Η σκηνοθεσία και η οριοθέτηση του live.
Tί εστί συναυλία; Το παραπάνω ερώτημα ενδεχομένως ελάχιστα να βασανίζει τους περισσότερους μουσικόφιλους αλλά στο παρελθόν έχει ξυπνήσει πολλές συζητήσεις τόσο για τη χρηστικότητα του όσο και για την φύση του αυτή καθ'εαυτή. Το συναυλιακό δρώμενο είναι η παλαιότερη μορφή μετάδοσης της μουσικής και μέχρι τον προηγούμενο αιώνα και την εφεύρεση του φωνογράφου ήταν το μοναδικό μέσο μουσικής. Ξεκίνησε όταν κάποιος χιλιάδες χρόνια πριν άνοιξε το στόμα του και τραγούδησε και θα συνεχίζεται μέχρι το τέλος του κόσμου. Τα τελευταία 60 χρόνια, η συναυλία άλλαξε χαρακτήρα και αποτέλεσε ένα αμφιλεγόμενο προσάρτημα σε ένα ήδη προϋπάρχον ηχογραφημένο αποτύπωμα τέχνης που σκοπό είναι πρωτίστως να το προωθήσει και δευτερευόντως να το ενισχύσει. Πολέμιοι της συναυλίας υπάρχουν πολλοί ακόμα και σήμερα. Άνθρωποι σκεπτόμενοι απορρίπτουν την live απόδοση μιας μπάντας ή ενός καλλιτέχνη που αγαπούν με μόνη δικαιολογία την περίπτωση αλλοίωσης της απόλαυσης. Ίσως η υπερβολική ανάλυση σε τούτη την μερίδα του κόσμου να ξεφεύγει από τα επιτρεπτά λογικά όρια, παρόλ΄αυτά δεν μπορεί να αγνοηθεί. Οι υπόλοιποι, που αναζητούμε κάθε καινούργια επίσκεψη ενός σημαντικού συγκροτήματος, περιμένουμε κάτι τέτοιες βραδιές σαν και αυτή της Κυριακής για να επανεξετάσουμε και να ανακατασκευάσουμε στο νου μας την ζωντανή ευχαρίστηση μιας συναυλίας. Και για όσους δεν κατάλαβαν, οι Flaming Lips μας πήραν τα μυαλά.
Tη βραδιά άνοιξαν οι ευτυχείς Film, που γνωρίσαμε για πρώτη φορά στο Μουσικό Μαραθώνιο και ξεχωρίσαμε με τη μία από τους υπόλοιπους. Από τότε τους είδαμε να παίζουν support στους Puressence, να ηχογραφούν σιγά σιγά το ντεμπούτο τους και γενικώς να ανεβαίνουν, κάτι που δεν μπορεί παρά να μας χαροποιεί. Τη χθεσινή βραδιά, εκτός του ότι είχαν την τιμή να παίξουν support για την καλύτερη μπάντα -αυτή τη στιγμή- στον κόσμο, είχαν την χαρά να παίξουν σε γεμάτο club, άσχετα αν αυτό δεν τους συμπεριφέρθηκε με τον δέοντα σεβασμό. Η μάζα δεν αμφισβητείται όμως και είτε η ανυπομονησία, είτε η ταλαιπωρία του κρύου και της γενικότερης κόπωσης που συνιστά μία Κυριακή, συνετέλεσαν ώστε οι Film να μην τύχουν ζεστής υποδοχής. Ωστόσο, η παρουσία τους και δη της τραγουδίστριας ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Το υλικό μπορεί να είχε σταθεί στις 90's αναμνηστικές Radiohead ηχητικές φωτογραφίες και έτσι να προξενούσε κάποια νοσταλγική αμηχανία, αλλά το μέλλον είναι μπροστά τους. Αν μη τι άλλο, μπορούν πάντα να λένε ότι η μπάντα τους "άνοιξε" για τους Flaming Lips.
To πενταμελές (για τις ανάγκες του live) σχήμα από την Oklahoma έκανε την εμφάνιση του με τρόπο τέτοιο που ξεσήκωσε τους πάντες. Εκτός του frontman Wayne Coyne που ήταν ντυμένος άνθρωπος (δεν ξεγέλασε κανέναν όμως), οι υπόλοιποι ντυμένοι σαν ζώα πήραν τις θέσεις τους, ετοίμασαν τα καλούδια τους και το show ξεκίνησε. 4,3,2...1 Ladies and Gentlemen The Flaming Lips. Έναρξη με το "Race for the prize" με τεράστια μπαλόνια να ταξιδεύουν, κονφετί να χορεύουν και ένα video δυναμίτη να ενισχύει το καλά σκηνοθετημένο οπτικοακουστικό trip σε μία βραδιά που τελικά τίποτε δεν αφέθηκε στην τύχη χωρίς αυτό να είναι στο ελάχιστο άδικο.
Μίλησαν αρκετοί για την ακριβή σκηνοθεσία της συναυλίας και της αδυναμίας αυτής για οτιδήποτε αυθόρμητο αλλά ίσως λησμόνησαν την τεράστια προεργασία μιας μπάντας που δεν χρωστά στο κοινό της κάτι παραπάνω από την ίδια της τη μουσική. Αλήθεια ποιός θα ήταν δυσαρεστημένος αν οι Lips έκαναν μία εμφάνιση σαν όλες τις άλλες; Λογικά κανείς, μιας και η μουσική είναι αυτή που έχει σημασία, αλλά όταν περιτυλίγεται από μία ιδιαίτερη υπογραφή που διακατέχεται από αστείρευτο χιούμορ, τεράστιο ταλέντο και από μία εκπληκτική διάθεση για απλή πρωτογενή διασκέδαση, τότε οι αισθήσεις απογειώνονται.
Η συνέχεια έβρισκε τους Lips πότε στο "Yoshimi...", πότε στο "The Soft Bulletin" και πότε-πότε στις παλαιότερες φανταστικές δουλειές τους. "Fight Test", "Yoshimi vs the pink robots", "She don't use jelly", "Waiting for Superman", "A Spoonful weighs a ton", "All we have is now", "Do you realize", "In the Morning of the Magicians" και ένα μαγευτικό φινάλε με το αριστουργηματικό "What is the light" υπό τις εικόνες του 2001: A Space Odyssey. Mε μεγάλη σιγουριά, σταρ της βραδιάς απεδείχθη η καλόγρια που τραγούδησε την Yoshimi a cappela ενώ όλα τα video που πλαισίωναν το show ήταν απλά τέλεια χωρίς να είναι ένα συνηθισμένο μοντάζ εικόνων που έχουμε ξαναδεί και να μας αποσπούν χωρίς λόγο.
Η συναυλία με μία λέξη ήταν αξέχαστη. Οι προσδοκίες του κόσμου ήταν σίγουρα πολύ υψηλές (χωρίς αυτό να ήταν ανάγκη) και νομίζω ότι καλύφθηκαν υπέρ του δέοντος. Άθελα τους οι Flaming Lips έθεσαν νέα standards για τα συναυλιακά δρώμενα και στη χώρα μας άσχετα αν θα περιμένουμε πολύ καιρό να δούμε κάτι αντίστοιχο από μία άλλη μπάντα. Στην περίπτωση δε, που ο Coyne δεν ήταν βραχνιασμένος και είχε τη δυνατότητα να τραγουδήσει όπως πραγματικά μπορεί, τότε ίσως μιλούσαμε για το καλύτερο live ever. Mικρή σημασία έχει ωστόσο η αξιολόγηση και η σύγκριση. Το αποτέλεσμα δεν παραμένει ποτέ το ίδιο και ευτυχώς αλλάζει διαρκώς.
