Bang! Wow! Αυτή κι αν ήταν έκρηξη! Έκρηξη των Blues, του βρώμικου Rock’n’Roll, έκρηξη όλων εκείνων των στοιχείων που συνθέτουν αυτό που αγαπάμε, και αυτών που με ώθησαν να περνάω απίστευτες ώρες μπροστά από το πληκτρολόγιο, αφού είμαι ανίκανος, παρά τις φιλότιμες χρονοβόρες προσπάθειές μου, να δημιουργήσω και εγώ μία μικρή μουσική έκρηξη.
Πες μου εσύ (σε συγκεκριμένο συνεργάτη μου αναφέρομαι, συνεχίζοντας, ας μου επιτρέψετε, μία ενδοοικογενειακή μας φιλική «κόντρα») που είχες αράξει επάνω, και από ότι έμαθα, πολύ γρήγορα βαρέθηκες, άρχισες να χαζολογείς και έφυγες άρον άρον για να πας να γεμίσεις το στομάχι σου με junk food, την ένιωσες την έκρηξη; Σε άγγιξε καθόλου;
Ένιωσες την ωμή δύναμη, που έλεγαν και οι Stooges; Κατάλαβες γιατί ο Lester Bangs αφιέρωσε τα 33 χρόνια της ζωής του στο Rock’n’Roll; Ξέρεις τον μέγα Mizutani; Τι ρωτάω… Εσύ συμφωνείς με τον φίλο σου Ian Anderson ότι ο John Coltrane ήταν ένας ανίκανος επιδειξίας, μουσικός αυνανιστής, θα ξέρεις τον Mizutani; Είσαι ο άνθρωπος που αν σου έλεγαν να διαλέξεις ανάμεσα σε ένα δίσκο των Flower Travellin’ Band και έναν των… Cast, ε, θα διάλεγες τον δεύτερο! Είναι δυνατόν λοιπόν να ένιωσες μέσα σου τον ήχο από τα τρυπάνια του Jon Spencer που έσκαβαν την Γη με σκοπό να φτάσουν στα έγκατά της για να απελευθερώσουν τα κτήνη που έχουν εξοστρακιστεί εκεί, καταδικασμένα να κολυμπούν μέσα στην καυτή λάβα στους αιώνες των αιώνων; Όταν άκουσες ένα από τα καλύτερα singles των ‘90s, στο “Wail” αναφέρομαι βέβαια, δεν ένιωσες και πάλι τίποτα;
Πήρες πρέφα το όργιο που είχε στηθεί μπροστά σου για σχεδόν δύο ώρες; Συνειδητοποίησες τι έκανε το τρίο Spencer-Simins-Bauer; Δυστυχώς για σένα φίλε μου όμως, είμαι σίγουρος ότι δεν μύρισες και τους κόλπους των θηλυκών υπάρξεων δίπλα μας, που πλημμυρίζανε στην θέα του πιο σατανικά όμορφου rockstar που μας χάρισε η Δημιουργία. Ο Jon Spencer μέσα στο μαύρο δερμάτινο παντελόνι του, με την κιθάρα και το μικρόφωνο να μοιάζουν αναπόσπαστα κομμάτια του είναι του, φαντάζει η απόλυτη μετεμψύχωση του Elvis (τι θέλεις να πεις ότι ο Elvis δεν είχε πεθάνει όταν γεννήθηκε ο Jonathan; Ο King Elvis είχε πεθάνει το ’56, αυτό που έζησε μέχρι το ‘77 ήταν το μουσικό του πτώμα, με εξαίρεση το '69, που μόνο σημειολογικά αυτή η χρόνια, ήθελε τον Elvis της!). Όταν θέλει γίνεται ο ιεροκήρυκας της ψυχής των Blues, ένας λευκός James Brown, και όταν πάλι θέλει, μετατρέπεται σε αυτόν που δεν θα ήθελες να δεις την κόρη σου να πηδάει!
Στις 20 Απριλίου του 1997, που ήσουν; Δεν θυμάσαι… Στις 19 Σεπτεμβρίου 2003 πού ήσουν; Στο Gagarin; Λάθος κάνεις, δεν είναι τόσο απλή η απάντηση στο ερώτημά μου. Έπρεπε να μου είχες απαντήσει: Στο Ναό, εκεί που το Rock’n’roll είναι η μία μοναδική και αληθινή θρησκεία, και μέγας σαμάνος εκείνο το βράδυ ο Jon Spencer.
