Κακοτυχίες στις διοργανώσεις των φεστιβάλ ευτυχώς δε συναντούμε μόνο στην Ελλάδα. Η προγραμματισμένη 4η μέρα του Echo Festival στο Lido Island του Βελιγραδίου για την Κυριακή 13 Ιουλίου αναβλήθηκε λόγω καιρικών συνθηκών, και οι Sonic Youth ως headliners εμφανίστηκαν την επόμενη μέρα με ελεύθερη είσοδο δίπλα σε groups όπως οι Banco De Gaia, οι Fun-Da-Mental με τους Mighty Zulu Nation και οι Organic Grooves. Σίγουρα έλειψαν πολλά ονόματα από τη μέρα που ακυρώθηκε, όπως ο Chukki Star ή ο Luke Slater, αλλά μια δωρεάν ημέρα στο ονειρικό νησάκι που γινόταν το Echofest, και μάλιστα με εμφάνιση των Sonic Youth, είχε ως αποτέλεσμα να μαζευτούν πάνω από 15.000 άτομα.
Ύστερα από μια βαρετή εμφάνιση των Organic Grooves (της πρώτης μπάντας που ανέβηκε στο main stage εκείνη τη μέρα, όπου παρουσίασαν ένα συμπαθητικό σύνολο electronica κομματιών, με δόσεις από dub, lounge και εμπλουτισμένο από acid jazz χαρακτηριστικά, δίχως όμως να έχουν να προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο), οι roadies των Sonic Youth άρχισαν να δοκιμάζουν τις κιθάρες και να κολλάνε τα playlists πάνω στα monitors γύρω στις 11:00.
Μισή ώρα αργότερα, οι χαρακτηριστικές φιγούρες των πέντε μουσικών κάνουν το υπερβολικά θερμό κοινό να παραληρεί. Αμέσως ακούγεται η γλυκιά πρώτη συγχορδία του "Teenage Riot" και η φωνή της Kim Gordon δε μπορεί να ακουστεί ευδιάκριτα λόγω του χαοτικού φωνητικού οργασμού από τους πάμπολλους οπαδούς του ιστορικού συγκροτήματος που τραγουδούσαν κακόφωνα "spirit desire… we will fall…". Το καταιγιστικό set ξεκινάει με τον καλύτερο τρόπο και ακούγονται στη συνέχεια τα "100%", "Empty Page" και "Plastic Sun".
Η φωνή του ασπρομάλλη (κι όχι γκριζομάλλη πλέον) Lee Ranaldo περνάει για πρώτη φορά από τα ηχεία και ακολουθεί μια απίστευτη εκτέλεση του "Skip Tracer", ενός από τα πιο απερίγραπτα -συναισθηματικώς- κομμάτια από το Washing Machine. Σειρά έχει ίσως το πιο όμορφο τραγούδι από τον περσινό δίσκο τους, Murray Street, το "Rain on Tin". Είναι πραγματικά εμπειρία να δεις πόσο αβίαστα βγάζουν όλες αυτές τις εξωπραγματικές, γλυκές μελωδίες και πόσο δημιουργικά εξελίσσεται αυτή η σύνθεση ζωντανά.Η Kim αφήνει την κιθάρα της (στα περισσότερα καινούρια κομμάτια το μπάσο έχει αναλάβει ο Jim O'Rourke) και οι σκληρές -σχεδόν metal- κιθάρες του "Drunken Butterfly" από το Dirty προκαλούν το πλήθος να χορέψει, να σπρώξει και να φωνάξει. Μάλιστα, η Kim παρακάλεσε στο μικρόφωνο στο τέλος του κομματιού "να ηρεμήσουν λίγο, γιατί υπάρχει κόσμος μπροστά από τα κάγκελα".
Ακόμα ένα πιο παλιό τους τραγούδι, το "Catholic Block" προστέθηκε στο set, αποδεικνύοντας πως οι Sonic Youth δεν ξεχνούν την ιστορία τους, ούτε τον χαρακτηριστικό πρώιμο ήχο τους - σημείο αναφοράς για το μεγαλύτερο ποσοστό των κιθαριστικών συγκροτημάτων των ημερών μας. Το "Peace Attack", ένα κομμάτι μόλις μιας εβδομάδας είναι ίσως το πιο ήρεμο που έχουν γράψει ποτέ, άλλα έχει μια συγκεκριμένη συναισθηματική ήπια κορύφωση, όπως μόνο οι Sonic Youth μπορούν να καταφέρουν που σε αγγίζει με τη χαμηλή ένταση της. Το λέει κι ο ίδιος ο τίτλος του άλλωστε…
Σε αυτό το σημείο θα αναφερθώ στο πέμπτο μέλος του group, τον Jim O' Rourke. Πρώτη φορά τους βλέπω ζωντανά με αυτή τη σύνθεση. Όταν έμαθα πριν από λίγα χρόνια ότι παίζει πλέον μαζί τους μου είχε κάτσει λίγο περίεργα, όχι γιατί δεν τον συμπαθώ ως μουσικό (το άκρως αντίθετο μάλιστα), αλλά γιατί έσπασε αυτή την ιερή τετράδα που στοίχειωσε την εφηβεία μου ξεκαθαρίζοντας σχεδόν δικτατορικά στον εαυτό μου πως θα ασχοληθώ με τη μουσική όσο ζω. Παρακολουθώντας όμως τη συγκεκριμένη συναυλία, εξαφανίστηκε όποια πιθανή ένσταση βρισκόταν στο υποσυνείδητό μου. Είναι ένας αξιόλογος μουσικός με τρομερές ιδέες που δίνει πολλά συν ακόμα στη μπάντα και η σκηνική του παρουσία του είναι ασύγκριτη, άλλοτε να χτυπιέται ρυθμικά κι άλλοτε να πειραματίζεται και να καταστρέφει εξοπλισμό με ένα παιδικό ύφος, που μόνο αν τον δεις ζωντανά μπορείς να καταλάβεις την αυθεντικότητα αυτού που κάνει. Χαρακτηριστικά, έκλεψε την παράσταση στο εξάλεπτο σχεδόν αυτοσχεδιαστικό τελείωμα του "Karenology" που ακολούθησε, όπου από τη μία κατέστρεφε το μπάσο του και το πατούσε με μανία κι απ' την άλλη είχε αποσυνδέσει το βύσμα του και το κουνούσε σαν λάσο, κάνοντας το ενισχυτή του να βουίζει όποτε πλησίαζε το καρφί της άκρης του.
Ένα κομμάτι που δεν περίμενα να δω ποτέ live, ήταν το καινούριο "Mariah Carey and the Arthur Doyle Handcream", το οποίο προλόγισε ο Thurston Moore ως "a song for artifact, free jazz & litter". Είναι ένα δυνατό κομμάτι με την Kim Gordon να τραγουδάει και κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη Narnack Records ως 7" split με τις Erase Errata, σε περιορισμένα αριθμημένα αντίτυπα.
Το πρώτο μέρος του set τελείωσε με μια καταπληκτική version του "Sympathy for the Strawberry" και οι Sonic Youth εγκατέλειψαν τη σκηνή αφήνοντας τον αχόρταγο κόσμο να ουρλιάζει. Λίγα λεπτά αργότερα ξαναβγήκαν με το ανατριχιαστικό "Shadow of a Doubt" και το Thurston να φωνάζει ασυγκράτητος στον Lee "Plug it in baby! Plug-it-in!" για να δημιουργήσουν ένα απίστευτο ηχητικό όγκο από της α λα Branca κιθάρες του "Brother James". Άλλο ένα encore και το τελευταίο κομμάτι της συναυλίας δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το "Kool Thing". Η Kim πιο ευδιάθετη από άλλη φορά που τους έχω δει, έχει βελτιώσει κατά πολύ την κινησιολογία της, και φάνηκε εδώ περισσότερο αφού είχε αφήσει τα χρέη του μπάσου στο Jim.
Οι Sonic Youth είναι ένα από τα σημαντικότερα groups του πλανήτη για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι γιατί αγαπoύν πολύ αυτό που κάνουν και είναι αξιοθαύμαστο να βλέπεις ανθρώπους 50 χρονών, να δίνουν όλη τους την ψυχή και να έχουν τόση ενέργεια που ακόμα κι ένας 20άρης θα ζήλευε. Επίσης έχουν κρατήσει την τέλεια ισορροπία στη μουσική τους μεταξύ του free και του ευρέως αποδεκτού -δηλαδή pop- μέρους. Αν και πραγματικά στην περίπτωση τους δεν ξέρω κατά πόσο το "ευρέως αποδεκτό" ισχύει, μιας που ουσιαστικά τα μέρη με τον αυτοσχεδιαστικό θόρυβο εξίταραν τον κόσμο περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της συναυλίας.
