Καλό και άγιο το rock'n'roll όπως το ξέρουμε και η δυτική μουσική βιομηχανία με τα κάθε λογής προϊόντα της, όμως, χωρίς να με παρεξηγείτε, υπάρχουν κάποια πράγματα που μόνο συναυλίες, όπως αυτή που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο του Λυκαβηττού με τον μάγο albino της Αφρικανικής μουσικής Salif Keita, και την θρυλική Ορχήστρα Baobab από την Σενεγάλη, μπορούν να μεταδώσουν. Ποιο είναι το πιο βασικό θα αναρωτηθείτε δικαίως, και η απάντηση θα είναι εύκολη... Η χαρά της ζωής!
Παρακολουθόντας τον 54χρονο τραγουδιστή από το Mali, ακούγοντας την Χρυσή Φωνή της Αφρικής, όπως έχει πολλάκις χαρακτηριστεί ο Salif Keita, να πλημμυρίζει τον αγαπημένο μας ανοιχτό συναυλιακό χώρο της Αθήνας, και έχοντας παραδoθεί χωρίς αναστολές στο οργιο αισθήσεων που είναι το πανηγύρι χαράς που προσφέρει με την εννιαμελή μπάντα του, πραγματικά, για να δανειστούμε μία άκρως ποδοσφαιρική έκφραση.... χάνεις την μπάλα! Ή μήπως, χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου;
Όπως και να 'χει ο αεικίνητος μπροστάρης μίας μπάντας που τα μέλη της συνδύαζαν με την καταγωγή τους όλες τις σημαντικές αφρικανικές εστίες μουσικής παράδοσης, (Μαλί, Ακτή Ελεφαντοστού, Γουινέα, Καμερούν, Σενεγάλη και Γουαδελούπη) έτσι όπως σαν σίφουνας ορμούσε πάνω στη σκηνή, ωθούσε τον κάθε μουσικό να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του παρασυρμένος από την δικιά του προσωπική εξωπραγματική έκρηξη. Με όλα αυτά, και με τους ρυθμούς να αυξάνονται συνεχώς, προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που χόρεψα, εγώ ο φτωχός Αφρικανός μετανάστης, με τέτοιο πάθος και με τόση ευδαιμονία, και η μνήμη μου με εγκαταλείπει.
Η λέξη Γιορτή είναι λίγη για να αντικατοπτρίσει τα χαρούμενα vibes (την άλλη φορά που θα χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη you may as well kill me) που διοχετεύονταν απλόχερα προς εμάς το κοινό, τα οποία τοποθετούσαμε βαθιά μέσα μας, χαμογελάγαμε και ξανά πάλι ιδρωμένα μα και ενθουσιασμένα επιστρέφαμε πίσω προς τους μουσικούς, τις δύο κούκλες backing τραγουδίστριες - super χορεύτριες, και προς, ποιον άλλον, τον μέγα σάμανο, τον αλμπίνο αλλιγάτορα της χορευτικής πανδαισίας, τον Salif Keita.
Κάτι βέβαια, που συνεχίστηκε, σχεδόν 45 λεπτά μετά το ωριαίο set του Keita, από την Ορχήστρα Baobab, την αναγεννημένη θρυλική παρέα μουσικών από την Σενεγάλη. Εκεί να δείτε κάτι vibes! (yes! Kill ME!) Χαμόγελα ως τα αυτιά, ιδιαίτερα βλέποντας τους μεσήλικες δικηγόρους και οδοντιάτρους της μπάντας, να παρασύρονται και να μας παρασύρουν σε ένα ευγενικό ταξίδι στην ίσως πιο λεπτεπίλεπτη μουσική του πλανήτη, το αφροκουβανέζικο υβρίδιο του Dakar, εκεί που η ευγενική καρδιά των Κουβανών του Buena Vista Social Club συναντάει την παράδοση και την αγνότητα των Αφρικανών, σε ένα fusion party που πρέπει να μείνει αθάνατο, όσο και τα δέντρα Baobab της Αφρικανικής Σαβάνας.
Λένε ότι αυτά, τα πανύψηλα δέντρα εμβλήματα της Δυτικής Αφρικής για να πεθάνουν πρέπει να καις για μέρες τις ρίζες τους, αλλιώς και να τα κόψεις, από τη ρίζα, και παλι θα φυτρώσουν. Έτσι, και με την Ορχήστρα Baobab, μπορεί ο χρόνος να γέρασε λίγο τους σπουδαίους μουσικούς, και ο δρόμος τους να είχε χωρίσει για κάποιο καιρό, όμως με την περσινή αναπάντεχη επαναδημιουργία της μουσικής παρέας τους, όπως γίναμε πλέον και εμείς με την σειρά μας μάρτυρες, μπορούμε να ασφάλεια και σιγουριά να πούμε ότι το δέντρο όχι μόνο ξαναγεννήθηκε, αλλά ψήλωσε, έβγαλε ακόμα μεγαλύτερα κλαδιά και απλώθηκε σε ακόμα μεγάλυτερη έκταση.
Με τους δέκα αν μη τι άλλο πολύ ταλαντούχους μουσικούς που απαρτίζουν πλέον την Orchestra Baobab το σίγουρο είναι ότι ποτέ στη δική τους ωριαία παρουσία πάνω στην σκηνή δεν είναι δυνατόν να βαρεθείς. Σαν να μαγειρεύουν την συνταγή για την απόλυτη ικανοποίηση και την βέλτιστη αγαλίαση ψυχής, τα σημερινά μέλη της Orchestra Baobab, βάζουν μία μεγάλη δόση mambo, αρκετό mbalax βέβαια, afropop, latin jazz, afrocuban, μία δόση dub και φυσικά όπως όλες οι παλιές καλές ορχήστρες της εποχής μία πρέζα reggae.
Δυστυχώς, εκείνοι που πραγματικά δικαιούνταν να απολαύσουν τους ήχους αυτούς δεν ήταν εύκολο να βρεθούν στο Λυκαβηττό. Στους χιλιάδες αφρικανούς μετανάστες αναφέρομαι για τους οποίους το αντίτιμο των 40 Euro του εισιτηρίου φυσικά θα έπεσε πολύ βαρύ. Σε μία ιδανικά φιλόξενη κοινωνία ίσως οι συγκεκριμένοι να μπορούσαν να εισέλθουν δωρεάν. Όμως μείναμε εμείς οι καυκάσιοι Έλληνες όλων των αστικών "φυλών" να χορεύουμε, και να εισπράτουμε το χαμόγελο των δέκα μουσικών, την καλοσύνη που υπήρχε στα μάτια τους όταν για παράδειγμα ο Barthelemy Attiso αποδείκνυε γιατί πρέπει να θεωρείτε από τους μουσικούς ιστορικούς ως ο πιο σημαντικός σύγχρονος κιθαρίστας της Αφρικανικής ηπείρου, όταν οι τρεις τραγουδιστές Rudy Gomis, Balla Sibide και Assane Mboup εναλλάσονταν στα φωνητικά και όταν ο αρκετά νεότερος αλλά με αέρα superstar σαξοφωνίστας Issa Cissokho παρέδειδε με τον τρόπο του μαθήματα ξεσηκωτικής rock'n'roll performance.
Εκεί ψηλά με τις πιο συγκινητικές και ανθρώπινες συναυλιακές βραδιές που έχει γνωρίσει η Αθήνα, από αυτές που σε κάνουν να νιώθεις χαρούμενος που ζεις και έχεις την τύχη να πλημμυρίζεις έστω και περιστασιακά με συναισθήματα ευγενικά και παγκόσμια...
