Σε μία από τις τρεις αίθουσες όπου εκτυλίχθηκε πέρυσι το φεστιβάλ Holidays in the Sun, ερχόμαστε να (ξανα)δούμε τους Dead Kennedys. Με τα τρία αρχικά μέλη στη σύνθεσή τους, τον East Bay Ray στη κιθάρα, τον Klaus Flouride στο μπάσο, και τον DH Peligro στα ντραμς (είχε κάνει ντράμερ και στους Red Hot Chili Peppers), και τον Brandon Cruz των Dr Know (πανκ γκρουπ από τα '80ς) στη θέση του Jello Biafra, όπως και πέρυσι.
Ο κόσμος ήταν κυρίως πιτσιρίκια, αλλά και αρκετοί "βετεράνοι". Τα πρώτα support συγκροτήματα πέρασαν αδιάφορα για μένα. Ίσως για τους οπαδούς του νεο-ποπ-πανκ με ήχο Green Day, Blink 182 και τα του είδους, να παρουσίαζαν ενδιαφέρον, όμως εγώ αρκούμαι στους Bad Religion, άντε και στους Offspring, ευχαριστώ πολύ.
Η αποκάλυψη της βραδιάς ήταν οι καταπληκτικοί King Prawn, λονδρέζικο σχήμα, που σύμφωνα με τον αγγλικό τύπο παίζει ska punk και σύμφωνα με τους ίδιους wildstyle. Θα συμφωνήσω μαζί τους. Η μουσική τους είναι ένα κράμα από οικεία στοιχεία (όπως Asian Dub Foundation και Dead Kennedys) όμως ταυτόχρονα ιδιαίτερη, και ένας από τους λόγους είναι σίγουρα η σκηνική τους παρουσία.
Με δύο ασιάτες στη σύνθεσή τους, τον Al Rumjen στα φωνητικά, μπάσο, κιθάρα και μελόντικα (!), τον Babar Luck, με πλήρη εθνική αμφίεση, στα φωνητικά και μπάσο,καθώς και τον Devil Hands στην κιθάρα, τον Nikolai στα ντραμς και τον Dr Nelly στην κορνέτα, ξεσήκωσαν το κοινό για μία ώρα με παλιά και καινούρια κομμάτια. Έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα άλμπουμ, το πρώτο (First Offence) το '95 και το τελευταίο (Got The Thirst) πρόσφατα, στις 5 Μαΐου '03. Αξίζει να τους ακούσετε, κι ακόμα περισσότερο να τους δείτε (www.kingprawn.co.uk).
Μετά από σύντομη αναμονή βγαίνουν οι Kennedys επί σκηνής, με τον Cruz να έχει το χέρι του "κούνια", μετά από επί σκηνής ατύχημα πριν δυο μέρες στο Birmingham.
Σύμφωνα με το τελευταίο ανακοινωθέν, δεν θα εμφανιστεί μαζί τους στο υπόλοιπο της περιοδείας (βρίσκονται στη Νορβηγία αυτή τη στιγμή) λόγω του σοβαρού τραυματισμού στον ώμο του (στη θέση του ο Jeff T. των Vaz Hoil).
Δεν προκαλεί έκπλήξη, γιατί, όπως και το καλοκαίρι που σκαρφάλωνε στα ηχεία και χτυπούσε το κεφάλι του με το μικρόφωνο μέχρι που μάτωνε, και τώρα, παρά το ατύχημά του, δεν σταμάτησε τις "επισκέψεις" στο κοινό που ήθελε να τραγουδήσει μαζί του, μια που κάθε ένα κομμάτι (Kill the Poor, Nazi Punks Fuck Off, MTV-Get Off The Air, California Uber Alles, Holiday in Cambodia, Police Truck, Let's lynch the Landlord, Chemical Warfare, Viva Las Vegas, Too drunk to fuck, κ.τ.λ.) είναι πλέον γνωστό και κλασικό.
Αυτή είναι και η ομορφιά της συναυλίας τους, έστω και -δυστυχώς- χωρίς την ηγετική μορφή του Biafra, ο κόσμος τους αγαπάει, ξέρει τα τραγούδια απ'έξω κι ανακατωτά ένα προς ένα (είναι το soundtrack της εφηβείας μας) κι αυτή τα παίζουν ακόμα με απίστευτη πόρωση και ενεργητικότητα. Εύχομαι καλή διασκέδαση στους Νορβηγούς, και στους Έλληνες Kennedικούς να τους δουν σύντομα.
