Αν ήθελαν θα μπορούσαν να έχουν βγει στη σύνταξη από καιρό. Η Καλιφορνέζικη τετράδα που από τη δεκαετία του '80 μας έχουν συνηθίσει στο οικείο sex'n'drugs 'n' rock'n'roll lifestyle των συγκροτημάτων του είδους, φορώντας σε λάθος μέλη τις κάλτσες τους, και ποζάρωντας μόνο κάνοντας γκριμάτσες, έχει πλέον σαρανταρίσει.
Τώρα πια, αφού άνοιξαν το δρόμο σε μιλιούνια συγκροτημάτων που μιμούνται τον rap-rock ήχο τους και χαρακτηρίστηκαν νονοί του nu-metal, φοράνε τις κάλτσες τους όπως και εμείς, κάνουν γιόγκα, και συνθέτουν υπέροχες, ξεδιάντροπα μελωδικές "μπαλάντες", κατακτώντας με τα δύο τελευταία άλμπουμ τους και τα mainstream charts. Μια από τις μπάντες λοιπόν που μαζί τους πολλοί από μας μεγαλώσαμε, παίζει, κι εγώ νιώθω την ανάγκη να είμαι εκεί, standing in line to see the show tonight. Αναμενόμενα, το By The Way άνοιξε την εμφάνιση τους στο Manchester, συναυλία στα πλαίσια της ευρωπαϊκής τους περιοδείας.
Μια ώρα νωρίτερα είδαμε το support act, τους The Mars Volta, πενταμελές νεο-progressive σχήμα που ξεκίνησε το 2001 από το El Paso. Οι Peppers αργότερα επί σκηνής τους χαρακτήρισαν "the most happening band in the world right now", εμένα όμως, με κομμάτια διάρκειας από 10 λεπτά μέχρι μισή (!) ώρα, με έκαναν να βαρεθώ μέχρι δακρύων (για όσους ενδιαφέρονται περαιτέρω για την προσπάθειά τους να αποδομήσουν τις μουσικές συμβάσεις κάνοντας prog-rock, Latino και jazz fusion για τη νέα hardcore generation, δείτε www.themarsvolta.com).
Επιστρέφω στους Peppers και τη δεύτερη βραδιά της εμφάνισής τους στο Manchester, επίσης sold out εν ριπή οφθαλμού όπως και η πρώτη, σε venue χωριτικότητας 20.000 ατόμων.
Αφού έχει γίνει το απαραίτητο sound check (κατά τη διάρκεια του οποίου ο ντράμερ, Chad Smith, δοκίμασε τα ντραμς με τη βοήθεια του μωρού του), τα φώτα χαμηλώνουν για άλλη μια φορά (ευκαιρία για τσιγάρο, αφού, επίσημα, απαγορεύεται το κάπνισμα!), και το κοινό αρχίζει να ουρλιάζει. Μια που αναφερόμαστε στο κοινό, να πω ότι μου κάνει εντύπωση το νεαρό της ηλικίας του κοινού γύρω μου, από 12 (ναι)! μέχρι 16. Κάποιοι απ' αυτούς με τους γονείς τους (!), και κάποιοι die hard ηλικιωμένοι φαν σαν εμάς αποφασισμένοι να κρατήσουμε τις επάλξεις, είμαι σίγουρη ότι οι υπόλοιποι συνομίλικοί μας ήταν στις κερκίδες. Αυτή η ποκιλία δείχνει την απήχηση των Chilis εδώ και 20 χρόνια σε ένα πολύ πλατύ κοινό, αν και το κοινό πλαταίνει, αντί να συρρικνώνεται, με τα χρόνια. Καλό; Κακό; Στην κρίση του καθένα...
Μέσα στα ουρλιαχτά αναγνωρίζω τις πρώτες νότες του By The Way, το πρώτο single από τον ομότιτλο τελευταίο τους δίσκο, και ακούω τον Antony Kiedis να τραγουδάει "standing in line to see the show tonight" μαζί με το κοινό. Το φετινό του hairstyle είναι μαλλιά μαύρα, πιο μακριά, φοράει μακριά μαύρη φούστα τύπου "samurai" και επιδεικνύει (μαζί με τον Flea) μυική διάπλαση -καλογυμνασμένου- 20άχρονου. Το επιτόπιο άλμα του θα το ζήλευε επαγγελματίας μπασκετμπωλίστας.
Συνέχεια με Scar Tissue, το πρώτο single από το προηγούμενο LP, Californication, και το Suck My Kiss, επίσης από το ίδιο άλμπουμ. Πίσω από το συγκρότημα, ένα εντυπωσιακό backdrop που πότε μοιάζει με πολύχρωμες γρίλλιες παραθυρόφυλλου και πότε μετατρέπεται σε οθόνες που μεγεθύνουν λεπτομέρειες από τα τεκτενόμενα επί σκηνής. Μετά το τέλος του κομματιού ο Flea αρχίζει να επαναλαμβάνει τη φράση There's no place like Manchester, εμπλέκεται σε μία λεκτική διαμάχη με τον Kiedis για το αν το Manchester είναι καλύτερο από το Stoke, κάνοντας πλάκα με ψευτοβρεττανική προφορά, και ο Flea καταλήγει με τη φράση I fucked David Beckam in the arse this afternoon, προκαλώντας διαφορετικές αντιδράσεις στο κοινό. Ο Kiedis μας διαβεβαιώνει ότι ο Flea αστειεύεται, και συνεχίζουν με το This Is The Place, από το νέο LP, το οποίο ακολουθεί μια πολύ ωραία εισαγωγή στο Parallel Universe.
Γενικά, καθ' όλη τη συναυλία, τα intros και τα outros στα περισσότερα κομμάτια έχουν καλούς, μη-κουραστικούς αυτοσχεδιασμούς, με τον κιθαρίστα, John Frusciante, να έχει πολύ πιο πρωταγωνιστικό ρόλο live απ' ότι στα άλμπουμ. Το λιγότερο, ίσως, οπτικά αναγνωρίσιμο μέλος του συγκροτήματος (ο οποίος έχει κάνει και μερικά solo άλμπουμ) είναι σίγουρα στο πρώτο πλάνο καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας, με αποκορύφωμα ίσως τη διασκευή των Joy Division που παίζει μόνος του επί σκηνής στο encore. Άλλες στιγμές, μαζί με τον Flea, συναντιούνται στο μέσο της σκηνής για έντεχνα σολαρίσματα.Στο τέλος του κομματιού, ο Flea απολογείται δήθεν, I shouldn't have said it, it was a bad thing, για το σχόλιο περί Μπέκαμ, με τον Kiedis να συμμετάσχει στα σχόλια, πριν αρχίσουν να τραγουδάνε, με συνοδεία κοινού, το Other Side (κι αυτό από το Californication). Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω αρκετά άτομα από το κοινό να αναμεταδίδουν τη συναυλία από τα κινητά τους (ίσως εκμεταλλευόμενοι κάποια προσφορά του τύπου free evening calls τις καθημερινές!).
Ακολουθεί άλλο ένα Californication κομμάτι, το Purple Stain, και μετά το καινούριο, και πιο αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου, Don't Forget Me. Στο τέλος του καταπληκτικού αυτού κομματιού ο Kiedis φωνάζει δυο φορές "huge doses of love to Joe Strummer" και το συγκρότημα αρχίζει να παίζει την εισαγωγή του London's Calling, γυρνώντας τη αστραπιαία στο δικό τους Right On Time (βλέπε πάλι Californication). Σειρά έχει ένα παλιότερο κομμάτι, το I Could Have Lied (Blood Sugar Sex Magik L.P.), στο τέλος του οποίου ο Kiedis "προειδοποιεί" το κοινό ότι θα ακολουθήσει 45λεπτο keyboard solo - "Just kidding!"- και μπαίνει το Warm Tape, ακολουθούμενο από μια πολύ ωραία εισαγωγή κιθάρα-μπάσο του Can't Stop (και τα δύο tracks από το νέο L.P.).
Έπεται άλλη μία face to face συνάντηση του Flea και του Frusciante για άλλον έναν αυτοσχεδιασμό, με συνοδεία ρυθμικού χειροκροτήματος, ως εισαγωγή στο Californication, με έντονη κιθαριστική παρουσία σε όλη του τη διάρκεια. Ακολουθεί ένας καταιγισμός ουάουα pedals, drums solo και ουρλιαχτά του τραγουδιστή, κατά την διάρκεια των οποίων φωνάζει κάτι για τον Ian Curtis των Joy Division ("it's a special dance by Ian Curtis, thanks for…";). Ο Flea ευχαριστεί το κοινό και τους Mars Volta και μετά ξεσπάει το Give it Away, "one filthily kick-ass slice of funk rock", το κομμάτι που το '93 άνοιξε το δρόμο στα φαινόμενα τύπου Limp Bizkit και Linkin Park (άραγε αναρωτιούνται "τί κάναμε;"). Στο τέλος του κομματιού ο Kiedis φωνάζει "Peace" και η μπάντα αφήνει τη σκηνή.
Σε λίγο το αναμενόμενο encore με την όχι τόσο αναμενόμενη εμφάνιση του Frusciante μόνου του, σε μία συγκινητική διασκευή του Wilderness των Joy Division (ήρθαν διαβασμένοι οι Peppers και αποδίδουν τον ανάλογο φόρο τιμής στο θρυλικότερο συγκρότημα της πόλης που τους φιλοξενεί απόψε). Μετά από αυτό, βγαίνουν και οι υπόλοιποι και ακούγεται η εισαγωγή του Under the Bridge, το κομμάτι από το Blood Sugar Sex Magik που γράφτηκε για το θάνατο από overdose του πρώην κιθαρίστα τους, Hillel Slovak., το οποίο τραγουδάνε με τη συνοδεία του κοινού, για άλλη μια φορά, πριν μπει η καταιγιστική εκτέλεση του Search and Destroy των Stooges, που φαίνεται να μπερδεύει τα 15χρονα γύρω μου που μοιάζουν να απορούν. Η εκτέλεση κρατάει αρκετά, με σολαρίσματα, slow σφήνα άλλου κομματιού, επιστροφή στο αρχικό, με τον τραγουδιστή να παραληρεί shake shake, κορύφωση, αποχαιρετισμός see you next time, φώτα.
Ραντεβού ξανά στις 16 Αυγούστου, V Festival στο Stafford, και 24 στη Γλασκώβη.
