Σας το είχαμε πει, έτσι δεν είναι; Δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν σας το είχαμε πει, ότι δηλαδή η συναυλία των Σκοτσέζων επρόκειτο να είναι εκρηκτική, μια εμφάνιση - δυναμίτης. Και δεν κάναμε λάθος, δεν πέσαμε έξω, βρήκαμε τον Τζόκερ και δεν κατατέθηκε δελτίο... Ό,τι μένει μετά απ' αυτό είναι η γεύση μιας θεαματικής βραδιάς ζωντανής μουσικής στη μνήμη μας και μια αίσθηση αδικίας στο μυαλό μας, (επιτρέψτε μας) για μια ακόμη φορά, επειδή πιστεύουμε ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα θα έπρεπε να έχουν τιμήσει με την παρουσία τους περισσότεροι θεατές, ειδικά τώρα που επιπρόσθετες εργασίες στο Ι.Μ.Ε. βελτίωσαν αισθητα την ακουστική του χώρου.
Ασφαλώς αν δεν σας αρέσει η μουσική τους, μάλλον δεν θα αλλάζατε γνώμη, εκτός κι αν το ωστικό κύμα που εξέπεμπαν απ' τη σκηνή δεν σας άφηνε ανεπηρέαστους. Αν είστε εραστής του δυναμικού κιθαριστικού ήχου, μα ταυτόχρονα τον απατάτε και με ορισμένες ξελογιάστρες ποπ μελωδίες, τότε το πιθανότερο είναι να είσαστε ήδη εκεί - ή τουλάχιστον να το ευχόσασταν - και να μην απογοητευτήκατε στο ελάχιστο. Οι Idlewild, επαυξημένοι κατά ένα μέλος και με νέο μπασίστα, μεταμόρφωσαν τα εξαιρετικά ούτως ή άλλως τραγούδια τους σε ακόμη πιο ατίθασα αγρίμια, καλύπτοντας έτσι τον χρόνο που ξόδεψαν επάνω στη σκηνή με ένα σετ που κρατούσε πάντοτε ψηλά το ρυθμό και την ένταση, χωρίς όμως να λείψουν και οι λιγότερο σπινταρισμένες στιγμές, όπως το highlight του πρόσφατου δίσκου τους "American English".
Από το "The Remote Part" ήταν παρμένα, όπως είναι φυσικό, τα περισσότερα κομμάτια της συναυλίας, αν και δεν έλειψαν και παλιότερες "εναλλακτικές" επιτυχίες σαν το "Little Discourage" που άνοιξε το σετ ή το "Roseability" (πιθανόν κι άλλα, μα δεν γνωρίζω καλά το ρεπερτόριο των δύο πρώτων τους δίσκων!). Κορυφαίες δε στιγμές ήταν κατά τη γνώμη μου το αριστουργηματικό "A Modern Way Of Letting Go" (η απόλυτη βόμβα στα πόδια του ακροατηρίου!) και το τόσο, μα ΤΟΣΟ REM-ικό "Tell Me Ten Words" (εκεί όπου λογικά θα έπρεπε να εμφανιστούν και κάποιοι αναπτήρες αλλά ευτυχώς η λογική επικράτησε!).
Αν θα έπρεπε να βρω ψεγάδια στη βραδιά, θα έλεγα μόνο ότι κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι πως τα τραγούδια του γκρουπ ακολουθούν μια συγκεκριμένη φόρμα και κάπου μοιάζουν μεταξύ τους - όλα αυτά μέχρι να έρθει η επόμενη χιονοστιβάδα ηλεκτρισμού και να το ξεχάσεις!- όπως και το ότι η μπάντα που άνοιγε τη βραδιά με το όνομα Mind Waltz, πέρα απ' το ότι δεν ταίριαζε ηχητικά με τους Idlewild, δεν είχε μια καθορισμένη ηχητική ταυτότητα που να αναδεικνύει την προσωπικότητά τους, μονάχα σκόρπιες ιδέες, άλλοτε καλές, άλλοτε μέτριες.
