Electrelane

Μέσα σε έξι μήνες είδαμε τις Electrelane δύο φορές. Η έκπληξη όμως της χθεσινής βραδιάς (πρώτης για το Πρώτο Gimme Shelter Film Festival) ήταν τόσο δυνατή που μας πήρε λίγη ώρα να το χωνέψουμε. Αυτό που εννοούμε είναι ότι μέσα σε αυτούς τους έξι μήνες, τα κορίτσια εξελίχτηκαν τόσο στον ήχο τους όσο και στη συναυλιακή τους ταυτότητα, που μας έδωσαν τελικά ένα υπέροχο show.

Κοιτάζοντας το προηγούμενο ρεπορτάζ από την πρώτη συναυλία των Electrelane στο Aν τον Απρίλιο, το άρθρο τελειώνει με την ευχή ότι η επόμενη συναυλία θα είναι μεγαλύτερη σε διάρκεια και περίπου ίδια σε ποιότητα. Και τα δύο χαρακτηριστικά απογειώθηκαν. Το εκρηκτικό live των κοριτσιών κράτησε μίαμιση ώρα (το διπλάσιο δηλαδή από πέρυσι) και η ενέργεια τους στη σκηνή σε συνδυασμό με το παίξιμο τους ήταν μαγικό.

Ο κόσμος ήταν πολύς. Είτε από πριν (λόγω των πρώτων προβολών) είτε για την ίδια τη συναυλία γέμισε το Gagarin και φώναξε ιδιαίτερα για τη χαρά του. Από την πλευρά του ρεπερτορίου, παράπονο δεν εδικαιούτο να εμφανιστεί. Τα καλύτερα του “Rock it to the moon” μαζί με αρκετά καινούργια τραγούδια δέθηκαν άψογα από τέσσερεις Αγγλιδούλες που μάλλον δεν πίστευαν την επιτυχία τους στη μικρή μας χώρα και αυτό το στηρίζουμε κυρίως στο αμήχανο χαμόγελο τους κατά τη διάρκεια των encore. Το ότι οι Electrelane δεν είναι μία φούσκα που μας παρέσυρε αρχικά και μας ξεγέλασε (αν και είμαι της γνώμης ότι κανείς ποτέ δεν ξεγελιέται πραγματικά στο να του αρέσει κάτι) αποδείχτηκε περίτρανα εχτές. Με αρκετά καλό ήχο, ένα φρενιασμένο όργανο (και φαρφίσα) και μία περήφανη κιθάρα έδωσαν εκ νέου τα διαπιστευτήρια τους.

Από πίσω τους είχε στηθεί μία μεγάλη οθόνη που έπαιζε ένα φιλμάκι που είχαν σκηνοθετήσει οι ίδιες για να συνοδεύσει το live τους. Aυτό έδειχνε μία ονειρική σεκάνς μίας κοπέλας που όπως συνήθως συμβαίνει στα όνειρα, παρακολουθούμε ανεξήγητα γεγονότα, υπερπηδήματα του χρόνου και λοιπά παράξενα τεκτενόμενα. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά μας άρεσε η ιδέα του ολοκληρωμένου οπτικοακουστικού show.

Eδώ τελειώνει η αναφορά μας στο live των Electrelane. Στις γραμμές που ακολουθούν θα βρείτε ορισμένα απαραίτητα στοιχεία για το Gimme Shelter Film Festival καθώς και ένα link για το πρόγραμμα των προβολών. Τιμήστε το. Εκτός του ότι περιλαμβάνει εξαιρετικά ντοκυμαντέρ και ταινίες μυθοπλασίας, πρέπει να δοθεί το μήνυμα ότι πρέπει να συνεχιστεί.

1st Gimme Shelter Film Festival

Αν και το όνομα “Gimme Shelter” είχε χρησιμοποιηθεί παλαιότερα για ένα μουσικό garage συναυλιακό event, εντούτοις αυτή τη φορά συνοδευόμενο από τον όρο 1st, σηματοδοτεί ένα αμιγώς κινηματογραφικό γεγονός τεράστιας καλλιτεχνικής σημασίας. Είναι δύσκολο να κρύψουμε τον ενθουσιασμό μας για μία γιορτή που φέρνει κοντά τα δύο μεγαλύτερα πάθη μας (μουσική και κινηματογράφο) αλλά και για το γεγονός ότι είναι η πρώτη φορά που γίνεται μία τόσο εξειδικευμένη και πάνω απ’όλα προσεγμένη προσπάθεια. Διαβάζοντας το πρόγραμμα των προβολών, κάποιος θα μπορούσε να υπερενθουσιαστεί για την ευκαιρία που παρουσιάζεται ώστε να δούμε films που είτε είναι δυσεύρετα (σε dvd και video) είτε δεν έχουν ξαναπροβληθεί στη χώρα μας.

Το GSFF διαρκεί έξι ημέρες, από την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου μέχρι και την Τετάρτη 6 του ίδιου μήνα. Η κάθε προβολή κοστίζει πέντε ευρώ ενώ υπάρχει δυνατότητα αγοράς κάρτας για όλες τις ταινίες κόστους 60 ευρώ. To τι μπορείτε να δείτε στην εβδομάδα που διαρκεί το φεστιβάλ, καλύπτει νομίζω όλα τα γούστα που κινούνται στον ευρύτερο χώρο του rock’n’roll. Κατ’αρχάς παρουσιάζεται στο σύνολο της η φιλμογραφία του Lech Kowalski. O πολωνικής καταγωγής κινηματογραφιστής είναι ένας ζωντανός μύθος του αμερικάνικου underground, που μέσα στα χρόνια κατόρθωσε να σκηνοθετήσει ταινίες πορνό, cinema-verité για τα ναρκωτικά και τους άστεγους και φυσικά μουσικές ταινίες όπως το D.O.A. (Death on Arrival) και το Born to Lose. Επίσης στο φεστιβάλ θα προβληθεί μία κόπια εργασίας για ένα ντοκυμαντέρ που ετοίμαζε για τον Dee Dee Ramone πριν δυστυχώς αυτός μας αφήσει διαπαντώς.

Στο GSFF θα προβληθούν και δύο ελληνικές παραγωγές. Η πρώτη είναι το ιστορικό πλέον «Τα Κουρέλια Τραγουδούν Ακόμα» του αγαπημένου Νίκου Νικολαϊδη ενώ η δεύτερη είναι το έξοχο ντοκυμαντέρ “Screamin’ Jay Hawkins: I Put a Spell on Me” του Νίκου Τριανταφυλλίδη. Είτε για επανάληψη είτε για πρώτη φορά, οι εν λόγω προβολές ενδέχεται να είναι γεμάτες από κόσμο και έτσι πρέπει.

Επίσης προτείνουμε να μην χάσετε το b-movie “Riot on Sunset Strip’ της American International (εταιρίας που ειδικευόταν στις μουσικές ταινίες) του Arthur Dreifuss, το “Don’t Look Back” του D.A. Pennebaker που είναι για τον Dylan, το “Last Waltz” του Scorcese για τους The Band, το “Kurt and Courtney” του Broomfield, το “The Miles Davis Story”, το “My Generation” και φυσικά ό,τι έχει σχέσει με το secret cinema. Το τελευταίο είναι μία έμπνευση και πραγμάτωση από τον Jay Schwartz, o οποίος μαζεύει κόπιες ταινιών από τις αρχές του αιώνα και τις συλλέγει μανιωδώς. Έχει φέρει μαζί του υλικό από 60’s garage μπάντες για το οποίο είμαστε ήδη ευγνώμονες και το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

Γενικώς το φεστιβάλ είναι αρκετά φορτωμένο και όσοι ενδιαφέρεστε για το αναλυτικό πρόγραμμα κάντε κλικ εδώ. Εμείς θα είμαστε εκεί καθημερινά και από το avopolis θα έχετε συνεχές ρεπορτάζ από τις ταινίες που θα δούμε και το live φυσικά. Είναι ανάγκη κυρίως καλλιτεχνική να στηριχτεί αυτό το φεστιβάλ αρκετά από τον κόσμο έτσι ώστε να έχουμε τη δυνατότητα στο μέλλον να γευτούμε ένα δεύτερο και ένα τρίτο και ακόμα παραπέρα. Όπως μάθαμε στα πλάνα του Gagarin υπάρχουν αρκετές κινηματογραφικές απόπειρες για το μέλλον όπως αφιέρωμα στο cult cinema (με ό,τι συνεπάγεται αυτό!), αφιέρωμα στο ελληνικό πορνό, στο παγκόσμιο gay/lesbian σινεμά και σε πολλά άλλα. Ο πολυχώρος του Gagarin προσφέρει πραγματικά κάτι εναλλακτικό σε αντίθεση με την επεκτατικότητα των multiplex και είναι ένας γνήσιος art-house χώρος μακριά από επιτηδευμένες και σνομπ διαθέσεις. Στο Gimme Shelter Film Festival δεν θα έχετε τη δυνατότητα να δείτε το καινούργιο video-clip της Άννας Βίσση. Ευτυχώς.