Συναυλία από την «Κόλαση» ήταν η Σαββατιάτικη επίσκεψη των Αμερικανών The Bellrays στο αθηναϊκό Ρόδον. Ίσως είναι και επιεικής ο όρος, αλλά το ασταμάτητο punk/r&b/hardcore σετ της μπάντας ήταν ένας απίθανος δυναμίτης που ούρλιαζε ότι το rock’n’roll είναι εδώ για να σας ξεκουφάνει και να σας στείλει στο διάστημα. Και το έκανε.
Για μιάμιση ώρα, οι Bellrays έπαιζαν το ένα κομμάτι μετά το άλλο, χωρίς διάλλειμα, φέρνοντας στο νου πρακτικές των Ramones. Το κοινό χάζευε και θαύμαζε την ενεργητικότητα του συγκροτήματος και σχεδόν άμεσα εισχώρησε στο trip της μανιώδους ασέλγειας στα όργανα αλλά κυρίως στα μικρόφωνα. Η μαγική κεντρική περσόνα του group, η Lisa Kekaula ήταν πληθωρική στα πάντα. Στο κορμί, στην ψυχή, στα μαλλιά αλλά κυρίως στη φωνή. Το μικρόφωνο σαν προέκταση των φωνητικών της χορδών, δεχόταν τις θείες κραυγές της και τις εξωτερίκευε στα ηχεία του Ρόδον σαν το απόλυτο γυναικείο rock’n’roll performing. Παράλληλα, η κιθάρα, το μπάσο και τα drums, κινούνταν τόσο καταιγιστικά και δαιμονισμένα που το συνολικό αποτέλεσμα κούναγε συθέμελα το Ρόδον και όσους ήταν μέσα σε αυτό.
Μετά την πρώτη μισή ώρα, το group πήγε στα παρασκήνια, και επανήλθε για το πρώτο encore, ευτυχισμένο τόσο για την ανταπόκριση του κοινού όσο και για τη δική τους παρουσία. Το δεύτερο encore, μισή ώρα μετά, μάλλον δεν το είχαν σχεδιάσει, αλλά αυτός ο κόσμος δεν προτίθετο να φύγει χωρίς μία τελευταία γεύση του ακατέργαστου rock’n’roll των Bellrays. Κακά τα ψέματα, χωρίς τα φωνητικά της Lisa, οι Bellrays θα ήταν άλλο ένα αμερικάνικο σοβαρό group, που δεν θα ξέφευγε όμως από την πεπατημένη. Ο συνδυασμός του κλασικού πλέον garage/punk ιδιώματος με μαύρα γυναικεία φωνητικά μπορεί να είναι μεν ελάχιστα διαδεδομένος, αλλά όταν δένει σωστά, τότε απογειώνεται. Ο Arthur Lee ως πρωτοπόρος γνωρίζει καλά την διαφυλετική συνταγή της επιτυχίας και οι Bellrays είναι άξιοι διάδοχοι σε ένα line-up που δεν το συναντάμε συχνά.
Με μικρή σχετικά δισκογραφία και με έναν μόνο δίσκο στην Ελλάδα ως γνωριμία, οι Bellrays διέπρεψαν. Δεν έπαιξαν δυστυχώς το αγαπημένο μου “Can I Make You Want Me?” αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν ανεκτίμητα. Ελπίζουμε τώρα σε μία κανονική διανομή των original δίσκων τους και γιατί όχι, μία επανάληψη της συναυλίας.
