Ο James Taylor πρέπει να είναι από τους πιο χαρούμενους ανθρώπους στον κόσμο κάθε φορά που βρίσκεται στη σκηνή. Απόλυτα κατανοητό από τη στιγμή που ηγείται της αγαπημένης acid-jazz μπάντας του πλανήτη, η οποία μόνο ζωντανά ξεδιπλώνει με τόση άνεση κι αμεσότητα τις αρετές της. Πρόκειται, όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, για μουσική που πρωτίστως χορεύεις, για dance μουσική με φυσικά όργανα κι εκείνη την ρετρο-κιτς μανία (για τα ...'70s cop show θέματα) που δεν λέμε να αφαιρέσουμε από τα -ομολογημένα πλέον- πάθη μας.
Πλέον, για το κουαρτέτο του κυρίου Taylor, το να επιτύχει τη συμμετοχή του κοινού δεν παίρνει παρά 1-2 τραγούδια. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνουν οι funk ήχοι που ρέουν κυριολεκτικά, οι "κακές" γραμμές του μπάσου, τα πνευστά, οι wah wah κιθάρες και φυσικά το μανιακό hammond του ίδιου.
Κάθε κομμάτι κι ένα σόλο, από όλη τη μπάντα, αλλά κυρίως μια αφορμή για τον James Taylor να αποδείξει πόσο προσιτή σε ένα μεγάλο κοινό είναι αυτή η μορφή του jazz/funk. Ορισμένοι κυριολεκτικά δεν σταμάτησαν να χορεύουν (κι εμείς το κάναμε, με φειδώ όμως, άρρωστοι άνθρωποι ένεκα της απότομης αλλαγής του καιρού) και το αρκετά γεμάτο Ρόδον αποχώρησε -μετά από 2 encore- ιδρωμένο για τον κατακλυσμό του "έξω κόσμου".
Από τα 60s boogaloo beats, τα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά θέματα που απλώνονταν στους funky ρυθμούς, κρατήσαμε περισσότερο (πέρα βέβαια από το άρτιο παίξιμο) τη διάθεση αλληλεπίδρασης και την ατμόσφαιρα party που έδινε ο ίδιος ο J.T.
Κι από πίσω σιγόνταρε με την πληθωρική της παρουσία η sexy diva Yvonne Yaney, η οποια επίσης παρέσυρε το κοινό, όχι μόνο με το soul χρώμα των φωνητικών της χορδών, αλλά και με τις εκκλήσεις για συμμετοχή του κόσμου, ιδιαίτερα στο ‘Love the Life’, αν θυμάμαι καλά. Έχω την εντύπωση, βέβαια, ότι το κοινό έδειξε ιδιαίτερη προτίμηση στα κομμάτια που δεν συμμετείχε, μάλλον επειδή εσυγκινείτο λιγότερο από το προαναφερόμενο, πιο soul χρώμα. Anyway... Εις το επανιδείν!
