- Η φετινή εμφάνιση των REM στο Brixton Academy του Λονδίνου έχει φτάσει κάπου στη μέση της και ο λαλίστατος Michael Stipe ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων του… Παραδέχεται ότι το 1985 που είχαν παρακολουθήσει live τούς Smiths στον ίδιο χώρο, οι κινήσεις του Morrissey πάνω στην σκηνή τον είχαν εντυπωσιάσει τόσο πολύ που αποφάσισε να …κλέψει μερικές από αυτές! Τότε η μπάντα βρισκόταν στο Λονδίνο για τις ηχογραφήσεις ενός από τα θρυλικά τους album: "Fables of the Reconstruction". To flash back του Stipe τελειώνει και οι REM παίζουν στη σειρά τα 4 πρώτα κομμάτια αυτού του album μπροστά στο εκστασιασμένο κοινό του Brixton!
- Στους πρώτους δύο σταθμούς (Ολλανδία) της περιοδείας τους, οι REM παίζουν μια ντουζίνα κομμάτια από το "Fables..." και από το διάδοχό του "Life's Rich Pageant".
- O κιθαρίστας Peter Buck δηλώνει ότι έχουν κάνει πρόβες σε συνολικά 75 κομμάτια για την συγκεκριμένη περιοδεία. Μέχρι στιγμής έχουν παίξει 48 από αυτά!
Τα παραπάνω είναι μερικά ενδεικτικά συμβάντα για να πάρετε μια ιδέα για το τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή στην ευρωπαϊκή περιοδεία των R.E.M. Αυτά τα γεγονότα δεν είχαμε υπόψη μας όταν βρεθήκαμε στον υπαίθριο χώρο του Volkspark στο Αμβούργο. Περιμέναμε να ακούσουμε ένα σετ "best of" των ηχογραφήσεων του γκρουπ στη Warner (από το 1988 και έπειτα δηλαδή), καθότι στα τέλη του Οκτώβρη κυκλοφορεί η αντίστοιχη συλλογή των κομματιών αυτής της περιόδου, συν τα αναμενόμενα "The one I love" και "It's the end of the world…".
Aντ' αυτών όμως, όταν η μπάντα εμφανίστηκε στη σκηνή τα πρώτα riff στην κιθάρα του Buck παρέπεμπαν στο "The Finest Worksong", το εναρκτήριο κομμάτι από το "Document", το κατεξοχήν πολιτικό album των R.E.M. Ένα κομμάτι που είχε προκαλέσει αίσθηση όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει, τόσο για τους στίχους του, όσο και για το γεγονός είχε επιλεγεί για να ανοίγει το album. Το κοινό του Αμβούργου παρακολουθούσε αμήχανο τον Stipe να σαρώνει τη σκηνή και μάλλον η πλειοψηφία του αναρωτιόταν από πού άραγε να ξέθαψαν αυτό το δύστροπο κομμάτι. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβουμε ότι αυτήν την εποχή ο Stipe είναι ιδιαίτερα φορτισμένος με τα διάφορα πολιτικά συμβάντα και δεν δίστασε να το δηλώσει αργότερα.
Ακολούθησε μια μέτρια, για τα δεδομένα των REM, εκτέλεση του "Imitation Of Life", η οποία μας επανέφερε στις μέρες μας. Όχι για πολύ όμως, αφού μεταφερθήκαμε πάλι πίσω στη δεκαετία του ΄80 με το απίθανο "Maps and Legends" από το "Fables..". Ο Stipe έδειχνε να απολαμβάνει κάθε στιγμή του κομματιού. Η εμφάνισή του, για μια ακόμη φορά, εκκεντρική: αυτή τη φορά σκαρφίστηκε να βάψει την περιοχή πάνω και κάτω από τα φρύδια του σε έντονο πορτοκαλί χρώμα και βεβαία δεν παρέλειψε να αφαιρεί ένα-ένα τα πανωφόρια του, μένοντας τελικά με ένα t-shirt.
Αισίως είχαμε φτάσει στο 4ο κομμάτι, το οποίο δεν μας ικανοποίησε ιδιαίτερα, το τόσο πολυαγαπημένο "Drive". H φωνή του Stipe δεν είχε ανοίξει ακόμη για να "πιάσει" τις δυσθεώρητες, για άλλους οκτάβες, αλλά ο κύριος λόγος ήταν η απουσία των εκπληκτικών εγχόρδων της studio εκτέλεσης (John Paul Jones είναι αυτός, τι να κάνουμε). Ένα ακουστικό κομμάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδοθεί όπως πρέπει σε μια arena στημένη για rock συναυλία.
Τα καινούρια κομμάτια των R.E.M. "Animal" και "Bad Day", τα οποία θα συμπεριληφθούν στο επερχόμενο best of, μάλλον θα περάσουν απαρατήρητα δίπλα στα αριστουργήματα που θα πλαισιώνουν. Το "Animal" θυμίζει καθαρά τον ήχο του "Monster", αλλά από εκεί και πέρα τίποτα το ιδιαίτερο, ενώ το "Bad Day" δεν το πολυπροσέξαμε γιατί δεν είχαμε συνέλθει ακόμη από την απίστευτη έκπληξη που μας επιφύλαξε το "Wolves, Lower". Πώς να συνέλθεις άραγε, όταν ακούς έκπληκτος κομμάτια με τα οποία μεγάλωσες και δεν φανταζόσουν ότι θα είχες την ευκαιρία να τα ακούσεις ύστερα από πολλά χρόνια live.
Στο "Great Beyond" που προηγήθηκε, ο Stipe παραπονέθηκε γιατί υπήρχε αρκετό φως, ενώ, όπως είπε, έχει συνηθίσει σε αυτό το κομμάτι να κοιτάει κάποιο αστέρι, κάποιο πλανήτη, κάποιο γαλαξία. Το αρκετό φως αδικούσε και το καταπληκτικό, φωτεινό, πολύχρωμο σκηνικό που ήταν στημένο στην πλάτη της μπάντας. Σίγουρα θα προτιμούσαμε η συναυλία να γινόταν αρκετά μετά τη δύση, αλλά στη Βόρεια Ευρώπη αυτήν την εποχή νυχτώνει αργά.
Στο 2ο μέρος του κανονικού set είχε δημιουργηθεί η ίδια ατμόσφαιρα με εκείνη της συναυλίας που είχαμε παρακολουθήσει πριν 4 χρόνια στην Αθήνα. Το κοινό "άναψε" για τα καλά με τα "The one I love", "Losing My Religion" (τι να πεις άραγε για αυτούς τους ύμνους;) και "So Fast, So Numb". Τα "Daysleeper", "At My Most Beautiful", είναι διαμαντάκια από το "Up" και ευτυχώς που τα παίζουν ακόμη, ενώ ακόμη μια έκπληξη ήλθε από το "Feeling Gravity's Pull". Όταν είσαι-και-θεωρείσαι super group, έχεις τα κότσια να παίζεις τέτοια δύσληπτα κομμάτια στις περιοδείες σου.
Όσο περνούσε η ώρα, ο Stipe μιλούσε όλο και περισσότερο. Μεταξύ άλλων δήλωσε ότι δεν είναι και πολύ περήφανος που δηλώνει Αμερικάνος αυτήν την εποχή, ύστερα από τα πρόσφατα γεγονότα των πολέμων και έκανε ειδική μνεία στην προσφάτως εξαλείπουσα Κatherine Hepburn. Δήλωσε θαυμαστής της από πολύ μικρός, για τη στάση ζωής που κρατούσε και τις απόψεις που εξέφραζε σε εποχές του παρελθόντος στις οποίες οι γυναίκες δεν είχαν την ίδια ελευθερία έκφρασης με σήμερα. Δεν δίστασε να της αφιερώσει και 2 κομμάτια: "Life and how to live it", το οποίο μετά βίας αναγνωρίσαμε και το "She Just Wants To Be", το οποίο γρήγορα εξελίχτηκε σε αυτοσχεδιασμούς μεταξύ του Peter Buck και του Mike Mills. Tα άλλα δύο μέλη των R.E.M. που με τη σεμνότητα και το ήθος τους αντισταθμίζουν την υπερβολικά εξωστρεφή persona του Stipe. H ανεπανάληπτη χημεία που υπάρχει μεταξύ των 3 αυτών προσωπικοτήτων μας δίνει εδώ και τόσα χρόνια εξαιρετικές μουσικές εμπειρίες.
Τη βραδιά της συναυλίας στην Αθήνα, εύκολα καταλάβαμε πόσο πολύ αγαπάν να παίζουν το "Walk Unafraid", το οποίο μαζί με το "Man On The Moon" επέλεξαν για να κλείσουν το κανονικό set. Όσοι είχατε βρεθεί εκείνο το βράδυ στον Άγιο Κοσμά δεν θα έχετε ξεχάσει τον Stipe να αλωνίζει τη σκηνή απογειώνοντας τον κόσμο και την μπάντα του σε αυτά τα δύο κομμάτια.
Και τα 4 encore που ακολούθησαν ήταν οι κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, μαζί με το "Wolves…". Αρχή με το "Everybody Hurts", η φωνή του Stipe στα ουράνια και τα σόλα του Βuck να σκίζουν τον αέρα. Από κάτω όλοι σιγομουρμουρίζουν τους στίχους σε μια έντονα συναισθηματική ατμόσφαιρα. "Welcome To The Occupation", άλλη μια συναισθηματική φόρτιση, μέσα από την Α΄ πλευρά του "Document", ίσως την καλύτερη που έχουν ηχογραφήσει ποτέ… Και για το τέλος "Electrolite" με τον Stipe να χαλαρώνει, λίγο πριν το ξέσπασμα του "It's the end of the world…". Το κομμάτι που σχεδόν πάντα κλείνει τις συναυλίες των R.E.M. και στο οποίο η μπάντα δίνει τα τελευταία αποθέματα ενέργειας που της έχουν μείνει. Αν δεν έχετε ζήσει αυτήν την εμπειρία τότε στην Αθήνα ή οπουδήποτε αλλού, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Εμείς απλά ακόμα σιγοτραγουδάμε "Time I had some fun alone…"
SETLIST
Finest Worksong
Imitation Of Life
Maps And Legends
Drive
Animal
Great Beyond
Wolves
Bad Day
The One I Love
Daysleeper
Feeling Gravitys Pull
So Fast So Numb
Losing My Religion
At My Most Beautiful
Life And How To Live It
She Just Wants To Be
Walk Unafraid
Man On The Moon
Everybody Hurts
Welcome To The Occupation
Electrolite
End Of The World
