Η εν έτει 2003 επίσκεψη των Massive Attack στη χώρα μας, τους βρίσκει να έχουν στις αποσκευές τους ένα ολοκαίνουργιο album, το οποίο κινούμενο στα γνώρισμα ακούσματα του group, αποτέλεσε φυσική προέκταση του Mezzanine που παρουσίασαν το 1998, προσθέτοντας ακόμα πιο σκουρόχρωμες πινελιές στα ηχοτοπία τους. Ευτυχώς όμως δεν είναι αντίστοιχα ίδιο και το διάστημα που έχουμε να τους δούμε στην χώρα μας, αφού οι αναμνήσεις από την τελευταία τους συναυλία στον ίδιο λόφο είναι σχετικά νωπές και υπέρ του δέοντος αξιόλογες.
Λίγο η αναμονή λοιπόν, λίγο η κυκλοφορία και κατά προέκταση παρουσίαση του νέου δίσκου, λίγο το αειθαλές glam των Massive, που καταφέρνουν να συγκεντρώσουν όλες τις φυλές της πόλης ακόμα και σε επίπεδο επωνύμων, οδήγησαν σε ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο που δεν έμεινε απλά να παρατηρεί από τα καθίσματα, άλλα λικνίζονταν με τα χέρια απλωμένα, εθισμένο στον χτύπο των beat.
Η συμπαθέστατη Dot Allison άνοιξε τη βραδιά λίγο πριν η νύχτα πέσει και κάνει την εμφάνιση του το ολόγιομο φεγγάρι, ερμηνεύοντας γλυκανάλατα pop κιθαριστικά κομματάκια, ενώ η διασκευή που πραγματοποίησε στο Song to the Siren της x - vocalist των Massive Elizabeth Fraser, αποτέλεσε σίγουρα ένα από τα δυνατά κομμάτια του προγράμματος της. Όλα αυτά όμως έμοιαζαν πολύ λίγα περιμένοντας τον όγκο των κιλοβάτ και των γούφερ που κοσμούσαν την ευμεγέθη σκηνή, να πάρει φωτιά.
Τυλιγμένοι σε ένα σύννεφο καπνού και χρωμάτων κάνουν την εμφάνιση τους ξεσηκώνοντας το κοινό και κραδάζοντας τα ηχεία. Δεν θα μπορούσε να μη γίνει ειδική μνεία για την δυνατότητα των μεγάλων Ευρωπαϊκών συγκροτημάτων, να φέρνουν μαζί τους κορυφαία μηχανήματα ήχου, πόσο μάλλον για τους Massive, που φροντίζουν να τα οδηγούν στα άκρα τους απογειώνοντας μας. Παρουσιάζοντας επιλεγμένα τις καλύτερες στιγμές του 100th Window ξεκίνησαν να ξετυλίγουν ένα απόλυτα ισορροπημένο set list, με αποτέλεσμα να μην λείψει κανένα αγαπημένο μας κομμάτι. Όπως και να το κάνεις η οικειότητα του Ελληνικού κοινού με τα παλιότερα τους hit singles δεν μπορεί να παραγκωνιστεί και έτσι δεν έμεινε κανείς παραπονεμένος. Daydreaming, Angel, Karmacoma, έδωσαν το παρόν προκαλώντας τον πανικό, το Teardrop ακούστηκε άψογα από την φωνή της Dot Alison που συμμετείχε καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ενώ φυσικά η αποθέωση ήρθε με το Safe from harm. Λίγο μετά, το Inertia Creeps μας οδήγησε στο τέλος του πρώτου μέρους της βραδιάς, ενώ κάπου μέσα στα δυο encore που ακολούθησαν δεν θα μπορούσε να έλειπε το Unfinished Sympathy, αποτελώντας μια ακόμα αρχή για την αύξηση των εντάσεων μέχρι το κλείσιμο της συναυλίας.
Πέραν της μουσικής, αίσθηση προκάλεσε το όλο ντύσιμο της βραδιάς αφενός από την οθόνη που βρισκόταν πίσω από τη σκηνή εκπέμποντας συνεχώς αντιπολεμικά μηνύματα –η ενεργή συμμετοχή του 3-D άλλωστε σε κάθε αντιπολεμική κίνηση είναι μια παλιά ιστορία, καθώς επίσης και το localization των μηνυμάτων που απευθύνονταν στο ελληνικό κοινό, όπως και το interactivity της βραδιάς που μας είχαν υποσχεθεί, με την προβολή μηνυμάτων από κινητά. Αυτό και αν ήταν λοιπόν μια multimedia συναυλία αν και σε κάθε περίπτωση, ο φωτισμός αποτέλεσε τον νικητή όσον αφορά την τέρψη των οπτικών αισθήσεων με εντυπωσιακές έκρηξης χρωμάτων και λάμψεων.
Κάπου εκεί το θέατρο βρέθηκε να... προσπαθεί να αδειάσει και τους Αθηναίους να κατηφορίζουν και να χάνονται στα δρομάκια του Κολωνακίου για nightripping στη σκιά της νύχτας, που η πανσέληνος φρόντισε να μην είναι τόσο σκοτεινή.
