άλλη μία φορά γέλασαν με τους απίστευτους και all-time classics πλέον “Σωλήνες” ή απόλαυσαν το ιδιοφυές “Ερωτικό Καυγαδάκι” (“Άσεεεε κάτωωωωω τους δίσκουουους!!!) όπως και τις νέες εκπλήξεις που μας ετοίμασαν, γνωρίζουν.
Πάντως, μην πάρετε στην πλάκα τους Lost Bodies. Δεν είναι για «χαβαλέ», όπως κάποιοι πιστεύουν άδικα. Η ωμή τους δύναμη δεν είναι απλά βασική punk, και το πικρόχολο χιούμορ τους δεν είναι cult. Μέσα από τους ολιγόλεπτους καταρράκτες πρόζας και DIY αριστουργημάτων, οι Lost Bodies, ειδικά στις ζωντανές παραστάσεις εξωτερικεύουν 20 χρόνια προβληματισμών αστικής καταπίεσης και παράλληλης πολιτισμικής επανάστασης του δωματίου. Όσα ίσως θελήσουν να γράψουν για τις σύγχρονες αστικές μεγαλουπόλεις μέσα σε εκατοντάδες σελίδες πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και φιλόσοφοι, οι Lost Bodies το μεταφέρουν με λίγα στιχάκια και ορισμένες βρώμικες κιθάρες εδώ και χρόνια, κάνοντας το δικό τους προσωπικό αντάρτικο.
Τα λέμε στο επόμενο πάρτι λοιπόν, χαμένα μου ιδρωμένα κορμιά.
