Σάββατο βράδυ κατά τις 11.30' κάπου στη Λιοσίων, άνοιξε το κουτί των αναμνήσεων και αποκαλύφθηκε το πιο καλά φυλαγμένο μυστικό της ρομαντικής πλευράς των ελληνικών 80ς. Οι South Of No North ξύπνησαν από το βαθύ λήθαργο τους για να μετρήσουν ξανά τις δυνάμεις τους επί σκηνής μετά από 13 ολόκληρα χρόνια. Και όλα αυτά στα πλαίσια του δεύτερου μέρους του, καθιερωμένου πλέον, Elfentanz Festival. Μαζί τους οι And One, Neuroticfish και οι Δαιμονία Νύμφη, που φέτος τα είχε όλα: από folk μέχρι ΕΒΜ και από industrial μέχρι darkwave. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Πλησιάζοντας στο Gagarin κατά τις 7 παρά, το θέαμα που συναντούσε το βλέμμα των ανυποψίαστων περαστικών μόνο αποσβολωμένους μπορούσε να τους αφήσει: εκατοντάδες μαυροντυμένες, αλλόκοτες φιγούρες -υπό το φως του ηλίου- συνωστίζονταν έξω από την είσοδο του venue μιας και κάποια μικρή καθυστέρηση στο soundcheck των συγκροτημάτων δεν επέτρεψε να ανοίξουν οι πόρτες την προγραμματισμένη ώρα. Η όλη ατμόσφαιρα θύμιζε κάτι από νέρμπυ αιωνίων λίγο πριν τη σέντρα με τον κόσμο να αδημονεί να μπεί μέσα. 
Το ρόλο του opening act στο festival ανέλαβαν οι Έλληνες Δαιμονία Νύμφη, στην πρώτη τους ουσιαστικά εμφάνιση ενώπιον ενός ευρύτερου κοινού. Ομολογώ πως είχα τις επιφυλάξεις μου για το συγκεκριμένο εγχείρημα μιας και το σχήμα του Σπύρου Γιασαφάκη ασχολείται με την προσπάθεια σύνθεσης και αναπαράστασης -κατά το δυνατόν, μιας και τα ιστορικά στοιχεία δεν επαρκούν για κάτι τέτοιο- αρχαίας ελληνικής μουσικής. Στην προσπάθεια τους αυτή χρησιμοποιούν κλασική κιθάρα, αρχαία ελληνική λύρα, αυλό, κρόταλα, κύμβαλα, τύμπανα και φλογέρες οπότε καταλαβαίνετε ότι είχαμε να κάνουμε με μια καθαρά ακουστική παράσταση η οποία όμως δεν θα μπορούσε να αποδοθεί με μια συμβατική σκηνική παρουσία. Και εκεί ακριβώς βρίσκονταν οι περισσότερες μου επιφυλάξεις. Γνώριζα εκ των προτέρων ότι το σχήμα θα εμφανιζόταν με αρχαιοελληνική περιβολή και αυτό που περίμενα με αγωνία να δω, ήταν η αντίδραση του κοινού. Η υποβλητική ατμόσφαιρα που κατάφεραν να δημιουργήσουν τα παιδιά, έδιωξε αμέσως τα κάποια αρχικά μειδιάματα και έδωσε τη θέση τους στο θαυμασμό... Κατάνυξη επικρατούσε καθ'όλη τη διάρκεια της 40λέπτης παράστασης του 9μελούς (!) σχήματος σε μια πολύ καλά δεμένη σχέση εικόνας και ήχου. Το ζεστό, ενθουσιώδες και αβίαστο χειροκρότημα του κόσμου απέδειξε ότι κέρδισαν το στοίχημα μπροστά σε ένα νέο κοινό. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι η μουσική που θα ακούσει κανείς σε ένα club ή στο ραδιόφωνο και για αυτό ακριβώς το λόγο αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους Δαιμονία Νύμφη που αφοσιώνονται σε αυτό που πιστεύουν και τους ικανοποιεί, πέρα από οποιεσδήπoτε εμπορικές επιδιώξεις.
Σειρά είχαν οι Γερμανοί EBM-ers Neuroticfish του Sascha, με τους Hennig και Ollie να τον συνοδεύουν επί σκηνής στα πλήκτρα. Αν και ο όρος ΕΒΜ φαίνεται να τους ενοχλεί, αφού συνεχώς διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους ότι EBM is dead (ίσως και να μην έχουν άδικο). Αρκετά τρακαρισμένος ο Sascha επί σκηνής, με το look του τρελού επιστήμονα και τη μπυροκοιλιά του, αλώνιζε δεξιά κι αριστερά. Ο ήχος αρχικά τον εξέθεσε μιας και τα synths έπαιζαν πολύ χαμηλά, αφήνοντας τα φωνητικά του ''γυμνά''. Το πρόβλημα ευτυχώς διορθώθηκε γρήγορα και έτσι απολαύσαμε τις μελωδίες των ιδιαίτερα δημοφιλών Skin, Velocity, Wake Me Up, Reinvent The Pain, M.f.a.p.l -μεταξύ άλλων- απερίσπαστοι. Μια μεγάλη έκπληξη μας περίμενε προς το τέλος του set όπου η μπάντα είχε το θάρρος να παρουσιάσει μια electro εκδοχή στο αριστουργηματικό There's A Light That Never Goes Out των Smiths και το οποίο υπάρχει σαν b-side στο Need/It's Not Me EP. Εντάξει, είναι αναπόφευκτο να κάνουμε συγκρίσεις, αλλά καλύτερα να τις κρατήσουμε για τον εαυτό μας, μιας και ακριβώς ένα χρόνο πριν, είχαμε την ευκαιρία στον ίδιο χώρο, να το ακούσουμε από τον Morrissey που με αυτό τον τρόπο έκλεινε με τον καλύτερο τρόπο εκείνο το live… Οι Neuroticfish, λοιπόν μας καληνύχτισαν μετά από 1 περίπου ώρα φεύγοντας από τη σκηνή. Και ξαφνικά, εκεί που όλοι προσπαθούσαμε να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας για τη συνέχεια, ξαναεμφανίζονται για να αφιερώσουν το I Don't Care σε μια οπαδό που τους το είχε ζητήσει μέσω e-mail! Προφανώς μέσα στο γενικότερο κλίμα τρακαρίσματος, το είχαν ξεχάσει και βγήκαν να επανορθώσουν. Περιττό να σας πω πως η οπαδός ήταν τρισευτυχισμένη και οι Neuroticfish μας έδωσαν την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο φιλότιμοι είναι.
Λίγο αργότερα τη σκυτάλη πήραν οι συμπατριώτες τους And One, του Steve Naghavi, παλιές καραβάνες στο χώρο της ηλεκτρονικής-industrial μουσικής. Πολλές γυναίκες περίμεναν με αγωνία τον μικροσκοπικό, sexy frontman και εκείνος δεν τις απογοήτευσε. Ντυμένος στην τρίχα με το μαύρο του κουστούμι, έδωσε ένα τρομερό performance επί σκηνής, με θεατρικότητα και μεγάλη αυτοπεποίθηση κάνοντας τις κινήσεις του Sascha, που προηγήθηκε, να μοιάζουν παιδικές. Κατά διαστήματα, νέα πνοή στην παράσταση επιχειρούσε να δώσει ο Chris Ruiz (ο οποίος παρεπιπτόντως μου θυμίζει αφάνταστα τον Tim Roth), εγκαταλείποντας τα πλήκτρα και βάζοντας φωτιά στη σκηνή. Καλά όλα αυτά, αλλά ως προς τη μουσική, τι; Πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν είμαι οπαδός του είδους που υπηρετούν οι And One και σε πολλά σημεία με κούρασαν τα δυνατά τους beat, ο μιλιταριστικός ρυθμός και ο βαρύς γερμανικός λόγος. Αφήστε που το συντριπτικό ποσοστό των κομματιών τους ήταν play back (γνωστά πράγματα). Και μιας και βρίσκεσαι σε μια ξένη χώρα, καλό είναι να πεις τουλάχιστον και κανένα thank you αντί για danke schon όλη την ώρα. Τουλάχιστον οι NF είπαν και ένα ''ευχαριστούμε'' σε πρώτο πληθυντικό παρακαλώ! Έκλεισαν το, διάρκειας 1 ώρας και 20 λεπτών, set τους με μια διασκευή του all time classic, Big In Japan όπου ο Naghavi θύμιζε Freddie Mercury, καθώς είχε σπάσει η βάση από το μικρόφωνο!
Τα ηλεκτρονικά παιχνιδάκια όμως είχαν φτάσει πια στο τέλος τους. Η ώρα είχε περάσει κατά πολύ τις 11 και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία πλησίαζαν σιγά σιγά προς τη σκηνή. Ήταν η ώρα που πολύς κόσμος περίμενε, η ώρα που κάποιοι άνθρωποι έπρεπε να αποδείξουν πόσο τους είχαν αδικήσει οι συγκυρίες και οι συνθήκες της δικής τους εποχής. Ακουμπισμένος στο κάγκελο της πρώτης σειράς αναλογιζόμουν την ιστορικότητα της στιγμής. Το μεγαλύτερο darkwave ελληνικό σχήμα που δημιουργήθηκε ποτέ, ξαναζούσε έστω και για λίγες ώρες μπροστα στα μάτια μερικών εκατοντάδων τυχερών ανθρώπων, μετά από σιωπή πολλών ετών... Οι South Of No North βρίσκονταν ξανά στη σκηνή. Πρώτος βγήκε ο Φοίβος για να πάρει θέση πίσω από τα drums. Ακολούθησαν τα υπόλοιπα μέλη για να βγεί τελευταίος ο Δανιήλ, ο τραγουδιστής για τον οποίο αρκετός λόγος είχε γίνει τον τελευταίο καιρό. Βλέπετε είχε στις πλάτες του το βαρύ φορτίο της σύγκρισης με τον αδελφό του Ανδρέα, για τον οποίο είχε κριθεί από όλες τις πλευρές, ότι θα ήταν καλύτερο και πιο δίκαιο να μην συμμετάσχει σε αυτό το reunion. Στο κέντρο της σκηνής δέσποζε η φιγούρα του Γιώργου, ιθύνοντος νου, που ήλεγχε το χώρο και τις κινήσεις των υπολοίπων επάνω στη σκηνή με το διακριτικά ανήσυχο βλέμμα του. Το έβλεπες στα μάτια των παιδιών ότι υπήρχε ένα συγκρατημένο άγχος. Αντάλλαξαν μερικά ακόμα βλέμματα και οι πρώτες νότες του 10.000 Eyes πλημμύρισαν το χώρο. Ομολογώ πως ανατρίχιασα... ''Είμαστε οι South Of No North, ευχαριστούμε που ήρθατε απόψε'' ήταν ίσως οι μοναδικές κουβέντες που βγήκαν από τα χείλη του Δανιήλ καθ' όλη τη διάρκεια του live. ''Εμείς ευχαριστούμε!'' φώναξε κάποιος από κάτω. Οι αναμνήσεις άρχισαν να ξετυλίγονται. Το αρχικό ''σφίξιμο'' και η ανεπαίσθητη αμηχανία ξεπερνούνταν σταδιακά, η μπάντα έβρισκε το ρυθμό της και η φωνή -που στη αρχή ακουγόνταν χαμηλά- ανέβηκε. Ακούστηκαν όλες οι μεγάλες συνθέσεις του συγκροτήματος: Anabelle Lee, Fell Frozen, Something Good, Pro Cabaret, Sha La La, δεν έλειψε κανένα. Αλήθεια, κάθε πότε γράφονται κομμάτια σαν και το τελευταίο; Οι South Of No North βγήκαν στη σκηνή και έκαναν αυτό που γνωρίζουν να κάνουν καλύτερα. Η σκηνική τους παρουσία στατική, με εξαίρεση τον Δανιήλ αλλά το ζητούμενο σε αυτή την ιστορική συναυλία μάλλον δεν ήταν αυτό. Απέδωσαν τα κομμάτια τους -παλιά και 2 νέα- με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με επαγγελματική απόδοση και άψογη διεκπεραίωση. Αρκούσε όμως αυτό; Δεν ξέρω. Έμεινα λίγο με το αίσθημα του ανικανοποίητου. Ίσως σε αυτό το συγκεκριμένο live να χωρούσε λίγο περισσότερο συναίσθημα...
Setlist:
10.000 Eyes
Fly
Suddenly
Something Good
Anabelle Lee
Sing Alone
Eleonora's Ghost (νέα σύνθεση)
It's Only A Song
Mountains (νέα σύνθεση)
Death By Stereo
Surrender With A Smile
Pro Cabaret
Encore
Sha La La
Fell Frozen
Behind The Eternal Tree
