Bonnie "Prince" Billy + Bokomolech

Αυτό το live το περιμέναμε αρκετά χρόνια. Ίσως όχι με την συνταγή που εκτελέστηκε, αλλά με το βασικό συστατικό του, τον αγαπημένο ποιητή Will Oldham. Ευτυχώς η ταυτότητα με την οποία θα μας επισκεπτόταν είχε διαφημισθεί από την αρχή και γνωρίζαμε ότι ούτε σαν Oldham θα έρθει αλλά ούτε σαν Palace/Palace Songs/Palace Music. Η τελευταία του και για εμάς πιο σημαντική περσόνα, ο Bonnie ‘Prince’ Billy, ένας χαρακτήρας που κινείται πιο βαθιά στα μονοπάτια της country, έχει κατορθώσει τα 3 τελευταία χρόνια να του προσδώσει τόσο μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία που κάθε νέα κυκλοφορία ή συναυλία αντιμετωπίζεται με τεράστιο ενδιαφέρον. Κάτι ανάλογο συνέβη και στο Aν την Παρασκευή. Πολύς κόσμος μαζεύτηκε για να παρασυρθεί στις μυστικιστικές ελεγείες του Oldham, για τον οποίο γνωρίζαμε ότι θα είχε μόνο την ηλεκτροακουστική κιθάρα μαζί του και τίποτα άλλο.

Την βραδιά άνοιξαν οι Bokomolech, το πιο επιτυχημένο ελληνικό αγγλόφωνο group με ισχυρή μερίδα φανατικών την οποία και αντάμοιψαν με ουκ ολίγες επιτυχίες για περίπου μία ώρα περίπου. Αν και δεν υπήρχε μουσική σύζευξη support και main act στο είδος της μουσικής, δεν είχε ιδιαίτερη σημασία μιας και η ποιότητα ήταν αυτή που μας έμεινε και από τα δύο σχήματα. Οι Bokomolech ήταν πολύ καλοί, τα καινούργια instrumental εξαιρετικά και το κοινό το καταευχαριστήθηκε. Το rock’n’roll όμως των Ελλήνων, γρήγορα θα αντικαθίστατo από τη ζοφερή country του Oldham και εμείς ήμασταν έτοιμοι σαν να προσευχόμασταν.

O Bonnie ‘Prince’ Billy πήρε τη θέση του γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα. Εκτός της κιθάρας του, ο εξοπλισμός του περιλάμβανε ένα μπουκάλι νερό, ένα μπουκάλι κρασί (μάλλον) και κάτι άλλα αφεψήματα αμφιβόλου ποιότητας. Στήθηκε στο κέντρο της σκηνής, και με τις πρώτες του νότες μία υπέροχη ησυχία απλώθηκε στο Αν, που αν και παραβιαζόταν ώρες-ώρες δεν χάλασε ούτε στο ελάχιστο την πνευματικότητα του τραγουδοποιού. Ο Bonnie ξεκίνησε με μερικά από τα τραγούδια του επερχόμενου δίσκου που θα βγει τον Ιανουάριο. Αν και σε μία συναυλία σπάνια ξεχωρίζεις ένα καινούργιο άκουσμα, το υλικό που γευτήκαμε μας ανέβασε την ανυπομονησία για τον πρώτο μήνα του χρόνου και την εξέχουσα αυτή κυκλοφορία. Η συνέχεια τον έβρισκε σε ένα παιχνίδι μεταξύ των “I See A Darkness” και “Ease Down the Road”, απ’τα οποία ακούσαμε τα “Nomadic Revery (All Around)”, “A King at night”, “I see a darkness”, “Death to everyone”, “At break of day”, “Mrs William”, “Black” και πολλά άλλα. Για δύο ώρες ταξιδεύαμε στα σύννεφα, αλλά όπως όλα τα υπέργεια ταξίδια δεν αποφύγαμε τα «κενά άερος».

Δεν είναι και δύσκολο να μαντέψει κάποιος τι θα μπορούσε να χαλάσει μία τόσο όμορφη βραδιά στο Αν. Ο διάβολος που λέγεται «Ήχος» έκανε πάλι την εμφάνιση του και έβρισκε ώρες-ώρες τον Oldham τόσο τσαντισμένο που έκοβε τα τραγούδια στη μέση ζητώντας είτε να του ανεβάσουν το monitor, είτε να αυξήσουν την ένταση του μικροφώνου, είτε να χαμηλώσουν την κιθάρα. Είναι κρίμα που μόνο δύο πηγές ήχου (κιθάρα, φωνή) ήταν τόσο δύσκολο να σταθμιστούν. Ο Oldham σε μερικές στιγμές απελπισμένος έφευγε από το μικρόφωνο και τραγουδούσε unplugged αρκετά δυνατά για να τον ακούσουν όλοι. Πριν το encore, κάτι κλώτσησε (δεν ξέρουμε τι) και με αρκετή δυσκολία επέστρεψε στη σκηνή με μόνη αφορμή (πιστεύουμε) την τεράστια ζεστασιά που του χάρισε το κοινό. Ένα κοινό καταπληκτικό στο οποίο ο Oldham δεν αρνήθηκε κανένα request και του έκανε όλα τα χατήρια με χιούμορ και αυτοσαρκασμό.

Το μουσικό σύμπαν του Oldham είναι περικυκλωμένο από σκοτάδια, δεκτό. Η συναυλία όμως, πέρα των προβλημάτων της, ήταν τόσο φωτεινή και όμορφη που θα μας μείνει για πολύ καιρό. Η εκπληκτική φωνή, η συνοδευτική κιθάρα (σπάνια η κιθάρα καθόριζε τη μελωδία, συνήθως συνόδευε τη φωνή που αυτή έπαιζε όλες τις νότες) και τέλος η πολυμορφική περσόνα του Will Oldham μας χάρισαν ένα μαγευτικό βράδυ. Τώρα θέλουμε να τον δούμε και με μπάντα. Ζητάμε πολλά;