Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών του Νοέμβρη μας έλαχε να γνωρίσουμε από κοντά τους Σουηδούς Last Days Of April, ένα σχήμα που ομολογουμένως δεν είχα ακούσει στο παρελθόν, αλλά είχα όλη την καλή διάθεση να κάνω την πρώτη μου επαφή μαζί τους εκείνο το βράδυ. Η συναυλία είχε διαφημιστεί ως συγκέντρωση για τους φίλους της emo μουσικής, ενός ιδιώματος που παρουσιάζει σαφώς ενδιαφέρον αλλά εδώ και κάμποσα χρόνια, όχι τώρα που το ανακάλυψε το NME για να πουλήσει μια χούφτα νέα (ή όχι και τόσο νέα) αμερικάνικα συγκροτήματα.
Άπαντες λοιπόν οι οπαδοί της emo (ή περίπου άπαντες) δήλωσαν παρόντες στη συναυλία, κυρίως όμως, απ' ότι κατάλαβα, για να τιμήσουν το support σχήμα, τους δικούς μας No Balance. Χωρίς περιττά μουσικά λόγια, μεστοί αλλά και με έναν ήχο που δεν θα διαμαρτυρόταν αν ήταν περισσότερο γεμάτος, οι No Balance έπαιξαν ένα σετ από αξιόλογα τραγούδια που αναμφίβολα αν καταγραφούν σε δίσκο, θα αποτελέσουν μια εξαιρετική δουλειά. Προς το παρόν, μπορείτε να αναζητήσετε την πρώτη τους προσπάθεια, ένα επτάιντσο με δύο κομμάτια που κυκλοφόρησαν εκτός του γνωστού δισκογραφικού κυκλώματος.
Οι Last Days Of April τώρα έρχονταν με την εμπειρία δύο μεγάλης διάρκειας δίσκων αλλά πέρα απ' το ότι φαινόταν ότι επρόκειτο για μια καλοκουρδισμένη παρέα μουσικών, δεν είχαν κάτι άλλο που να μας ενθουσιάσει. Με μια υποψία μονάχα πανκ σπιρτάδας στον ήχο τους (για την ορμή του, καλύτερα ξεχάστε το), το συγκρότημα θα λέγαμε ότι κινήθηκε στις παρυφές ενός μελωδικού ποπ ύφους ερμηνευμένου με μια υποτυπώδη τραχύτητα, κάτι σαν σκληρότερους Wannadies!
Μου έδιναν διαρκώς την εντύπωση πως αν τους δίνονταν κάποιες ευκαιρίες για παγκόσμια σταδιοδρομία, δεν θα τους ήταν καθόλου δύσκολο να διαβούν μια λεπτή διαχωριστική γραμμή και να βρεθούν σ' έναν κοινό τόπο με κάποιους σαν τους Cardigans ας πούμε, και όχι στο ίδιο στρατόπεδο με κάποιους σαν τους Motorpsycho (και πάλι ας πούμε, βλέπετε όμως ότι χρησιμοποιώ πάντα σαν γκρουπ αναφοράς Σκανδιναβούς!).
Σε γενικές γραμμές ήταν καλοί, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο! Όσο για το μέλλον, ας ευχηθούμε να διαβεί τον Ατλαντικό και καμία αυθεντική emo μπάντα για να βιώσουμε το real thing!
