Τα Διάφανα Κρίνα τα πρωτοάκουσα στην εφηβεία μου. Ο πρώτος τους δίσκος ήταν ένα ευχάριστα ξάφνιασμα και ταρακούνημα μαζί. Έμοιαζε σαν έκφραση όλων των εφηβικών ανησυχιών μας. Και συνέχισαμε να μεγαλώνουμε. Κάπου στην πορεία -βλέπε δεύτερος δίσκος- ψιλοαπομακρυνθήκαμε, αλλά γρήγορα ο τρόπος και ο ρυθμός ενηλικίωσής μας ξαναταίριαξε και μπορώ να πω πως όσο μεγαλώνουμε και οι δύο, τόσο πιο βαθιά στην καρδιά μου τους τοποθετώ.
Γιατί πραγματικά έχει τεράστιο ενδιαφέρον το πώς αυτή η μπάντα έχει εξελιχθεί στο χρόνο και σήμερα το κιθαριστικό της δίδυμο αποτελεί ότι καλύτερο υπάρχει σε ελληνόφωνο -και ίσως όχι μόνο- σχήμα. Ειδικά ο Νίκος ο Μπάρδης αποτελεί προσωπική μου αδυναμία, μιας και αποτελεί το υπόδειγμα του πειραματιζόμενου μουσικού, όχι μόνο με ήχους, αλλά και με όργανα, ενορχηστρωτικές ιδέες κτλ. Ήχους είπα; Δεν ξέρω αν προσέξατε εσείς που παρεβρεθήκατε στη συναυλία, αλλά οι ήχοι που έχει φτιάξει ο Νίκος ήταν πραγματική αποκάλυψη. Έδινε μία αίσθηση soundtrack από spaghetti western Morricone style, με δόση από Calexico και Langhorns, που μεταμόρφωνε τα περισσότερα κομμάτια τους.
Τα Διάφανα Κρίνα δεν είναι το κλασικό παράδειγμα του ελληνόφωνου ροκ σχήματος. Έχουν πολυποίκιλες αναφορές και επιρροές και μερικές φορές είναι να αναρωτιέται κανείς τί έχουν -πλέον- να πούν στα περισσότερα δεκαπεντάχρονα παιδιά που παραβρίσκονται κατά κόρον στα live τους, τα οποία συνήθως δεν έχουν αναπτύξει και εξελίξει τα μουσικά τους γούστα και κάποια απο αυτά επιμένουν (με τις επιλογές τους) να τους κατατάσσουν στο περασμένο καλό ελληνικό ροκ μιας περασμένης εποχής. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, κοιτάζοντας την προαναφερόμενη εξέλιξη αυτής της μπάντας, και το διαρκή πειραματισμό τους, μου φαίνεται συνολικά περίεργο το φαινόμενο της μεγάλης και διαρκής επιτυχίας αυτών των παιδιών σε μικρές ηλικίες. Ας μην επεκταθούμε όμως περαιτέρω σε αυτό το ζήτημα. Άλλωστε, θα έχουμε αρκετές ευκαιρίες στο άμεσο μέλλον να ξαναναφερθούμε εκτενώς στο υλικό τους -βλέπε καινούριες δουλειές.
Πάντως χθες, το κοινό ήταν σχετικά πολυσυλλεκτικό, με τους πιτσιρικάδες μπροστά να έχουν απίστευτα αποθέματα δυνάμεων, ακόμα και μετά από το τρίωρο ασταμάτητο χοροπηδητό και πολλούς άλλους μεγαλύτερους που παραμένουν πιστοί στις μελαγχολικές πολύπλοκες νότες των Διάφανων Κρίνων. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήτανε η αγάπη αυτού του κοινού που απο την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε το συγκρότημα στη σκηνή δεν σταμάτησαν να τη δείχνουν είτε με χειροκροτήματα & παλαμάκια, είτε με το να τραγουδούν όλα τα κομμάτια. Ακόμα και στα καινούργια κομμάτια, των οποίων δε γνώριζαν τους στίχους, τα αγκάλιαζαν με ενθουσιασμό σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, αφημένοι πλήρως στη μουσική. Πραγματικά εντυπωσιακή αυτή η αποδοχή!
Όσον αφορά στις καινούριες συνθέσεις τους, μου άρεσαν προσωπικά πάρα πολύ, όπως και στο ακροατήριο, συνδυάζοντας φρέσκο, σύγχρονο ήχο με δυναμισμό, που είμαι βέβαιος πως θα ενθουσιάσει το μουσικόφιλο κοινό. Θα διακινδυνέψω να πω πως τα Κρίνα με την καινούρια τους δουλειά έχουν τα φόντα να κάνουν ακόμα και τους επικριτές τους να υποκλιθούν στο μεγαλείο τους.
Την χθεσινή συναυλία λοιπόν, την χάρηκα απίστευτα μέχρι την δεύτερη ώρα. Λίγο μετά το Η Απώλεια Έγινε Συνήθειά Μας, μάλλον κουράστηκα, αλλά αυτό έχει να κάνει περισσότερο με προσωπικούς λόγους και αντοχές. Ελάχιστοι τόλμησαν τόλμησαν να εγκαταλείψουν το Gagarin πριν και το τελευταίο δευτερόλεπτο του τρίωρου. Εις το επανιδείν...
