Όταν ο Richard Marsh έφτανε στο Los Angeles το 1963 από το Salt Lake City της Utah, είχε σκοπό και όνειρο να μεγαλουργήσει μουσικά. Με κάποιες σπασμωδικές αρχικές κινήσεις και αφού άλλαξε το όνομα του σε Sky Saxon, σχημάτισε τα πρώτα του groups (Sky Saxon & The Electra Fires, Richie Marsh & The Hood, Sky Saxon & The Soul Rockers) αλλά ήταν το 1965, το έτος που θα γνώριζε τον κιθαρίστα Jan Savage και θα δημιουργούσαν τους The Seeds. Το πρώτο single “Can’t seem to make you mine” (b/w Daise Mae) δεν έκανε την αναμενόμενη εντύπωση σε σύγκριση τουλάχιστον με το επερχόμενο hit “(You’re) Pushin’ Too Hard” αλλά ήταν η απαρχή για μία τετραετία δόξας και μουσικής ευφυϊας στη Δυτική Ακτή. Οι δύο πρώτοι δίσκοι (“The Seeds” και “A Web of Sound”), κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά (1966) και όπως λένε μερικοί, The Rest is History.
37 χρόνια μετά, ο Sky Saxon επαναδημιουργεί τους Seeds. Ανακαλύπτει τον Jan Savage, «στρατολογεί» μερικούς ορεξάτους νέους μουσικούς και ξεκινά on the road για μία εκ νέου δόση δόξας και θαυμασμού. Το tour δεν θα μπορούσε να μην σταματήσει στην Ελλάδα και έτσι το Σάββατο που μας πέρασε θα ήταν αδύνατο να μην ήμασταν εκεί για να δούμε αν ο μεγάλος Saxon «το είχε ακόμα».
Αυστηρά και αντικειμενικά, ο Sky Saxon, «το είχε απωλέσει» από καιρό. Παρόλ΄αυτά, η συναυλία – με μία μικρή κοιλιά – μας ενθουσίασε, μας προβλημάτισε, μας συγκίνησε και εν τέλει δεν μας απογοήτευσε. Ηχητικά, η μπάντα ήταν ό,τι έπρεπε. Με εξαίρεση δύο ή τρία σόλο της κιθάρας του Savage που δεν ακούστηκαν ποτέ, τα κλασικά τραγούδια (Can’t seem to make you mine, Pushin’ too hard, Mr. Farmer, Try to Understand, No Escape) αποδώθηκαν άψογα αλλά ο Saxon με εμφανή τα σημάδια της κόπωσης των φωνητικών χορδών δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος του.
Προσδοκίες ιδιαίτερες δεν είχε κανείς. Στην προήγουμενη εμφάνιση του στην Ελλάδα, το 1989, ο Saxon όχι μόνο είχε απογοητεύσει τους εκατοντάδες φαν τους, αλλά τους είχε αηδιάσει με μία στάση απερίγραπτη για επαγγελματία μουσικό. Φέτος αν και νιώσαμε ότι είχε την καλύτερη διάθεση τόσο στο να ευχαριστήσει το κοινό του όσο και να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, προδόθηκε τόσο απο την μητέρα Φύση όσο και από τις δικές του καταχρήσεις του παρελθόντος. Λίγο καιρό πριν ο Arthur Lee έκανε στο έπακρον το καθήκον του δίνοντας μας μία αξέχαστη συναυλία και ίσως αυτό να αποτέλεσε μία πηγή σύγκρισης για τους δύσπιστους που εκνευρίστηκαν με τη συναυλία αλλά δεδομένης της κατάστασης και της χρονικής αποσύνθεσης (ο Saxon είναι 58 χρονών) δεν νομίζω ότι κανείς δικαιούται να παραπονιέται.
Νομίζω πως κανείς δεν μετάνοιωσε για αυτή τη συναυλία. Το ρίσκο που κουβαλά ένα τέτοιο εγχείρημα είναι πάντα μεγάλο αλλά το κόστος του είναι σχεδόν πάντοτε μηδενικό. Ο Saxon φυσικά και γνωρίζει τις αδυναμίες του, αλλά τόσο ο ναρκισσιστικός χαρακτήρας του, όσο και η ζήλια του για έτερους «συμπολεμιστές» από τα 60’s που ακόμα μεσουρανούν, τον οδηγεί σε τέτοιες απόπειρες. Τελειώνοντας δεν πρέπει να ξεχάσουμε να δηλώσουμε τη χαρά μας για την εξαιρετική εμφάνιση των Yesterday’s Thoughts ως support group. Δυστυχώς δεν πρόλαβα τους Teddy Boys from the Crypt, αλλά οι Thoughts ήταν υπέροχοι. Μόλις κυκλοφόρησαν και δίσκο, οπότε θα έχουμε σύντομα νέα τους.
