Κάθε φορά που οι Residents περνούν από τα μέρη μας, έχουν και κάτι διαφορετικό να παρουσιάσουν, και αυτός είναι βέβαια ο λόγος που το κοινό συρρέει να παρακολουθήσει τις συναυλίες τους, επειδή είναι εξασφαλισμένο το γεγονός ότι δεν πρόκειται να δεις το ίδιο πράγμα με την προηγούμενη φορά, όσο μικρό κι αν ήταν το χρονικό διάστημα ανάμεσα στις δύο εμφανίσεις.
Αυτό το κάτι ασφαλώς έχει να κάνει με το νέο κάθε φορά άλμπουμ τους. Τούτη τη φορά λοιπόν μας χάρισαν τις καινούργιες τους ιστορίες, έτσι όπως περιέχονται στο "Demons Dance Alone", μια ακόμη ενδοσκοπική ματιά στον παράδοξο ψυχισμό των ανθρώπων και μια αλληγορική περιγραφή των εμμονών τους γύρω από τη σχιζοφρενική κατάσταση των σύγχρονων πραγμάτων. Παίρνοντας και εκείνοι ως αφορμή την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, έγραψαν μερικά απ' τα καλύτερα avant pop κομμάτια τους, και τα στόλισαν με στίχους ακραίους θα λέγαμε, αστείους μεν αλλά και πέρα για πέρα σοβαρούς, πάντοτε όμως υπηρετώντας τους κανόνες μιας μπουρλέσκ Τέχνης.
Επάνω στη σκηνή ανέβηκαν οι τέσσερις Residents (παρεμπιπτόντως, ο πυρήνας του συγκροτήματος είναι ένα ντουέτο που πλαισιώνεται από δύο ακόμη άτομα - που θα μπορούσαν να είναι οποιοιδήποτε - ώστε να σχηματίζεται ένα κουαρτέτο, το απόλυτο σε αριθμό σχήμα με τα στάνταρ που έθεσαν οι Beatles, όπως δηλώνουν οι ίδιοι) με διαφορετικά κουστούμια απ' την προηγούμενη εμφάνισή τους (σε απομίμηση στολών παραλλαγής), και χωρίς τους γνώριμους βολβούς ματιών στο κεφάλι, αλλά με μάσκες αλλόκοτες και ζωτικές στην αφήγηση της ιστορίας των τραγουδιών και γάζες να τυλίγουν το υπόλοιπο κεφάλι. Το σκηνικό συμπλήρωνε ένα δίχτυ πίσω απ' το οποίο ξεπετάγονταν δύο ακόμη φιγούρες, μια γυναικεία που προσέθετε και φωνητικά και μια αντρική που ενσάρκωνε το δαίμονα που κρύβεται μέσα στο κάθε έναν από εμάς.
Στην ουσία δεν επρόκειτο για συναυλία, περισσότερο έφερνε προς ένα πρωτοποριακό θεατρικό δρώμενο που βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στη μουσική του. Ως εκ τούτου, θα το θεωρούσαμε λογικότερο ο χώρος να περιείχε καρέκλες και οι θεατές να παρακολουθούσαν τη βραδιά καθιστοί, μιας και αυτό που εισέπρατταν από σκηνής ήταν ένα εγκεφαλικό μήνυμα που απαιτούσε απόλυτη προσοχή και λιγότερη φυσική συμμετοχή.
Ακόμη κι έτσι όμως, στη μιάμιση και βάλε ώρα που έπαιξαν - αυτό το τελευταίο σε εισαγωγικά, γιατί ήταν πολύ ύποπτο το ποσοστό ζωντανής μουσικής που παρήγαγαν σαν μουσικοί το βράδυ εκείνο, για παράδειγμα μου φαίνεται πολύ απίθανο ο βιμπραφωνίστας να έπαιξε όλους τους κρουστούς ήχους που ακούστηκαν! - υπενθύμισαν σε όλους ότι εξακολουθούν να είναι μια κατηγορία συγκροτήματος μοναδική στα χρονικά της μουσικής του 20ου και κάτι παραπάνω αιώνα, κι ένας Θεός ξέρει αν θα βρεθεί ποτέ άλλο γκρουπ για να συγκατοικίσει μαζί τους στη γωνιά αυτή της ευρύτερης Δυτικής ηχητικής τεχνοτροπίας.
