Ο David Lowery, χαμογελαστός, ιδρωμένος και εμφανέστατα κουρασμένος, μας αποχαιρετούσε λέγοντας ότι θα ήθελε να κατέβει από την σκηνή και να αγκαλιάσεικαι να φιλήσει κάθε ένα από εμάς, και πραγματικά θα μπορούσε να το κάνει. Πόσοι απολαύσαμε τους Cracker; Καμιά τριακοσαριά νοματαίοι όλοι και όλοι. Να πω κρίμα; Σιγά… Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, αλλά πραγματικά δεν ξέρετε τι χάσατε, όσοι προτιμήσατε να περάσετε το βράδυ του Σαββάτου μακριά από τον υπαίθριο χώρο του Ark.
Οι Cracker του 2003 είναι μία από τις σκληρά εργαζόμενες μπάντες και ταυτόχρονα από τις πιο ειλικρινείς που είχαμε την ευκαιρία να χαρούμε στην Αθήνα. Σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ιδανικές, ας είμαστε ειλικρινείς, και έχοντας προσγειωθεί στην χώρα μας μόλις στις 6 το απόγευμα, για να φύγουν για την επόμενη στάση της περιοδείας τους 12 ώρες αργότερα, το αγαπημένο group από τα ‘90s έδωσε ένα δίωρο show από αυτά που κρύβουν μέσα τους όλα τα μυστικά της συνταγής μίας διασκεδαστικής, και πολύ επιτυχημένης συναυλίας, με τα στοιχεία του καλού επαγγελματία μουσικού που σέβεται και τον εαυτό του, και τους παριστάμενους θεατές, αλλά προπαντός την μουσική που υπηρετεί να πλημμυρίζουν τον συναυλιακό χώρο.
Σε αυτό το μικρό κείμενο δεν επιθυμώ να αναφερθώ τόσο στα αδιαμφισβήτητα συγκινητικά, στο άκουσμά τους ζωντανά, τραγούδια από τις εποχές που οι τρεις πρώτοι δίσκοι των Cracker στοίχειωναν τα στερεοφωνικά των φίλων τους, (“Low”, “Teen Angst”, “100 Flower Power Maximum”, “Eurotrash Girl” μεταξύ πολλών άλλων, και φυσικά το “Big Dipper”, θα έλειπε το απόλυτο κόλλημα πολλών από εμάς για το σωτήριο έτος 1996;) καθώς και στις καλές στιγμές από το άνισο “Forever” του 2002 (“Guarded By Monkeys”) αλλά περισσότερο σε αυτό που έκανε την εμφάνιση τους ξεχωριστή και από τις σπάνιες, δυστυχώς να προσθέσω εγώ, αν και αρκετοί «κολλημένοι» θα διαφωνήσουν, που βιώνουμε στην Αθήνα. Ένα μικρό country party λοιπόν έστησαν για αρκετή ώρα οι Cracker στον χώρο του Ark, αφιερωμένο στον μακαρίτη πλέον Johnny Cash αρχικά με το “Lonesome Johnny Blues” να ανοίγει το χορό, και συνεχίζοντας με ένα «αντι-ιμπεριαλιστικό» σετ, όπως το ονόμασαν με κομμάτια που στρέφονται ειρωνικά και σατυρικά στους rednecks της πατρίδας τους, αλλά και παραδοσιακά country ντουέτα μεταξύ του Johnny Hickman και της ξαδέρφης του Lowery, Brandy Wood, που έφερνε στο μυαλό κάτι από Lucinda Williams. Και φυσικά το πρώτο (;) country rap τραγούδι που ηχογραφήθηκε, και ερμήνευσαν με χαμόγελα και χιούμορ και οι πέντε Cracker, το “What You Are Missing”.
Δεν είμαι σίγουρος ακόμα εάν θα μπορέσει ποτέ ο Έλληνας να καταλάβει πραγματικά την δύναμη και την ανθρώπινη πλευρά της καλής country, ακόμα και αυτός που ορκίζεται στο όνομα της Αμερικάνικης rock. Τουλάχιστον τα κρούσματα χλευασμού έχουν μειωθεί τελευταία, και εμφανίσεις σαν αυτή των Cracker βοηθάνε προς αυτή την κατεύθυνση.
Υπάρχουν και κάποιοι βέβαια που απλά δεν μπορούν να το «πιάσουν», σαν τον αγαπητό συνάδελφο και παράλληλα φίλο Βρετανών Δεινοσαύρων Κωνσταντίνο Τσάβαλο που ενθουσιάστηκε περισσότερο με την διασκευή των Cracker πάνω στο “Pictures Of Matchstick Men” των Status Quo, ο οποίος αναφώνησε προς το μέρος εμού του ταπεινού «Προσκύνα το μεγαλείο της Βρετανικής μουσικής, Αμερικανόφιλε!» (sic), αλλά ο συγκεκριμένος συντάκτης μας φοράει συνέχεια t-shirts των James, οπότε η περίπτωσή του κρίνεται κρίσιμη και τον προσέχουμε…
Πλάκα κάνουμε…
