Όταν αναφέρεται κανείς στους Sisters Of Mercy, οι λέξεις δεν φαίνονται ικανές να περιγράψουν το μέγεθος, τη σημασία, τα επιτεύγματα και την ιστορία της μπάντας αυτής. Τι να πρωτοπείς δηλαδή; Ότι είναι εκείνοι οι οποίοι γέννησαν αυτή τη μουσική που όλοι εμείς λατρεύουμε; Ότι χωρίς εκείνους ίσως να μην υπήρχε αυτό το οποίο εμείς σήμερα ονομάζουμε gothic, dark και όλες εκείνες οι παραφυάδες της σκοτεινής μουσικής (electro, industrial κι ένας σωρός από άλλα ονόματα που με πολύ μεγάλη ευκολία ξεφυτρώνουν σχεδόν καθημερινά);
Οι Sisters Of Mercy λοιπόν, του Andrew Eldritch (της πιο επιδραστικής αλλά ταυτόχρονα και της πιο αλλόκοτης και ιδιόρρυθμης προσωπικότητας στο χώρο του gothic) ξεκίνησαν την νέα τους περιοδεία με τίτλο ''Smoke And Mirrors'' από το Amsterdam για να ταξιδέψουν παίζοντας 20-25 gigs, στην κεντρική κυρίως Ευρώπη (Γερμανία, 1 συναυλία στην Πολωνία και φυσικά στην Αγγλία). Οι Έλληνες οπαδοί, υποθέτω πως θα πρέπει να έχουν αρκετή υπομονή ώστε να ξαναδούν τους Sisters επί σκηνής σε ελληνικό έδαφος, μιας που πληρώνουν -εν μέρει- και τη συμπεριφορά ορισμένων ανεγκέφαλων εκείνο το βράδυ της 10ης Ιουλίου του 1997 στη Ριζούπολη, όπου πιθανότατα έβρισκαν διασκεδαστικό το να φτύνουν τον Eldritch... Το Avopolis Music Network λοιπόν δεν θα ήταν δυνατό να λείψει από αυτό το grand opening της περιοδείας, 8 περίπου μήνες μετά την τελευταία τους ζωντανή εμφάνιση στο M'Era Luna Festival στο Hildesheim της Γερμανίας, τον Αύγουστο του 2002. Σημειωτέον ότι εν όψει της καινούργιας περιοδείας, οι Sisters αποφάσισαν να διαθέσουν για δωρεάν download, μέσω του επίσημου site τους, ένα live video του We Are The Same Susanne. Το αποτέλεσμα ήταν να καταρρεύσει η ιστοσελίδα από τα χιλιάδες χτυπήματα και το video να αποσυρθεί!
Μια επίσκεψη στο Amsterdam ποτέ δεν είναι άσκοπη. Είναι γνωστές οι ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν την πόλη αυτή και δεν κρίνεται σκόπιμο να τις αναλύσουμε από αυτή τη θέση. Ατελείωτα κανάλια, πανέμορφα παμπάλαια οικήματα, ζωτικότητα, αρμονική συνύπαρξη φυλών από όλο τον πλανήτη, μια περίεργη αίσθηση ασφάλειας και ηρεμίας χαρακτηρίζουν τους ρυθμούς της πόλης. Πανέμορφα.
Ο νεότευκτος συναυλιακός χώρος βρίσκεται στα προάστεια της πόλης, δίπλα ακριβώς στο θηριώδες Amsterdam Arena, την ποδοσφαιρική έδρα του Ajax. Με εύκολη πρόσβαση (περίπου ένα 15λέπτο από το κέντρο του Amsterdam με το τρένο) και μεγάλη χωρητικότητα (περίπου 10.000) αποτελεί ιδανικό χώρο για συναυλίες. Πολύ μεγάλη αρένα, δυο τεράστια bars εκατέρωθεν της σκηνής, άριστος εξαερισμός, κερκίδα ακριβώς απέναντι από τη σκηνή και εξώστης (!). Ατελείωτοι βοηθητικοί χώροι περιμετρικά (τουαλέτες, χαοτικά μεγάλη γκαρνταρόμπα, χώρος για το merchandise των συγκροτημάτων και ένας χώρος για party μετά τις συναυλίες). Οι συγκρίσεις με την Ελλάδα είναι αναπόφευκτες...
Ο όρος τσογλάνια βρίσκει τη απόλυτη ενσάρκωση του στο πρόσωπο των εκνευριστικών και θoρυβωδέστατων (χωρις σκοπό) Sulpher. Πολύ φασαρία για το τίποτα, άθλια σκηνική παρουσία, φτυσίματα επί σκηνής, τσαντίλα από τον "τραγουδιστή" επειδή το κοινό δεν ανταποκρίνεται στην υπέροχη μουσική τους, κανένας σεβασμός στο road crew και στον κόσμο (που άρχισε να γιουχάρει προς το τέλος). Μας ταλαιπώρησαν για μισή περίπου ώρα. Υποθέτω πως για να τους παίρνει μαζί του ο Eldritch, κάτι θα έχει διακρίνει σε αυτούς...
Σκεφτείτε το εξής: είναι δυνατόν ένα συγκρότημα το οποίο έχει να κυκλοφορήσει κανονικό studio album εδώ και 13 χρόνια, το οποίο δεν έχει drummer αλλά drum machine (από το ξεκίνημα του) και εσχάτως έχει καταργήσει και τον μπασίστα (δηλαδή όλο το rhythm section είναι playback) να προκαλεί πανικό με τα live του και πώληση 8.000 εισιτηρίων στο συγκεκριμένο live; (Λάβετε υπ' όψιν σας και το γεγονός ότι για τους Ολλανδούς -και γενικότερα για τους κεντροευρωπαίους- συναυλίες σαν κι αυτή αποτελούν ρουτίνα μιας κι έχουν την ευκαιρία να τους βλέπουν σχεδόν κάθε χρόνο). Κι όμως είναι, εάν πρόκειται για τους Sisters. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος της μπάντας.
Σιλουέτες ντυμένες στα μαύρα ανηφορίζουν σιγά σιγά λοιπόν προς το Heineken Music Hall σχηματίζοντας μια παράξενη, σκοτεινή αλυσίδα και λίγο πριν την εμφάνιση των Sisters ο χώρος έχει σχεδόν γεμίσει. Επί σκηνής και εν μέσω άφθονου καπνού, εμφανίζονται οι δυο κιθαρίστες, Adam Pearson και Chris Seehan και κατόπιν ο κύριος Andrew Eldritch! Ότι και να λέει κανείς (για το αν είναι καραγκιόζης ή όχι και πολλά άλλα) είναι μεγάλη εμπειρία να έχεις απέναντι σου, στα 5 μέτρα τον Eldritch. Με το ξανθό μαλλί του ξυρισμένο πλέον, με τα στρογγυλά μαύρα γυαλιά του να έχουν πια αντικατασταθεί από άλλα μακρύστενα και με ένα δερμάτινο μπουφάν, αρχίζει να κινείται νωχελικά πάνω στη σκηνή στους ρυθμούς του Doktor Avalanche. Οι δυο κιθαρίστες, με μαύρα γυαλιά κι αυτοί, παίζουν τις πρώτες νότες του Crash And Burn.
Η ατμόσφαιρα σταδιακά ζεστένεται, ο κόσμος -τουλάχιστον μπροστά- χορεύει ακατάπαυστα και ο Eldritch πηγαινοέρχεται σε ολόκληρη τη σκηνή μένοντας με το αμάνικο t-shirt με το έμβλημα του Leeds που γράφει People's Republic Of West Yorkshire. Τώρα πια δεν κρατάει στο χέρι εκείνο το γνωστό μπουκάλι με την Absolute και το cranberry juice αλλά συνεχώς ένα τσιγάρο. Η φωνή του δεν έχει εκείνη τη δύναμη που την διέκρινε παλιότερα όμως ακόμα κι έτσι είναι ικανή να προκαλεί παραλήρημα στις τάξεις των οπαδών. Περισσότερο απαγγέλει πλέον, παρά τραγουδάει. Ο ήχος της κιθάρας μερικές φορές καλύπτει τη φωνή όμως ούτε αυτό φαίνεται ικανό να μετριάσει τον ενθουσιασμό. Ανέκφραστος, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, δεν λέει την παραμικρή κουβέντα αλλά μειδιά προς το τέλος. Χαρακτηριστικό της λατρείας που επιδεινκύει ο κόσμος στο πρόσωπο του Eldritch (αλλά και του σεβασμού που τρέφει ο ίδιος προς τα άλλα μέλη του συγκροτήματος) είναι το εξής: στο solo από κάποιο κομμάτι, ο κόσμος έχει επικεντρώσει την προσοχή και τις εκδηλώσεις του στον Eldritch. Εκείνος τους παροτρύνει να ασχοληθούν με τον Adam Pearson με χαρακτηριστικές κινήσεις και όταν βλεπει ότι δεν το καταφέρνει αποφασίζει να χαθεί μέσα στους καπνούς, στο βάθος της σκηνής...
Όλο το set έφθασε σε διάρκεια περίπου τη μία ώρα και 40 λεπτά μαζί με τα δυο encore. Ευτυχώς ή δυστυχώς το set list περιελάμβανε κομμάτια τα οποία είναι γνωστά κυρίως από τα live των Sisters τα τελευταία χρόνια και μέσα από τα αμέτρητα bootlegs που έχουν κυκλοφορήσει αλλά και από τα albums Flooodland και Vision Thing.
Crash And Burn, Burn, When You Don't See Me, Detonation Boulevard, We Are The Same Susanne, Will I Dream?, Flood I, Dominion/Mother Russia, Giving Ground (από την εποχή των Sisterhood), First And Last And Always, Flood II, Romeo Down, Summer, Temple Of Love, το instrumental Snubnose και Vision Thing κυριάρχησαν. Σίγουρα κομμάτια όπως τα Alice, Lucretia, Heartland, η εκπληκτική διασκευή του Gimme Shelter, This Corrosion και More μας έλειψαν αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Όπως και να έχουν τα πράγματα, είναι τεράστια εμπειρία να βλέπεις επί σκηνής τους Sisters Of Mercy...
