Kαταρχάς να ξεκαθαρίσω κάτι: οι Porcupine Tree μου κράτησαν πολύ καλή συντροφιά καθ'ολη τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 με άλμπουμ όπως Up The Downstairs ή το Signify κι ειδικά με εκείνο το ανυπέρβλητο On The Sunday Of Life και με τους παραισθησιογόνους στίχους του Nine Cats, το περιβαλλοντικό προβληματισμό του Radioactive Toy και τη τριπάτη μουσική του Synethesia.
Κανείς δεν μένει (ή δεν πρέπει να μένει) στο απυρόβλητο… ούτε καν οι παιδικοί μας ήρωες κι ιδιαίτερα περιπτώσεις σαν τους Porcupine Tree. Ήταν η τέταρτη φορά που τους έβλεπα ζωντανά, δυο κατά τις προηγούμενες εμφανίσεις τους στη χώρα μας κι άλλη μια στην Αγγλία, αλλά με τη χθεσινή εμφάνιση κατέρρευσε ένας ολόκληρος κόσμος για μένα.
Πρώτα τα καλά: άψογος ήχος, μια τεχνικά και μουσικά άρτια μπάντα από κάθε άποψη, ένα σχεδόν γεμάτο Ρόδον, που περισσότερο θύμιζε συναυλιακό χώρο όπου θα παίζανε οι Uriah Heep, παρά οι Porcupine Tree. Σαρανταρηδες και πενηντάρηδες, κοινό που παρέπεμπε περισσότερο σε μεταλ συναυλία. Κάτι που δεν είχα παρατηρήσει στα προηγούμενα live τους κι ίσως μια ένδειξη (ή μήπως απόδειξη;) ότι η μπάντα πήρε ...στραβό δρόμο; Θα τα πούμε αργότερα αυτά όμως.
Τα άσχημα τώρα: Δυστυχώς είναι πολλά. Να ξεκινήσω από τον Steven Wilson, που για ακόμη μια φορά μας απέδειξε πόσο καβαλημένο καλάμι είναι: Μαύρα γυαλιά επί σκηνής (δεν είστε οι Sisters Of Mercy ρε παιδιά, πως να το κάνουμε), ξυπόλητος (ούτε η μπάντα από το Jesus Christ Superstar είστε, αν δεν το παρατηρήσατε) και με δηλώσεις του τύπου "Είστε πολύ τυχεροί που είμαστε εμείς εδώ (και σας προσφέρουμε απλόχερα τη μουσική μας)" μου έδωσε την εντύπωση ενός αλαζόνα, υπερόπτη και κυρίως -με βάση τα λεγόμενα του ιδίου προηγούμενων χρόνων- αβάσταχτα αμετροεπή. Και, ναι, Ο.Κ., αυτά τα είδαμε και στις προηγούμενες συναυλίες να συμβαίνουν, αλλά σήμερα εν έτει 2003 μου μοιάζουν απύθμενα γραφικά και κυρίως ανούσια.
Προσπερνάμε το νέο πόνημα της μπάντας... Ή μήπως όχι; Η αλήθεια είναι ότι αυτό που με ξένισε περισσότερο δεν ήταν ο Steven Wilson και οι όποιες φιοριτούρες του, αλλά κυρίως η μετάλλαξη του ήχου τους σε "κλώνους των Paradise Lost και των ...Queensryche" από "κλώνους των Pink Floyd" (ακόμη αναζητώ εκείνον που κατέληξε σε μια τέτοια αυθαίρετη διαπίστωση περί ομοιότητας των δυο σχημάτων. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές -ακόμη κι επιδερμική σχέση να έχεις με τη μουσική- ότι οι Porcupine Tree ουδέποτε μα ουδέποτε δεν ακούγονταν έστω και στο ελάχιστο σαν Φλοιντ!). Μη γελάτε γιατί ο νέος δίσκος αυτό είναι: ένα συνονθύλευμα από ριφς, βαριές κιθάρες, περάσματα από συνθεσάιζερ, ντραμς, ντραμς, πολλά ντραμς και κυρίως παντελή έλλειψη μελωδίας. Μόνο το Trains διασώζεται, γι'αυτο το έπαιξαν και για ενκορ, γνωρίζοντας ότι είναι η πιο δυνατή στιγμή ενός μέτριου έως απαράδεκτου In Absentia…
Όλη η συναυλία κύλησε έτσι: παίξανε το άλμπουμ τους συν το Waiting από το Signify και το Last Chance to Exit planet Earth από το προπέρσινο Lightbulb Sun κι αυτό ήταν. Αποχώρησαν μετά Βαΐων και κλάδων, αφήνοντας τον γράφοντα και μαζί ένα γεμάτο Ρόδον να παρακαλάει για ένα στάνταρ-ενκορ Radioactive Toy ή για κάτι έστω που να θυμίζει τις ένδοξες εποχές του παρελθόντος. Δεν το έκαναν και νομίζω ότι έχασαν οπαδούς… σαν εμένα δηλαδή κι αρκετά άτομα τα οποία είδα να κάθονται μουδιασμένα βλέποντας τη κατάντια μιας από τις καλύτερες αντεργκράουντ μπάντες των '90 να μετατρέπεται σε αυτό που ο ίδιος ο Wilson είχε κάποτε απορρίψει μετά βδελυγμίας: να γίνουν δηλαδή παιχνίδι στα χέρια των δισκογραφικών. Ο νοών νοείτω. Last Chance To Exit The Record Industry Mr. Wilson… Ευχαριστώ πολύ για το βαρετό βράδυ που μου χαρίσατε και σας υπόσχομαι ότι αν ξανάρθετε θα φροντίσω εκείνη τη μέρα να πάω σε κάτι καλύτερο από το θέαμα που μου παρουσιάσατε… στους Iron Maiden λόγου χάρη... Τουλάχιστον αυτοί έχουν ΚΑΙ μελωδίες...
