Ολη η κούραση της ημέρας εξανεμιστηκε, στην είσοδο του University Of London Union. Ο χώρος μοιάζει με γυμναστήριο ελληνικού σχολείου και δυστυχώς οι ομοιότητες δεν περιορίζονται μόνο στα χωροταξικά αλλά και στον ήχο, που την ώρα που παίζει το σαπόρτ, κάτι τρελόπαιδα, καινούρια αποκτήματα της Matador, οι Seachange, είναι άθλιος. Τα τρελόπαιδα βέβαια δεν δινουν δεκάρα, πάιζουν όλα τα δυναμιτάκια από το Glitterball, το πρωτο τους E.P. και αποχωρούν χαρούμενα από τη σκηνή, ενω κάποιοι γαμοσταυρίζουν και κρατάνε τα αυτιά τους.
Εμένα πάλι με απασχολεί το πως θα χωθώ μπροστά για να έχω την καλύτερη οπτική επαφή με τον θείο Bob. Που χύνεται πάνω στη σκηνή σαν μανιασμένος και, παρ' όλο που είναι μεγάλος άνθρωπος πια, χοροπηδάει σαν πιτσιρίκι, μερικά λεπτά αργότερα. Ο κόσμος από κάτω ουρλιάζει, πιάνει αμέσως το πρωτο τραγούδι και γνωρίζει απ' έξω τους στίχους. Πραγμα που προσέχει και ο Bob Pollard και σχολιάζει "London, you 're better than the machine, you should replace the goddamnthing". Και η (ανδροκρατούμενη σήμερα) Λονδινομηχανή, με τις πρωτες νότες του "Back To The Lake", αρχίζει να χοροπηδάει. Φυσικά χέστηκε για την φτωχή ελληνίδα που τρώει αγκωνιές και κλοτσιες (θα το πληρώσετε!)
Ο Bob ήδη παραπατάει και κρατώντας μια μπίρα κάνει τους πάντες να αναζητουν τη δική τους, με το που αρχίζει να τραγούδα "My Kind Of Soldier". O κόσμος φωνάζει "G.V.B" όπως θα φώναζε Arsenal. Δεν ήξερα ότι οι Αγγλοι έχουν τόση αδυναμία στη μπάντα (σημείωση: απουσιάζει ο μπασίστας Tim Tobias) και συγκεκριμένα στον μουρλό από το Ohio. Εκείνος με τη σειρά του όμως ξέρει ότι πρέπει να τους αποζημιώσει, αφού μάλιστα προκειται και για τον τελευταίο σταθμό της ευρωπαικής τους περιοδείας.
Αρχίζει ο καταιγισμός: "I'm A Scientist", "My Valuable Hunting Knife", "Filthy Water" (στο σημείο αυτό ζητά ουίσκι και αμέσως κάνει την εμφάνιση του στη σκηνή ένα μπουκάλι Jameson), "Best Of July"… O θείος Bob κουνάει το μικρόφωνο σαν λάσο και κατεβάζει το ουίσκι ενώ προσφέρει τις μπίρες του στο κοινό. Eίναι εμφανές ότι είναι πλέον λιώμα, μόνο όμως στα σημεία ανάμεσα στα τραγούδια, που δεν σταματά να μιλάει. (Σκέφτομαι ότι θα ήθελα και εγω να είμαι στην ίδια κατάσταση αλλά που τέτοια τύχη σε αυτή εδω την κωλόπολη που ένα δάχτυλο ουίσκι κάνει 7 λίρες, κλάπς).
O Bob Pollard εκτελεί το ένα τραγούδι μετά το άλλο. Και μετά από δυο γεμάτες ώρες, εξαφανίζεται μαζί με την υπόλοιπη μπάντα Oταν κάνουν πάλι την εμφάνιση τους στη σκηνή, πραγματικά γίνεται πανικός. Ο Pollard έχει πάρει πλέον ένα καφάσι μπίρες και τις μοιράζει στους τυχερούς μπροστά ενώ η παρέλαση συνεχίζεται: "Skin Parade", "Don/t Stop Now", "The Official Ironmen Rally Song", "Watch Me Jumpstart", "Twilight Campfighter"… Και μετά από 2 ½ ώρες, η Λονδινομηχανή, ιδρωμένη και κατευχαριστημενη, αποχωρεί κατευθυνόμενη πρός τον σταθμό της Goodge St. σκεφτόμενη ότι τελικά η πραγματική μηχανή ήταν ένα τζουκμπόξ που το έλεγαν Bob!
