Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι μ' ένα παγιοποιημένο ήχο και ιδέες από το δεύτερο κιόλας άλμπουμ τους, που φέρει έντονες τις '80s αναφορές, από τους Cure ως τους Pixies, και τις glam αναμνήσεις (ο Molko όσο περνά ο καιρός τόσο απελευθερώνεται πάνω στη σκηνή, τόσο επίσης αφήνει την ισχυρή προσωπικότητά του ελεύθερη, αλλά και παράλληλα επωμίζεται ένα ρόλο που από την αρχή επιθυμούσε να παίξει ανενόχλητα, εκείνο του ναρκισιστή σταρ, αλά Bolan), οι Placebo φαίνεται ότι έχουν φτάσει στα όριά τους. Η ηχητική post-punk αισθητική τους μπορεί να ξανάρθε στη μόδα τη στιγμή ακριβώς που στο τσουβάλι τους κουβαλούσαν άφθονα πιασάρικα κομμάτια από τέσσερα ολόκληρα άλμπουμ και οι ίδιοι πλέον να προβάλλουν ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του rock των τελευταίων ετών -και τα πιο δημοφιλή παράλληλα σε όλη την Ευρώπη- μπορεί το "Sleeping With Ghosts" να είναι εξίσου αγαπησιάρικο με τη δεύτερη δουλειά τους, αν κανείς ξεπεράσει το αρχικό σοκ του deja-vu, μα έχω την εντύπωση ότι αν θέλουν να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό κλοιό ενός φανατικού κοινού που αρκείται σε επαναλήψεις της φόρμουλας, θα πρέπει κάποια στιγμή να αγνοήσουν και τα νο.1, τα οποία με τόση θέρμη κι ενθουσιασμό αναφέρουν και ζωντανά, πάνω στη σκηνή. Μπορεί τα κομμάτια του τελευταίου τους δισκογραφικού πονήματος να απελευθερώνονται στην κυριολεξία live, αλλά από την άλλη αδικούνται όταν παίζονται δίπλα στις αρχικές ιδέες περασμένων άλμπουμ.
Πάντως, ακόμα και για τις απαιτήσεις της συναυλίας (ένα διαρκές party σε μαύρα χρώματα), αυτό θα ήταν αρκετό, αλλά δυστυχώς, ένεκα της πολυκοσμίας, ειδικά στις πρώτες σειρές (σε κάποια φάση τα μέλη του Avopolis team βρεθήκαμε ομαδικώς αγκαλιά, να κοιτάζουμε προς πάσα πιθανή κατεύθυνση ο καθένας), κάθε έννοια για party έχασε το νόημά της.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή: Οι 3 Placebo εφόρμησαν στη σκηνή με το "Bulletproof Cupid" που ανοίγει την τελευταία δουλειά τους και εν συνεχεία εξετέλεσαν ένα μεγάλο μέρος αυτής: "Protect Me From What I Want", "Plasticine", "The Bitter End", "Sleeping with Ghosts", "I'll Be Yours", "Special Needs", "English Summer Rain", "This Picture" και το αγαπημένο "Centrefolds", που αφιέρωσαν στον Johnny Cash, τον μακαρίτη πλέον παππού της country, του οποίου ο θάνατος συγκλόνισε όλους τις τελευταίες μέρες. Αληθινός και σαν να απευθυνόταν σε μια γενιά που κατά τη γνώμη του έπρεπε να ανακαλύψει και να αναγνωρίσει το μεγαλείο του θρύλου της country, o Brian είπε λίγες και καλές κουβέντες γι'αυτόν, τονίζοντας ότι ο άνθρωπος αυτός που τροφοδοτούσε τη γενιά των 50s με αριστουργήματα, τολμά να διασκευάζει κομμάτια των Depeche Mode και Nine Nich Nails. Μάλιστα, μετά το τέλος και του τελευταίου encore, οι ήχοι του "Hurt", της αριστουργηματικής διασκευής του Cash στο κομμάτι των τελευταίων, συνόδευαν την αργή και βασανιστική έξοδό μας.
Mε τόσα κομμάτια από το νέο τους υλικό, οι επιλογές από τα τρία προηγούμενα άλμπουμ, ήταν αναπόφευκτο να μειωθούν δραματικά, ειδικά σε ένα σετ που κρατά μία ώρα και τριανταπέντε λεπτά. Αγαπημένα κομμάτια, όπως το συγκλονιστικό "My Sweet Prince" ή το πρώτο τους μεγάλο hit, το "Nancy Boy", βρέθηκαν εκτός, μαζί με πολλά άλλα, ενώ το ντεμπούτο τους εκπροσωπήθηκε αποκλειστικά από το "Teenage Angst" που είπαν στα encore. Έτσι περιορίστηκαν στα μεγάλα hits: "Every You Every Me", "Black Eyed", "Without You I’m Nothing", "Special K", "Taste In Men", "Slave To The Wage", "Pure Morning", τα οποία έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό, ακόμα και με τις ελαφρώς αλλαγμένες τους αποδόσεις (ειδικά το πρώτο ήταν αγνώριστο). Η κορυφαία στιγμή της βραδιάς, όμως, ήταν η διασκευή τους στο "Where is my mind" των Pixies (έχει συμπεριληφθει ως b-side στο προσφατο single "This Picture", για όσους θέλετε να το ψάξετε), στην οποία προσπαθούσαμε μετά κόπων και βασάνων να μην ...ποδοπατηθούμε.
Η εμφάνιση των Placebo ήταν καθόλα άρτια, παρά τις διαφωνίες για το set list, αλλά δεν μας άφησε κάτι. Ίσως γιατί ο αρχικός ενθουσιασμός έχει χαθεί και από την πλευρά του πομπού και του δέκτη, ίσως γιατί ο Brian Molko, όσο και να πλησιάζει και να ξεσηκώνει το κοινό, δείχνει παράλληλα περισσότερο "σταρ" πλέον, που δίνει περισσότερο show πάνω στη σκηνή (θυμάστε τι έκανε στο "Protect Me";) και λιγότερο ασχολείται με την κιθάρα του. Καμία σχέση με την πρώτη εικόνα που πήραμε από εκείνον, λίγα χρόνια πριν στην εμφάνισή του στο Rockwave, όταν και γράψαμε ότι κέρδισε τις εντυπώσεις της ημέρας. Ίσως γιατί δεν μπορέσαμε πραγματικά να την απολαύσουμε όπως θα έπρεπε μέσα στο στρίμωγμα. Ίσως, τέλος, γιατί ένα μεγάλο μέρος της μουσικής, παιζόταν από μουσικούς που είχαν σχεδόν κρυφτεί. Αν δεν είχες και περίοπτη θέση, ίσως και να έμενες με την εντύπωση ότι ένα μεγάλο μέρος του ήταν προηχογραφημένο... Το μόνο που μπορούμε να πούμε προς το παρόν είναι "εις το επανιδείν", όντας σχεδόν βέβαιοι γι' αυτό...
Για τους Film τα έχουμε πει πολλάκις τον τελευταίο χρόνο. Αυτή τη φορά είχαν ένα παραπάνω κίνητρο, και λόγω του μεγέθους του κόσμου και λόγω της επιλογής από τον Brian Molko για να παίξουν πριν από αυτόν. Το "Jokulhaup" είναι ήδη hit κι ο κόσμος ανταποκρίθηκε (κάτι σπάνιο για support εμφάνιση σε τέτοιο όνομα), ενώ το στήσιμο και το παίξιμο των κομματιών τους μας οδηγούν για άλλη μία φορά στο συμπέρασμα ότι μόνο live αντιλαμβάνεται κανείς την αξία αυτής της πολύ νέας μπάντας.
