Τραγούδι που ξεχειλίζει από συναίσθημα, από και για διαφορετικά ηλικιακά groups. Πάνω από 90 ρομαντικά λεπτά, γεμάτα αυθεντικότητα, ευαίσθητους στίχους και ήχους, αλλά και γιορτές της ζωής και της στιγμής, από καταπληκτικούς μουσικούς και την ντίβα του Buena Vista Social Club, Omara Portuondo στη μέση, ως μούσα μιας άλλης εποχής, που όμως μοιάζει τόσο ελκυστική. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια τη χθεσινή βραδιά, αλλά αξίζει να προσπαθήσει...
Η Omara Portuondo ξέρει πλέον τον τρόπο για να παρουσιάσει τα διαχρονικά και ανυπέρβλητα τραγούδια της πολυποίκιλης παράδοσης της χώρας της -και όχι μόνο- πηγαίνοντας από το ερωτικό και εσωστρεφές στο χορευτικό και αντίστροφα, με μια σκηνική παρουσία (και φόρμα!) που κάθε άλλο παρά δείχνει ότι είναι πλέον 72 ετών... Όσο για το κέφι; Θα έλεγε κανείς ότι η σκηνή της δίνει μόνο χρόνια, αφού δεν είναι μόνο το πάθος με το οποίο ερμηνεύει, είναι παράλληλα η υπερηφάνεια για μια ολόκληρη εποχή... Τι κι αν το κοινό δεν αντιλαμβανόταν άμεσα τη γλώσσα, όταν συνομιλούσε μ'αυτό στα διαλείμματα μεταξύ των τραγουδιών. Ήταν το χαμόγελό της, η στάσεις που έπαιρνε, οι γκριμάτσες, η γλώσσα του σώματος που την έφερναν σε επαφή με αυτό...
Δυο τρομπόνια, δύο τρομπέτες, δύο σαξόφωνα, τρεις περκασιονίστες (δύο καθισμένοι με congas και bongo, και ένας όρθιος) ένα πιάνο, ένα ακουστικό μπάσο και ένας tre κιθαρίστας (τύπος κουβανέζικης κιθάρας) που έμοιαζε με τον Ibrahim Ferrer στο ...νεότερο, ήταν η σύνθεση μιας πολυμελούς μπάντας που είχε κι αυτή το μερίδιο που της αναλογούσε στη βραδιά.
Η Omara συνεχώς παρουσίαζε τους μουσικούς, έστρεφε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την προσοχή του κοινού σ'αυτούς, ενώ και οι ίδιοι έκαναν ένα μικρό show. Χαρακτηριστική είναι η στιγμή που ο κιθαρίστας έπαιζε με το όργανο πάνω από το κεφάλι του και στην πλάτη, ενώ το brass team των έξι μελών πίσω χόρευε με κινήσεις αριστερά δεξιά στο ρυθμό, γελώντας ταυτόχρονα και αυξάνοντας το κέφι. Όλοι τους, βέβαια, υπέροχοι μουσικοί, μεγάλοι ή και αρκετά μικροί σε ηλικία, όπως ο 24χρονος τρομπετίστας που παρουσίασε στο κοινό με ιδιαίτερη υπερηφάνεια η Omara, και η καταπληκτική φάτσα, ο μικρόσωμος bongo player, ο οποίος μας εντυπωσίασε με τον ταχυδακτυλουργικό τρόπο που έπαιζε, ειδικά το λεπτό στο οποίο τα φώτα έπεσαν πάνω του.
Παραδοσιακοί κουβανέζικοι cha cha, mambo ρυθμοί και -κυρίως- bolero (τα ερωτικά τραγούδια της Κούβας που ποιον μπορεί να αφήσουν ασυγκίνητο!) ήταν το μενού της βραδιάς. Ειδικά στα bolero νομίζω ότι η κυρία Portuondo δίνει τον καλύτερο εαυτό της. Σημαντικές είναι επίσης κάποιες λεπτομέρειες: Ξέρει πότε να σταματήσει σε μία νότα ώστε να αυξήσει το δραματικό στοιχείο του κομματιού. Πάντως και η ικανότητά της να κάνει τα πλήθη να συμμετέχουν ενεργά στο πιο χορευτικό μέρος, ακόμα και καθισμένα σε μία καρέκλα είναι αξιοπρόσεκτη.
Από το mambo "Donde estabas tu?", στο "Besame Mucho", από το acapella "Τα παιδιά του Πειραιά", ως το καταπληκτικό "Silencio" να ραγίζει τις καρδιές μας ("Αν τα λουλούδια στον κήπο μου δουν την θλίψη μου... Θα μαραθούν και θα πεθάνουν"...) και να τραγουδιέται από όλο το κοινό, και με στιγμές από το τελευταίο album της, με μινι-encores στα περισσότερα τραγούδια, αλλά και με δύο κανονικά στο τέλος του set, η μούσα μιας ολόκληρης εποχής, Omara και οι μουσικοί της, μας αποκάλυψαν ζωντανά τον ωκεανό των συναισθημάτων που κρύβει η παράδοση της χώρας τους και στο τέλος, σήκωσαν τους πάντες όρθιους να χορεύουν, όπως το αισθάνονταν. Άλλωστε ο τρόπος είχε και τη μικρότερη σημασία.
Spots
- Το κοινό ήταν όπως το περιμέναμε: Όλες (μα όλες!) οι ηλικίες, τα στυλ και προφανώς οι μουσικές προτιμήσεις. Ασφυκτικά γεμάτος ήταν πάντως ο χώρος της Ιεράς Οδού.
- Αρνητική εντύπωση έκανε η βαβούρα που προκαλείτο από τους ορθίους στα πίσω μέρη του χώρου, που όπως και να το κάνουμε αποσπούσαν την προσοχή, τουλάχιστον σε όσους ήθελαν να αφοσιωθούν στην ιεροτελεστία αυτή.
- Διάλογοι απείρου κάλλους μας έκαναν από την άλλη να χαρούμε που απλώς "περίεργοι" βρέθηκαν εκεί τη βραδιά αυτή, για να ανακαλύψουν έστω κι έτσι την αρχέγονη μαγεία μιας ολόκληρης μουσικής (άκουσαν "τα κουβανέζικα", για να συνεχίσουν όμως έπειτα σε κάποιο γκλαμουράτο, αλλά μουσικώς φτηνό λαϊκοποπ κέντρο διασκέδασης), αλλά από την άλλη μας έκαναν λίγο να λυπηθούμε για την ευκαιρία που χάθηκε από κάποιους που ήθελαν πολύ, να παρακολουθήσουν αυτή την αλληλουχία συναισθημάτων που εξέπεμπε η μοναδική μπάντα. Συμβαίνουν όμως αυτά -μακάρι να τους δούμε όλοι μια άλλη φορά και μακάρι η μουσική τους να γίνει (πραγματικό όμως και όχι "άλλοθι") κτήμα όλων.
- Ο γράφων πάντως αισθάνεται ιδιαίτερα τυχερός, αφού έχει την ευκαιρία να σας γράψει γι' αυτή την εμπειρία, χάρη στην τύχη, αλλά και σε κάποιον που του πούλησε την τελευταία στιγμή το εισιτήριό του έξω από την πόρτα, αφού λίγο πριν κάποιος "πορτιέρης" του χώρου, του ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχουν άλλα εισιτήρια. Είχε όμως την τύχη να μπει μέσα την ώρα που κάποιος άλλος έβαζε μια ολόκληρη παρέα φίλων του δωρεάν στο χώρο. Προφανώς κι εκείνοι θα ήταν υπολογισμένοι στη συνολική χωρητικότητα. Πήγα να ψελλίσω κάτι, αλλά οι πρώτες νότες και η υπέροχη φωνή της Omara Portuondo, που είχε μόλις αρχίσει το set της, με γέμισαν με ρίγη συγκίνησης. Κι εκεί τελείωσαν όλα και έγινε η αρχή μιας μοναδικής εμπειρίας. Όταν η μουσική είναι τόσο ισχυρή, μπορεί να διαγράψει στη στιγμή οποιοδήποτε ξένο προς αυτήν συναίσθημα...
