Athens in the rain
"Everywhere you go, you always take the weather with you" έλεγε το ρεφρενάκι των Crowded House και δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση για το αγαπημένο μας band next door. Οι Puressence επέλεξαν για μία ακόμα φορά το Δεκέμβριο για να κάνουν το καθιερωμένο και στιχουργικά πλέον ...take me to Greece πέρασμα από τη χώρα μας -σχεδόν κάθε χρόνο από τον Οκτώβριο του '96, έχοντας στις αποσκευές τους ένα ολόφρεσκο νέο album, το οποίο αν και κινείται σε γνώριμα ηχοτοπία, δεν μπορεί να θεωρηθεί και το δυνατότερο τους χαρτί μέχρι σήμερα. Ίσως πάλι το γεγονός αυτό να οφείλεται στο ότι ανήκουν στα group που σαν ευχή και κατάρα μαζί, έπεσαν στην παγίδα του να μας χαρίσουν ένα αξεπέραστο debut album που έθεσε υψηλά standards...
Φτάνοντας στο Gagarin εκτός από την απίστευτη -deja vu- αίσθηση οικειότητας που αποπνέει ο χώρος, αίσθηση προκάλεσε η συγκέντρωση του κόσμου από νωρίς, που με συνέπεια -ενώ η ώρα πλησίαζε ήδη τις 10 και το support group έκανε την εμφάνιση του, είχε κατακλύσει το μαγαζί. Το κοινό της Κυριακής δυστυχώς δε στάθηκε τόσο τυχερό όσο της προηγούμενης βραδιάς, όπου το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσαν οι εξαιρετικοί Film αποσπώντας έντονη την ικανοποίηση από το άκουσμα.
Το live άνοιξαν για εμάς οι Inert Goo, οι οποίοι αν και ερμήνευσαν με περίσσιο "speed" τα κομμάτια τους, δεν κατάφεραν να συγκινήσουν περισσότερους, από όσους είχαν έρθει αποφασισμένοι να κουνηθούν. Με ένα ήχο που ίσως ωριμάζοντας να βρει την ταυτότητα του κάπου στα χνάρια του κολλεγιακού rock, κινήθηκαν σε μάλλον περιορισμένη κλίμακα μελωδιών, χωρίς να λείψουν φυσικά και μερικές αξιόλογες εξαιρέσεις.
Μετά απο σχετική καθυστέρηση, η στιγμή είχε φτάσει... Η σκηνή αδειάζει, τα φώτα τυλίγουν μερικές γνώριμες φιγούρες. Η παλιοπαρέα κάνει την εμφάνιση με την προσθήκη ενός υπευθύνου επί των πλήκτρων. Κάπου στη μέση του Walking Dead, συνεπαρμένος από το video που προβάλλεται παράλληλα συστήνοντας τους σε οποιονδήποτε δεν είχε τη χαρά μέχρι τώρα να τους γνωρίσει από κοντά, συνειδητοποιώ ότι είναι εκεί, απέναντι μου, ξανά. Και για μια ακόμα φορά το feeling στο άκουσμα της φωνής του James είναι ακριβώς τα ίδιο! Το I Suppose ακολουθώντας, καταφέρνει απλά να επικυρώσει το συναίσθημα, κινούμενο ταυτόχρονα σε επίπεδα αψεγάδιαστης ερμηνευτικής αρτιότητας.
Το set list προσπαθεί μάταια να βρει το δρόμο του σε χαμένες εξ αρχής ισορροπίες. Ήδη έξαλλου από τη ροή των κομματιών, γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η σχολαστικότητα των Βρετανών δεν άφησε να υπάρξει καμία υπάρχει ουσιαστική διαφορά από η χτεσινή βραδιά και έτσι το άκουσμα είναι προδιαγραμμένο (Οι Θεσσαλονικείς όμως είχαν την τύχη να ακούσουν επιπλέον το Never Be The Same Again και θα το θυμόμαστε αυτό!). Τα How Does it Feel και Analgesic Love Song ντυμένα με ατμοσφαιρικά αφαιρετικά video, δίνουν τη σκυτάλη στο Traffic Jam In Memory Lane και πάει λέγοντας. Εκπληκτική η αλλαγή του Comfort When You Smile σε Standing in your Shadow, πιστοί στην παράδοση οι Puressence, πάντα σκαρφίζονται κάποιο teaser για να μας κάνουν να νιώσουμε τη ροή των συναισθημάτων ανάμεσα στα κομμάτια τους, ενώ η πανέμορφη εκτέλεση Sharpen Up The Knives λίγο πριν κλείσουν το set τους βρίσκει το κοινό σε παραλήρημα, παράλληλα με την ευρηματική προβολή της σκηνής της καταδίωξης από τη Λάμψη του Kubrick.
Το ασταμάτητο χειροκρότημα, έτσι κι αλλιώς δεν ήταν αναγκαίο για την επιστροφή τους στη σκηνή, όπου έμελε να ακούσουμε μια εκρηκτική τριπλέτα κομματιών, το Near Distance, το μάλλον αδικημένο στις ζωντανές του εκτελέσεις Mr Brown και φυσικά την ιεροτελεστική εκτέλεση του India που στιγματίζει κάθε τους εμφάνιση.
Ta credits κάθε είδους, έξω από τα δόντια. Ίσως ο James πέρα από τις νωχελικές του βόλτες πάνω στη σκηνή να έπρεπε να εξασκήσει λίγο το accent του στη μοναδική ελληνική λέξη που έχει μάθει τα τελευταία πέντε χρόνια -eukaristo, προσπαθώντας να κάνει αμφίδρομη την επαφή με ένα κοινό που κάθε φορά τον αποθεώνει. Όπως και να έχει, δεν έχασε την ευκαιρία να μας πληροφορήσει για τα γενέθλια της μητέρας του συμπαθέστατου Kevin. Το διάρκειας 1:20 λεπτών set ίσως να αποτελεί τυπικό χρόνο για ευρωπαϊκών δεδομένων συναυλίες, σε καμία περίπτωση δεν έφτανε όμως για τα διψασμένα αυτιά του ελληνικού κοινού.
Μάλλον όμως καταλήξαμε σε παράπονα και κάπου σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να διευκρινίσουμε κάτι. Ο Puressence ταυτίζονται με ένα σίγουρο χαρτί. Καμία "κοιλιά" στην καριέρα τους δε μπορεί να μας απογοητεύσει αφού το να ποντάρεις σε αυτούς για το μέλλον, μόνο επιτυχία μπορεί να φέρει. Έξαλλου, ποτέ δεν αγαπάς δυο φορές το ίδιο πράγμα. Απλά, δε σταματάς ποτέ να το αγαπάς...
