Οι περισσότερο παρατηρητικοί θα το έχετε προσέξει το φαινόμενο. Εδώ και αρκετό καιρό η Γαλλία παράγει πρώτης ποιότητας καλλιτεχνικά έργα, τα οποία βγάζουν επιδεικτικά την γλώσσα στην αγγλική μονοκρατορία. Τρανό παράδειγμα του γαλλικού στερεότυπου ήταν η ταινία Αmelie στον χώρο του κινηματογράφου, ο Kid Loco, οι Daft Punk στον τομέα της μουσικής και τέλος η συναυλία της Jane Birkin στο θέατρο του Λυκαβηττού. Μια φινετσάτη κυρία από τις πρώτες εκπρόσωπους της lounge αισθητικής γοήτευσε χτες το κοινό με την θεατρική της παρουσία και με τα λάγνα κομμάτια της.
Η συναυλία ξεκίνησε με την Βirkin να προσπαθεί να ζεστάνει το επιλεκτικό κοινό της, με μια μπαλάντα στο πιάνο και να συνεχίζει έτσι για 2-3 τραγούδια ακόμη. Η ατμόσφαιρα ενός γαλλικου cafe σε συνδυασμό με το canzone που πάντα γοήτευε το ελληνικό κοινό (θυμηθείτε την επιτυχία που είχε το γαλλικό & ιταλικό τραγούδι στην χώρα μας την δεκαετία του 60) δούλεψε ιδανικά και μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας δεν άργησε να δημιουργηθεί.
Σιγά σιγά η ιδια η καλλιτέχνιδα άρχισε να ελευθερώνεται και μιας και δεν υπήρχε πάλκο της δόθηκε ευκαιρία να περπατά, να πλησιάζει το κοινό αλλά και να ξαπλώνει κάτω μοιάζοντας σαν μια ηθοποιό αρχαίου δράματος. Οι ενδιάμεσες ιστορίες της (για την φιλικότητα που έχουν οι Έλληνες, για την μητέρα της και φυσικά για τον Serge) την έκαναν να θυμίζει μια γαλλίδα Marianne Faithful.
Κατόπιν το arabesque στοιχείο εισήλθε διακριτικά και η ίδια μας παρουσίασε το πρώτο κομμάτι απο τον τελευταίο ομώνυμο δίσκο της, το Εlisa. Ο βιολιστής Djamel Benyelles που έχει συνεργαστεί και με τους Manu Dibango, Enrico Maccias, Cheb Khaled, πραγματικά έκανε μια υπέροχη δουλειά στο θέμα ενορχήστρωση και μπόρεσε να αποδόσει τους ανατολίτικους ρυθμούς με μία γαλλική φινέτσα. Βαλσάκια με ούτι και πιάνο και μερικές φορές το τουμπερλέκι να ξεφεύγει και ο ήχος να πηγαίνει πιο κοντά σε ρυθμούς τσιφτετελιού κάτι που το ελληνικο κοινό συνειδητα & υποσυνείδητα αγαπάει. Ειδικά στο δεύτερο μέρος, στο οποίοη Birkin ντυμένη με ένα κόκκινο φόρεμα έδειξε να παρασύρεται σε αυτόν τον ρυθμό, το κοινό πραγματικά την αποθέωσε...
Ήταν μια συναυλία πρόκληση και αυτο φάνηκε. Μπορεί οι περισσότεροι απο εμάς να δηλώνουμε θαυμαστές του easy listening, αλλα χτές πέρα απο μεμονομένες φιγούρες που έχουν δήλωσει εμπράκτα την αγάπη τους για αυτο τον ήχο (ιδιοκτήτες bars, μουσικοί κτλ) και μια μερίδα κόσμου που ήταν ικανή να ζεστάνει την ατμοσφαιρα, οι υπόλοιποι έδειξαν οτι προτιμούν τους ...καναπέδες απο κάτι αυθεντικό! Γιατι καλοί είναι οι Thievery Corporation, αλλά λίγοι ήταν που θέλαν να γνωρίσουν το υπέροχο έργο του Serge Gainsbourg (αυθεντική lounge έκφραση), μα φυσικά και την ευγενέστατη Jane Birkin. Για αυτούς που ήρθαν όμως αυτή η βραδιά ήταν ένα αισθησιακό διάλειμμα στους μουσικούς και όχι μόνο ρυθμούς της εποχής μας!
