Σε αυτή τη συνάντηση, μαζεύτηκαν οι πότες της στρογγυλής τραπέζης και είπαν να στήσουν ένα γλέντι για να γιορτάσουν, να γιορτάσουν απλά, άνευ ιδιαίτερου λόγου!
Μέσα σε φωτισμούς και χειροκροτήματα ανέβηκαν στη σκηνή και ψυθίρισαν τις πρώτες νότες! "Αγρύπνια" ακούστηκε η φωνή του δημιουργού, γνώριμη και μεστή, και έδωσε το σύνθημα αυτής της γιορτής.
Δύσκολα μπορώ να περιγράψω αυτά που αξιώθηκα να δώ εχθές το βράδυ. Σ' ενα θαύμα και σε μια αποκάλυψη τα λόγια δεν έχουν τόπο και οι λέξεις δε βρίσκουν ορισμό. Στην πίστη οδηγήσαι τυφλά σχεδόν απο ένστικτο, που σιωπηλά υπάρχει και εκδηλώνεται όταν βρείς το πρόσωπο το λόγο, τη στιγμή, την ανάγκη. Η παράδοση υπάρχει και αυτή μέσα σου και ή την ακολουθείς, ή την αποποιείσαι ή απλά την κρατάς ώσπου να βρείς τους κοινούς παρανομαστές για να την οδηγήσεις και να οδηγηθείς εκεί που εσύ λαχταράς. Και η τέχνη είναι μια ανάγκη, ένα όνειρο, μια δημιουργία που ελεύθερα σου χαρίζεται για την πλάσεις και να την φτάσεις μακριά, μα που αν προσπαθήσεις να τη βάλεις σε καλούπια θα καταστραφεί.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κάπου εκεί ταλαντεύεται! Σμιλεύει την τέχνη του ελέυθερα, δίχως φραγμούς, κρατά την παράδοση και πάνω σε αυτή χτίζει ακολουθώντας απλά το ένστικτο του δημιουργού. Σε καλέι να τον πιστέψεις, γίνεται αφορμή για να αφεθείς και εκεί επάνω σου αποκαλύπτει όλη την μαγεία της τέχνης, της δημιουργίας, της πίστης σε ότι αληθινό και απλό, που δεν επιτρέπει στην ουσία και την αγνότητα του να εγκλωβιστεί μέσα σε ετικέτες και ταμπέλες των καιρών και των μουσικών. Αυτό το live ήταν πραγματικά μια αποκάλυψη και για μένα και για την παρέα μου (που όλοι κινούμαστε σε εντελώς διαφορετικούς κύκλους μουσικής) αλλά και για όλο τον κόσμο που ασφυκτικά κατέκλυσε το χώρο.
Ένας δημιουργός ουσιαστικός, κάτι που έγινε πολύ πιο αισθητό σε αυτή τη ζωντανή εμφάνιση, ένα πρόγραμμα εκπλήξεων, που ο Παπακωνσταντίνου βάπτισε, όπως ανέφερε, κάτι μεταξύ Βλαχοπανκ και Βλαχοψυχεδέλειας! Άδικο δεν είχε μιας και το βλαχο αποτελούσε τα παραδοσιακά στοιχεία που περιελάμβανε η μουσική του, και πανκ και ψυχεδέλεια γιατί κινήθηκε σε φόρμες εκκεντρικές, δίχως φραγμούς, με το κάθε όργανο να παίζει ένα δικό του ρόλο μέσα σε μια σύνθεση και να ξεφεύγει απο τα κλασικά και τετριμένα. Η ηλεκτρική κιθάρα να βαράει σε σκληρούς ρυθμούς, σε ροκ και πανκ αποχρώσεις, ακόμα και όταν συνοδεύε με solo νότες τραγούδια της τάβλας, και η τρομπέτα πότε να παίζει το ρόλο της και πότε να μεταμορφώνεται σε κλαρίνο! Όλα να παίζουν αυτό που η φύση τους χάρισε και όλα μαζί και μόνα τους να σαν σε ιεροτελεστεία να ακολουθούν τα μυστήρια των μουσικών μονοπατιών και ονείρων. Ανεπίδεκτοι ακόλουθοι των μουσικών φορμών που επιβάλλει το σύστημα και η βιομηχανία ήταν οι: Μπάμπης Παπαδόπουλος (κιθάρες), Γιώργος Μπαντούκ (φυσαρμόνικα, ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα), Δημήτρης Μυστακίδης (ακουστική κιθάρα, πλήκτρα), Φώτης Σιώτας (βιολί, πλήκτρα), Παντελής Στόϊκος (τρομπέτα, καβάλ), Δημήτρης Μπασλάμ (κοντραμπάσο), Αλέξης Αποστολάκης (τύμπανα). Ενώ μαζί με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου τραγούδησαν οι: Δέσποινα Σελίδου (άξια), ο Φώτης Σιώτας (όσον αφορά στο τραγούδι αυτό το παιδί θα μπορούσε να σταθεί σε οποιαδήποτε πίστα, ακόμα και σε αυτή της εκκλησίας) και ο Γιώργος Μιχαήλ, ένας γραφικός αυθεντικός τύπος, ο οποίος ήταν ο συμπρωταγωνιστής αυτής της βραδυάς, μιας και εκτός απο το εκπληκτικό τραγούδι του, δεν σταμάτησε να προκαλεί τα χαμογελά μας!
Ίσως κάποιοι να πίστευαν πως το να πας να δείς τον Παπακωνσταντίνου, ή κάποιον άλλο που βρίσκεται στους κύκλους του έντεχνου, όπως δυστυχώς επιβάλλεται να κατάσσουμε τις μουσικές σε κάποιο είδο απόλυτα, σημαίνει πως θα καθόσουνα να πιείς, να μελαγχολήσεις σε σημείο μιζέριας, να σιγοτραγουδήσεις, και να αρχίσεις να θυμάσαι και να καταριέσαι για όλες τις τυποποιημένες συμφορές σου! Ευτυχώς αυτή η αντίληψη ισοπεδώνεται όταν υπάρχουν δημιουργοί, και προτιμώ να λέω δημιουργός γιατί απο καλλιτέχνες πήξαμε, σαν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Το πρόγραμμα περιελάμβανε κομμάτια κυρίως απο τον τελευταίο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου "Αγρύπνια", αλλά και απο τις προηγούμενες δουλειές του. Οι εκτελέσεις κάποιων κομματιών, ίσως και όλων, σε αυτή τη ζωντανή τους παρουσίαση πραγματικά ήταν άκρως αποκαλυπτικές φανερώνοντας την ουσία και την δύναμή τους! Υπήρξαν στιγμές που και μεις είχαμε ξεφύγει με αυτά που ακούγαμε, απλά γιατί έφταναν σε σημείο να μην ερεθίζουν μόνο την αίσθηση της ακοής, αλλά όλες τις αισθήσεις, ακόμα και τις πιο προσωπικές για τον καθένα, διεγείροντας τα πιο ταπεινά και εκστατικά χαμόγελά μας. Ήταν πραγματικά μια γιορτή που άλλαζε μορφές! Άλλωτε έμοιαζε με πανηγύρι και άλλωτε με λειτουργία όπου κάθε φωνή έβρισκε δύναμη να ψάλλει όλα τα στιχάκια με άκρα πίστη στο δημιουργό.
Κάποια στιγμή αποφάσισαν καθώς έπαιζαν πως η στιγμή του τέλους είχε φτάσει, λέμε τώρα, μιας και ο Παπακωνσταντίνου ομολόγησε "Και τώρα αν δε μας ξαναφωνάξετε τη γ...με"! Όμως το κοινό οχι μόνο άντεχε αλλά λαχταρούσε για λίγη ακόμα "Θεία Νοσταλγία" και ξέσπασε σε χειροκροτήματα και σφυρίγματα, και με τη δίπλα παρέα να τραγουδάει "Που σαι Θανάση...?"! Και έτσι χωρίς πολλά πολλά ο δημιουργός εμφανίστηκε ξανά ομολογώντας πως είχε πιεί αρκετά και με λίγη καλή προσπάθεια άρχισε να παίζει αφιερώνοντας το "Άστρο του πρωινού" σε όλους εμάς!
Η βραδυά τελείωσε, δυστυχώς, μετά απο 3 ώρες με τους πότες της στρογγυλής τραπέζης να κρατούν τα ποτήρια τους (τα οποία χρησιμοποιούσαν σαν όργανα, τσουγκρίζοντάς τα) και αγκαλιασμένοι να τραγουδούν τον ύμνο τους, ενώ στη συνέχεια αποφάσισαν να καθήσουν στο κάτω, να φέρουν τα μπουκάλια και να στήσουν την προσωπική τους γιορτή σαν ένα δώρο για μας αντί για ένα απλό καληνύχτα! Στην υγειά των ποτών λοιπόν!
Και όπως είπε και ο Γίωργος Μιχαήλ: Ειναι 2 τύποι σε ένα μπαρ και πίνουν! Γυρνάει ο ένας και λέει: "Πώ πω, λίωμα γίναμε μωρε" και λέει ο άλλος: "Ε, τότε συνέχισε να πίνεις"
P.S. Δυστυχώς όμως παρόλη τη χαρά που πήραμε απο αυτό το live φάγαμε στη μάπα και την ελληνική πραγματικότητα! Τι και αν είναι μουσική σκηνή, τι και αν είναι πίστα το ίδιο και το αυτό! Η αντιμετώπιση είναι η ίδια! Ίσως αν δε βλέπαμε το συγκεκριμένο καλλιτέχνη να μας ήταν πολύ πιο έντονη η αίσθηση οτι πήγαμε σε μια πίστα για να σκάσουμε τα λεφτάκια μας αδρά, να λικνιστούμε σε κανα τραπέζι και αν είχαμε αποφασίσει να κάτσουμε στο ανύπαρκτο μπαρ να καθόμαστε πάνω απο τα κεφάλια των άλλων που καθόντουσαν και να κολλήσουμε ο ένας πάνω στον άλλο! Τα γαρύφαλλα έλειπαν. Και μετά διερωτώμαστε γιατί δεν πάει καλά η ελληνική πιο "ποιοτική" μουσική!
