Θα προβώ σε μία αιρετική αποκάλυψη: Η Beth Orton είναι πρωινό sex!
Για σκεφτείτε το λίγο, έως ότου προσπεράσω τα εισαγωγικά…
Οι Mind Waltz, που μας υποδέχτηκαν την βραδιά της Παρασκευή στο Gagarin 205, εδώ και αρκετά χρόνια κάνουν αρκετά καλά και διακριτικά αυτό που ξέρουν. Κιθαριστική pop με άλλοτε χαρούμενη και άλλοτε μελοδραματική διάθεση, με συμπαθητικό στήσιμο επί σκηνής, ευχάριστοι και με αξιοπρόσεκτο το προσωπικό στυλ που παρουσιάζουν, χωρίς όμως να εντυπωσιάζουν και να ξεπερνούν ανέγγιχτοι τον άχαρο ρόλο του support act. Να αναφέρω βέβαια ότι συντάκτρια του Avopolis δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό της, για τους δικούς της βέβαια λόγους, τους οποίους αφήνω ασχολίαστους (sorry darling!)
Πρωινό sex είπα; Σημειώστε λάθος! Είναι πρωινό sex που έχει συνδυαστεί με απολαυστικό μασάζ και απρόσμενο ξύπνημα με oral ευχαρίστηση. Αισθαντικό και αισθησιακό, ρυθμικό και φυσικό, τυλιγμένο σε ένα πέπλο αγνότητας, αυτό που ο φίλτατος Μορφέας άφησε στους νεαρούς εραστές παρακαταθήκη της ευγενικής παρουσίας του.
Πάμε πάλι από την αρχή…
Η Beth Orton, η συμπαθέστατη αγγλίδα τραγουδοποιός από το Norfolk, επιβεβαίωσε τις υποψίες μας με την εμφάνισή της. Φάνηκε ντροπαλή αλλά και αμήχανη πάνω στη σκηνή όταν έπρεπε να επικοινωνήσει με το κοινό, καταλήγοντας σε αποτυχημένα αστεία και πολυφορεμένα αυτές τις δυστυχώς περίεργες μέρες αντιπολεμικά συνθήματα, κερδίζοντας όμως αμέσως με την λιτή της παρουσία, το χαμόγελό της και το τυπικό αγγλικό νευρικό γέλιο της. Μα πάνω και πρωτίστως απ'όλα με αυτή την απαράμιλλη φωνή της και φυσικά το εξαιρετικό ηχητικό αποτέλεσμα της εξαμελής μπάντας της.
Εάν άφηνες τον εαυτό σου να παρασυρθεί στο υπνωτικό trip της Beth Orton, εκεί που η απελπισία, η μοναχικότητα και η εξωτερίκευση των προσωπικών εσωτερικών δαιμόνων γίνονται μέρος μίας ιδιότυπης ψυχοθεραπευτικής διασκέδασης, και έκλεινες τα μάτια, θα ένιωθες να ταλαντεύεσαι ανάμεσα σε δύο κόσμους -τόσο κοντινούς μα και τόσο μακρινούς- σε απόσταση πολύ μεγαλύτερη και από εκεί που χωρίζει την οδό Λιοσίων με τις βρετανικές επαρχιακές πεδιάδες.
Το μελαγχολικό περσινό και σχετικά υποτιμημένο album "Daybreaker", απέκτησε νέες διαστάσεις ύστερα από την ζωντανή του, σχεδόν στο σύνολο, παρουσίαση, ακόμα και το απογυμνωμένο και αργόσυρτο στο encore "Concrete Sky", ενώ στιγμές από το παρελθόν της, όπως τα "Galaxy of Emptiness", "Central Reservation" και "She Cries Your Name" έλαμψαν.
Όμως όλες οι εμπειρίες έχουν και τα αρνητικά τους, οπότε και στην περίπτωση της Beth Orton, όσοι δεν κατάφεραν, ή δεν ήταν στην κατάλληλη διάθεση ώστε να γίνουν κοινωνοί της ατμόσφαιρας, κυρίως όσοι προτίμησαν να συνομιλούν με την παρέα τους, ίσως και να κουράστηκαν, με τα επαναλαβανόμενα αργά ρεφρέν στα οποία αρέσκεται η τραγουδοποιός, και τους μακρόσυρτους κιθαριστικούς δακτυλισμούς.
Αυτοί όμως έχασαν…
Για όσους ανοίχθηκαν και δέχθηκαν την φωνή της Beth να κατακλύσει τα σωθικά τους, η απόλαυση και η ψυχική αγαλλίαση, σε στιγμές, ήταν απεριόριστη και ανεκτίμητη, ακόμα και αν δεν εμπεριείχε κομφετί, χνουδωτά ζωάκια, και άλλα λοιπά που θυμόντουσαν και συζητούσαν αρκετοί -κατάλοιπα μνήμης της περασμένης εβδομάδας…
