Κατεβαίνοντας τα σκαλάκια του Αν αυτό που αντίκριζες στη σκηνή ήταν 2 καρέκλες, μια κιθάρα και ένα τραπέζι κάτω απο κόκκινο και μωβ φωτισμό... Γύρω απο τη σκηνή αρκετός κόσμος (όσος θα έπρεπε να είναι γι' αυτό το live) καθισμένος στα τραπεζάκια, αναμένοντας να ακούσει ένα μελαγχολικό τροβαδούρο να ερμηνεύει τα κομμάτια του!
Για να πώ την αλήθεια αυτή η εικόνα όσο και κινηματογραφική έμοιαζε, άλλο τόσο σε τρόμαζε γιατί δεν ήξερες τι να περιμένεις. Έχοντας ακούσει κάποιος έστω και λίγο τα κομμάτια του Perry Blake θα περίμενε ορχηστρικά κάτι περισσότερο μιας και στη μουσική του χρησιμοποιεί πολλά όργανα με ιδιαίτερο τρόπο. Η κιθάρα και αυτές οι δύο καρέκλες δημιουργούσαν όμως ένα ερωτηματικό και μια πρόκληση παράλληλα.
Στις 12 ακριβώς ο Perry Blake εμφανίστηκε στη σκηνή. Λιτός και αριστοκρατικός, φορώντας ένα μαύρο κουστούμι και ένα ζευγάρι γυαλιά (λόγω της ευαισθησίας των ματιών του), αρκέστηκε σε ένα απλό γειά και κάθισε. Μαζί του ανέβηκε και ο Glen Garret, ο μπασίστας του σε όλα τα album εκτός απο το πρώτο, έπιασε την κιθάρα του, έκανε ένα νεύμα για χαιρετισμό και άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες.
Στο πρώτο κομμάτι όλα ήταν ακόμα λίγο μουδιασμένα. Μια κιθάρα και μια φωνή μονάχα στη σκηνή, και μια μουσική αγαπημένη, γνώριμη, αλλά διαφορετική. Σιγά σιγά, άρχιζες να αφήνεσαι σε έναν ήχο, που ήταν τόσο απλός, τόσο καλοδουλεμένος και καθαρός. (Οφείλω να πω πως ο ήχος του ΑΝ αυτή τη φορά ήταν πολύ προσεγμένος). Κοιτώντας γύρω μου, μου δόθηκε η εντύπωση πως βρισκόμουνα κάπου αλλού και όχι στην Ελλάδα. Ήταν σαν να είμαι σε ένα μπαράκι σε μια πόλη της Ευρώπης, να πίνω το ποτό μου και ξαφνικά να ανακαλύπτω τη μαγεία ενός καλλιτέχνη που έτυχε να παίζει εκείνο το βράδυ.
Ήχοι κιθάρας και μια φωνή που έβγαινε κρυστάλλινη και άγγιζε τις πιο βαθιές σου εικόνες και συναισθήματα.
Παρόλο που η μουσική του Perry Blake χαρακτηρίζεται ως μελαγχολική, ακούγοντας τον τώρα, δε μου πέρασε ούτε μια στιγμή το συναίσθημα αυτό. Αντίθετα, ο συνδυασμός της κιθάρας και της φωνής σε πλήρη αρμονία, μετέδιδαν μια ειλικρίνεια και μια τρυφερότητα απίστευτη. Όλοι χαμογελούσαν, έστω και με το βλέμμα τους!
Το playlist ήταν διαφορετικό απο την προηγούμενη μέρα. Όμως και σήμερα παρόλο που μπροστά τους είχαν τη λίστα των κομματιών που επέλεξαν να πούν, άλλαζαν τη σειρά κατα τη διάρκεια του Live! Παίζανε αυτό που θέλανε, τη στιγμή που το θέλανε, έτσι απλά όπως τους ερχόταν. Διαφορετική ήταν και η ερμηνεία του Perry Blake που στα τελειώματα κυρίως, αλλά και κατά τη διάρκεια των κομματιών έκανε απρόβλεπτους αυτοσχεδιασμούς. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ήταν οτι ενώ άνοιγε ελάχιστα το στόμα του και έχοντας μια απίστευτα ήρεμη έκφραση, άκουγες μια πολύ ιδιαίτερη φωνή που έπαιζε με μαεστρία με τους τόνους, τις σκάλες και τους χρωματισμούς της.
Ο Glen Garret, έδενε εξαιρετικά τα ακόρντα του και τις κινήσεις των δακτύλων του πάνω στην κιθάρα με τους αυτοσχεδιασμούς της φωνής του Perry Blake. Αρκετά διακριτικός και εκλεπτυσμένος, έμοιαζε και ο ίδιος να απολαμβάνει ιδιαίτερα αυτό το παιχνίδι φωνής και μουσικής πάνω στη σκηνή.
Ένα άλλο στοιχείο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, είναι οτι αυτή η διακριτικότητα και η απλότητα που χαρακτήριζε τους 2 μουσικούς σε καθήλωνε. Δεν ακούστηκε σχεδόν ούτε ένας ψίθυρος κατά τη διάρκεια του Live, καθώς επίσης ήταν τόσο επιβλητική η καθαρότητα της φωνής κυρίως που σχεδόν κανείς δε σιγοψιθύρισε τα τραγούδια.
Τα περισσότερα κομμάτια που ακούστηκαν ήταν απο το California, όπως το "Pretty love songs", το "California", το "Saying Goodbye" το εκπληκτικό "Road to Hollywood", καθώς επίσης και απο το "Still Life", όπως το "Leave it all Behind", το "Still lives" κ.α. Απο το πρώτο του τραγούδησε το "Little boys & Little girls", τo κλασσικό "The hunchback of San Francisco" (για το οποίο αστειέυτηκε, λέγοντας οτι είναι το hit του και ότι βρέθηκε στο Top 100 της Αλβανίας, άρα είναι "famous") και το "So Long" με το οποίο έκλεισε τη βραδιά. Παρουσίασε επίσης και ένα νέο κομμάτι -το "Lies"- το οποίο οφείλω να πώ οτι είναι πολύ καλό και πολύ πιο δυνατό απο όλα τα προηγούμενα του. Ζήτησε μάλιστα να μάθει πως είναι ο τίτλος στα Ελληνικά. Δε μπορώ να πώ, προσπάθησε να προφέρει τη λέξη ψέματα, αλλά κάπου τα έχανε στο ψ!
Παρόλο που έμεινε λιγομίλητος καθ'όλη τη διάρκεια της συναυλίας, όσες φορές αποφάσισε να μιλήσει αστειευόταν δείχνοντας την αμεσότητα που τον χαρακτηρίζει αλλά και το κέφι που έχει και όχι τη μελαγχολία που οι περισσότεροι νομίζαμε. Και αυτό είναι το συναίσθημα που πέρασε σε όλους, το κέφι και η απλότητα του.
Αν και οι αντίθετες απόψεις υπήρχαν -και είναι φυσιολογικό να υπάρχουν, αφού δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουν όλοι την λιτότητα αυτή με τον ίδιο τρόπο, άλλωστε τη δεύτερη μέρα, που παρακολουθήσαμε το set, ήμασταν κι εμείς περισσότερο "έτοιμοι" γι' αυτό που θα ακούσουμε- κατά την ταπεινή μου γνώμη η ερμηνεία αυτή ήταν αποκάλυψη, καθώς όσοι παρευρέθησαν στις συναυλίες αυτές είχαν την ευκαιρία να δουν και να εκτιμήσουν διαφορετικά τις δημιουργίες του Perry Blake, έτσι απλά "γυμνές" και εκπληκτικά καλοδουλεμένες, μιας και η αίσθηση που άφησαν ήταν το ίδιο ιδιαίτερη και ξεχωριστή. Τελικά αυτό που λένε πως η ουσία βρίσκεται στα πιο απλά πράγματα μάλλον βρήκε αντίκρυσμα στη χθεσινή βραδιά!
